Μια Κυριακή απόγευμα είχα έναν άνθρωπο
κι έπιανα μπράτσο
κι εκείνος ερχόταν ζεστός
από κρεβάτι αλληνής
της διπλανής της ζωής
κορμό δανεικό,βασιλικό μαραμένο, ποτήρι σπασμένο
παραδίπλα το γιατρικό
Τις σκιες τις μετράω εγώ
και δικό μου το σπίτι παλιό
τελικά ριζικό,σ'αγαπώ,.κορμί τσακισμένο
Τις φωτιές τις ανάβω εγώ
και διπλό μου το άχτι παλιό
τελικά ριζικό,σ' αγαπώ και νεκρό να σε φέρει το τρένο
Μια Κυριακή απόγευμα είχα έναν άνθρωπο
κι έπιανα μπράτσο,δικό μου μόνο
τώρα σκοτώνω κάθε περαστικό...
(τραγούδι του Σ.Κραουνάκη,όπως τραγουδήθηκε,μοναδικά,από την Κατερίνα Στανίση, στο δίσκο "Σπεράντζα")
Συμπαθώ πολύ την Κατερίνα Στανίση.Και τα σκυλάδικα.Τα σε πιο χιλιόμετρο τραγουδάτε σκυλάδικα.Νομίζω πως είναι το μοναστήρι,το Άγιο Όρος των πονεμένων.
Δεν είναι τυχαίο που πολλοί άνθρωποι της διανόησης ψάχνουν εκεί να βρουν,τι άραγε;Τον εαυτό τους;Δεν είναι τυχαίο το εξαιρετικό βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή "Αυτή η νύχτα μένει".
Έτσι κι αλλιώς,οι περισσότεροι άνθρωποι της κουλτούρας,Τρούμπα θέλουν να γίνουν.Έχουν εμμονή με τις παλιές πουτάνες,τους μάγκες με τα χρυσά,οι ομοφυλόφιλοι (Χατζιδάκις)πήγαινε στο Φλωρινιώτη,ο Χρονάς όλο στο Πέραμα γυρνούσε.
Κι εγώ.Αν και δεν είμαι άνθρωπος της διανόησης,είμαι απλά τρελή.
Δως μου πάλκο,σαμπάνιες ξεθυμασμένες και πάρε μου την ψυχή.Με τα λεφτά στην κάλτσα και το ψηλοτάκουνο.Αν θες να με προσβάλλεις,πες με κουλτουριάρα.Αν θες να σε λατρέψω,παρόλο που δε θα το πιστέψω γιατί αυτογνωσία έχω,πες με μουνάρα,γκόμενα.
Ξέρω πως αν πατήσω το πόδι μου εκεί,αν τύχει,γύρνα στη μαμάκα σου θα μου πούνε.Δε βαριέσαι.Αφήστε με ζαλισμένη από το ουίσκι χαράματα στην εθνική με το τακούνι σπασμένο.
Όσο για τη Στανίση..καθαρά λαική φωνή,συμπαγής.Διάλεξε πίστες,άλλο ρεπερτόριο που δεν είναι του γούστου μου,αλλά μου αρέσει.Είναι ωραία γυναίκα,μου βγάζει ψυχή και αυτό το παράξενο ήθος,την τιμή της νύχτας.Θα θελα να την δω να πίνει τον καφέ της το πρωί στην Αθήνα της αντιπαροχής.Άβαφη με το μπουρνούζι.Να μου δείχνει τα φουστάνια της και να μου πιάνει το πρόσωπο σαν την Παναγία των Πατησίων που λέει και το τραγούδι του Χατζηδάκι.Μου θυμίζει Τένεση Ουίλιαμς.Μακριά από τις βλαμμένες με τα στρογγυλά γυαλιά,τάχα φεμινίστριες,τάχα τίγκα στους γάλλους υπαρξιστές που νομίζουν πως ο οργασμός είναι προσβολή.

Όταν ήμουν πιτσιρίκα ήθελα να παντρευτώ φαροφύλακα.Να ζούμε μαζί στο φάρο και να ακούμε το κύμα.Ίσως να χουμε και έναν μικρό κήπο.Αργότερα διάβασα το ίδιο σχεδόν στην " Αστραδενή"της Φακίνου.Θα βλέπαμε τα καράβια να περνάνε και θα τους κουνούσαμε το χέρι.Θα φορούσα ένα πλεκτό σάλι και θα είχα μακριά μαλλιά μέχρι τη μέση.Το χειμώνα θα μαγείρευα κρεατόσουπα και χορτόσουπα.Θα πίναμε κουβάδες δυνατό τσάι assam.Θα ακούγαμε ραδιόφωνο,βραχέα,μεσαία.
Πάει το όνειρο.Έχω ένα σπίτι πάνω στη θάλασσα.Είναι όμορφο.Μπλε,λευκό.Ένα κιτς ρολόι -ραπτομηχανή.Το όνειρό μου-τουαλέτα για τα καλλυντικά μου-στη μέση λαβομάνος από πορσελάνη-δώρο της μάνας μου,από τα σπάνια δώρα που μου έχει κάνει.
Καθαρίζω τα συρτάρια και το γραφείο μου.Δεν μπορώ να δουλέψω με γραφείο άνω κάτω.
Τα συρτάρια μου είναι γεμάτα νεσεσέρ από περιοδικά.Θα τα δώσω σε φίλες.Περιττά πράγματα,όχι πια.Ένα τετράδιο και ένα μολύβι.Κάρτες που μου έστειλαν.'Ενα κερί.
Είναι ωραίο να αγαπάς αυτά που έχεις.Να γεύεσαι κάθε μπουκιά του φρέσκου ψωμιού.
Το αλατισμένο αεράκι.
Καθαρίζω με το βετέξ.¨Αλλοι τα ηρεμιστικά τους,εγώ το βετέξ μου"που έγραφε και η Κάραλη.
Βιβλιοθήκη.Αναμνήσεις από το σπίτι των νεκρών,Πόλεμος και Ειρήνη,Μακρυγιάννης.Πιο πέρα,Μπουκόφσκι,Αγκάθα Κρίσιτι,Πατρίσια Χάισμιθ.Παραπέρα,Χειμωνάς,ποίηση Ζεν,παιδικά του Τριβιζά.Άλλα ευκολόπεπτα για τα κατατονικά μεσημέρια.Ελευθερίου,ο Καιρός των Χρυσανθέμων.Το Μονόγραμμα.Μπερδεμένα ράφια,μπερδεμένη ζωή...

Πάρε και τον Αυγερινό δικό σου καμαρώτο...ακούω Ζαμπέτα,μάγκα μου,βάλσαμο το μπουζούκι σου!Ηρεμεί την ψυχή..
Μου αρέσει να αντιστρέφω τα γεύματα.Ειδικά,να τρώω πρωινό το βράδυ.Κουάκερ,(με μέλι και καρύδια ή λίγες φράουλες) μπέικον με αυγά και σε συνδυασμό με βαρύ καφέ,φίλτρου.Και τότε αρχίζω να μιλάω,στο τσιγάρο..
Ήσουν φιλόσοφος μάγκα μου.¨Ησουν σπουδαίος,και σε είχαν για διασκεδαστή.Διαβάζω ξανά και ξανά το βιβλίο σου,είχες μεγάλο πόνο στην ψυχή,αλλά εσύ την έδινες στο μπουζούκι σου και κελαηδούσε.Και όλους τους έκανες χαρούμενους.Κι εσύ όλο γελούσες ρε μπαγάσα.
Στα κέντρα τους έκραζες με το "Οοοααα".Σε καταλαβαίνω εγώ.Κράξιμο ήταν.Δεν χωρούσες στο πετσί σου.Αργησαν κι εσένα σε καταλάβουν,σε ξέχασαν όταν μεγάλωσες,σε κατηγορήσανε μέχρι και για φασίστα!Εσένα φίλε!Άκου για φασίστα!
"Όλους τους αγάπησα ρε,κι αυτούς που ήμουν κοντά μου μόνο και μόνο επειδή ήμουν ο Ζαμπέτας".
Πέθανες και κατάλαβαν πόσο σπουδαίο ήταν και το μυαλό σου.Έφυγες,ήταν Μάρτης του 1991.Πηγαίναμε στην Πάρνηθα με το μπαμπά.Και το είπε το ραδιόφωνο.Και συγκινηθήκαμε.
Δεν είχα κλείσει τα 13 μάγκα μου.Και όταν τα άλλα κορίτσια ακουγαν ζαχαρωμένα ποπ,εγώ άκουγα εσένα να τραγουδάς τα "Χιλια περιστέρια".
Ήσουν ωραίος ρε.
¨Όσα και να έκανα,κανένας δεν μπόρεσε να με καταλάβει".Ποιος μάγκα μου να καταλάβει τι μπαχτσέ είχες στην ψυχή σου εσύ.Ποιος..
Ήσουν ωραίος ρε μπαγάσα.

Δεν υπάρχει δυσκολότερο πράγμα από το να καθαρίζεις τη ντουλάπα σου από τα περιττά-και εγώ σήμερα έχω μόνο την καλοκαιρινή βερσιόν,πως λέμε καλοκαιρινά ανάκτορα;
Μια σακούλα σκουπιδιών και ψυχραιμία...Αγαπάω πολύ τα ρούχα μου-φτηνά,ακριβά,παλιά,καινούρια.Αλλά μερικές φορές τα περιττά πρέπει να πετιούνται.
Έχουμε και λέμε-ένα λιλά φανελάκι από την gap-έξω.Άλλο ένα με λουλούδια,σε στυλ Λώρα Άσλευ,το χω από την τρίτη Γυμνασίου,έξω και αυτό.Καρώ πουκάμισο κόκκινο χωρίς μανίκια-το κρατάω,είναι το πρώτο ρούχο που αγόρασα όταν πήγα στο Λονδίνο.Η λευκή seven κασμίρ μου φόρμα έχει γίνει κουρέλι-στα τσακίδια κι εσύ.Δαντέλα με τιράντες,2 ευρώ από αμερικάνικη αγορά.Πολύ ψηλά στο λαιμό-έξω.Παμπάλαιο λευκό Hanes,έλα να γίνεις ξεσκονόπανο.Ροζ μπλούζα με μια φράουλα στο κέντρο,καλοκαίρι του 1995.Το κρατάω,χαιρόμουν να σε φοράω-πολύ.Μύριζες,και για άγνωστο λόγο,σαν φράουλα παγωτό.
Fleece χρώματος μπεζ.Μένει μόνο επειδή είναι ζεστή για τα βάρβαρα κρύα εδώ.Λευκό φόρεμα με ηλιοτρόπια-μου θυμίζει μυρωδιά αντιηλιακού-το κρατάω,μου πάει,πλένεται και στεγνώνει εύκολα.Πουκάμισα που μου έδωσε η ξαδέρφη μου από το Ζαρα.Έξω,συντηρίκλες.
Το φόρεμα από το Topshop που αγόρασα όταν έδωσα τις τελευταίες εξετάσεις πτυχίου,καρώ Vichy κόκκινο-λευκό,δεν μου κάνει,για συναισθηματικούς λόγους,το κρατάω.Δένει στο λαιμό και όλη η πλάτη έξω,κρίμα που δεν μου κάνει.Μπεζ φούστα με λουλούδια στον ποδόγυρο,3 μάρκα από το H+M,ή αδυνατίζω ή φεύγει,άλλη μια ευκαιρία,καλά,είχα εγώ τόσο λεπτή μέση;
Εσώρουχα-όλα τα λευκά που γκρίζαραν στο πλυντήριο πέταμα,μίζερα,μίζερα,μίζερα.
Το μοναδικό μου σετ La Perla-δεν είμαστε καλά,τόσα λεφτά έδωσα.Μεσοφόρια της γιαγιάς μου,δεν μπορώ να τα πετάξω.Φανελάκι hello kitty.Αστο,μου φτιάχνει το κέφι.Τσαντάκια,όλα έξω.Τα βαριέμαι.Μια φούστα με πιέτες τζιν,άστην για την παραλία,μόνο εκεί φοριέται,παραείναι κοντή.Δώρα της θείας μου,δυο σιελ μπλούζες με μανίκι 3/4.Θεία,άλλη φορά πάρε μου άρωμα σε παρακαλώ,μη μου κάνεις δώρο ρούχα.Τέρμα.Καφές,τσιγάρο.Διάλειμμα.

Όταν είσαι στενοχωρημένη,Τσέρυ,η μόνη λύση είναι να δουλεύεις,μου είχε πει ο πατέρας μου.Να κρατάς τον εαυτό σου απασολημένο.Εν μέρει,έχει δίκιο.
Ρούχα μουλιάζουν στις λεκάνες.Μπουρμπουλήθρες,σαπουνάδες,ζεστό νερό.Ακούω Σαββόπουλο,γιατί;Ποτέ δεν μου άρεσε ο Σαββόπουλος ιδιαίτερα,τώρα ταιριάζει.Αυτή τη στιγμή,αυτό το λεπτό..Το απορρυπαντικό με ενοχλεί στα χέρια.
Έξω 7 ή 8 μποφώρ.Τα παντζούρια μου χτυπάνε σε ένα ρυθμό περίεργο.Κάθε καινούριος ηχος με τρομάζει,για λίγο,μόνο για λίγο.Έφυγαν οι τουρίστες.Σα να μην ήρθαν ποτέ.
Όταν βγαίνω,η εσάρπα μου ανεμίζει σα μανδύας.Τα μάτια μου δεν έχουν ξεπρηστεί από τον ύπνο-δε βοηθάνε τα μαντζούνια.Τα μαλλιά μου μπλέκονται.
Νιώθω κάτι μέσα μου σαν εμετό.Θέλω να βγει,δε βγαίνει.Κάθεται στα σωθικά μου και με δηλητηριάζει.Απλώνει τα πλοκάμια του.Δεν θα το αφήσω να με πνίξει.
Δουλειά.Μετά θα διαβάσω Χειμωνά για να μην τρελαθώ.
Τα ματάκια σου να βγούνε,σαν και μένα δεν θα βρούνε.

Σηκώνομαι το πρωί,λούζομαι,σαμπουάν με μέντα και δεντρολίβανο,σπάει το κοκκαλάκι των μαλλιών μου,με ενοχλούν όλη τη μέρα,έχουν φτάσει κάτω απ' τους ώμους,δεν το είχα προσέξει.Τα πιάνω με ένα λαστιχάκι των πακέτων..Πάντα στα προβλήματα υπάρχουν λύσεις.Οδηγώ μέχρι το λιμάνι,παίρνω εφημερίδες,να στείλω κάρτες;Δεν θα στείλω κάρτες.
Μου λείπουν οι κάρτες και τα γράμματα..Μια μέρα θα βάλω όλες μου τις κάρτες σε άλμπουμ,μια μέρα μια μέρα...΄
Βάφω τα νύχια μου,τρώω παραδοσιακά κουλουράκια-ληστεία,6 ευρώ και ούτε ένα κιλό δεν είναι.Η Ανάσταση θα γίνει στις 11.Θα αλλάξω παντελόνι απλά-θα πάω στην εκκλησία με Ugg μπότες,όλα μου τα άλλα παπούτσια είναι στην Αθήνα,ή είναι πολύ καλοκαιρινά.
Ανάσταση σε πόλεις και χωριά..θα τρεκλίζουν αύριο από την Αγία Μέθη.
Εσύ δεν θα με φιλήσεις,δεν πειράζει...έμαθα να μην με πειράζει.
Κάπνισε ένα τσιγάρο..σε βλέπω να κρατάς το κεφάλι στα χέρια σου.Αλλά μπορεί και όχι.
Μπορεί και να στενοχωρηθώ αν πεθάνεις,αλλά μπορεί και όχι.

Σούρουπο με Tori Amos.Φυσάει.Είχε νηνεμία,μετά τις 4 άρχισε ο βοριάς.Ξυπόλητη,καφές στην παραλία,βουτούσα τα πόδια μου στο κύμα,οι Αθηναίοι έτρωγαν νηστίσιμα και ζαλίζονταν με κρασί."Πολλοί ξένοι"μου λέει ο μαγαζάτορας,εννοώντας Αθηναίοι.Γελάμε συνωμοτικά.
Οι ντόπιες ψωνίζουν για το σπίτι.Στη Χώρα έχουν ασβεστώσει ήδη τα σοκάκια.Παίζει τα τραγούδια της Χαρούλας στο μαγαζί,κοιτάω κατάματα τον ήλιο.Τραγουδάω κι εγώ,τρελή και αλλοπαρμένη,με σένα μαγεμένη..Γυρνάω στο σπίτι κατά μήκος της παραλίας.
Δεν την έχουν καθαρίσει ακόμα.Ένας αχινός..τα πόδια μου,αμάθητα,γλιστράνε στα βότσαλα.
Θα συνηθίσουν.
Το νερό εδώ είναι γλυφό.Ο ύπνος ήρεμος.Ήρεμος ύπνος..Διαβάζω αλλά δε συγκεντρώνομαι.
Είναι το κάλεσμα του Βοριά.

Ετοίμασα βαλίτσες,με νεύρα ως συνήθως,ποτέ δεν θα καταφέρω την τέχνη του travelling light..αύριο θα περάσω Κάβο Ντόρο...θα βγω στο κατάστρωμα και οι σταγόνες θα μου πιτσιλίσουν το πρόσωπο,το Αιγαίο,το πανέμορφο Αιγαίο,το θυμάρι,καλώς ήρθες Τσέρυ,
έλα να σε κεράσουμε ένα κρασί,τι κάνει η μάνα σου,άντε και καλό καλοκαίρι,πως μεγάλωσες,
και από πάνω το φως...

Ανοιχτά παράθυρα,εδώ και δυο μέρες η Μελίνα ακούγεται..σαν αερικό θα ζήσω..
νυχτικό χρώμα κερασιού...υπάρχει κρασί από κεράσια;ένα μωρό κλαίει στο δρόμο..
αγόρασα ένα μαγικό βιβλίο με ξόρκια και φίλτρα..και άλλο ένα με συνταγές για κολοκυθάκια..ζήλεψα τις χειροποίητες μαρμελάδες που πουλούσαν..δεν είχε blackcurrant..φρυγανισμένο ψωμί με μαρμελάδα blackcurrant...βαρύς καφές και έξω να χιονίζει..τι μου θύμισες τώρα...η Ε.μια φορά είχε φτιάξει φρουτοσαλάτα και μετά την έκανε φλαμπέ με σναπς ροδάκινο..γελούσα..έσπαγε μπισκότα oreo και τα έβαζε στο παγωτό..μου έφτιαχνε custard cream όταν πήγαινα στο δωμάτιό της,σε μπωλ..
καμιά φορά διαβάζω τα κείμενά σου.
Κλείνω τα παράθυρά μου.Ο καφές τελείωσε.Μεσάνυχτα..

Αργά το βράδυ
έλα να παίξεις
στου σεντονιού μου τις μαύρες σκιες..

(Στα όνειρά μου όμως.Γιατί δεν θέλω να γυρίσεις πίσω..)

Όταν ο ύπνος είναι άθλιος,τότε όλα πάνε άθλια.
Πονάει ο αυχένας μου και η μέση μου..
Ένας κουβάς καφέ (με διπλή δόση εσπρέσσο)δύο μάφιν blueberry.Σκεπάζομαι με την κουβέρτα.Είναι καρώ,κόκκινη,σαν κιλτ.Βλέπω Οικογένεια Γκίλμορ σε dvd.
Η Λόρελάι και η Ρόρυ είναι η οικογένεια Γκίλμορ..Είναι μαμά και κόρη.Η Λόρελάι έμεινε έγκυος στα 16 της και κράτησε το παιδί παρόλο που η οικογένειά της(πλούσια και αριστοκρατική) ήταν αντίθετη.Ζουν σε μια μικρή κωμόπολη στο Κονέτικατ που λέγεται Σταρς Χόλοου,γεμάτη με ιδιόρρυθμους χαρακτήρες.Η Ρόρυ είναι 17 χρονών και πολύ ώριμη,ενώ η μαμά της είναι ενθουσιώδης και χρειάζεται πολλές φορές εκείνη καθοδήγηση.
Συχνάζουν στο ντάινερ του Λουκ,που είναι βαρύς και ασήκωτος και μαλώνει διαρκώς με τον κοινοτάρχη,που έχει το σούπερ μάρκετ.Η Λόρελάι με την φίλη της τη Σούκι που έιναι σεφ έχουν ένα πανδοχείο που λέγεται Ντράγκονφλαι Ινν.Στην πόλη ζουν πολλοί άλλοι,ο Κερκ που είναι ο ιδιόρρυθμος της πόλης,η μις Πάττυ που έίναι καθηγήτρια χορού,η καλύτερη φίλη της Ρορυ που τη λένε Λέιν και είναι Κορεάτισσα και η μαμά της είναι θρησκόληπτη,η Λέιν παίζει κρυφά ροκ ν ρολ κρυφά απ τη μαμά της σε μια μπάντα.
Όλοι αυτοί και μερικοί άλλοι μαλώνουν και ξαναφιλιώνουν,η μαμά με την κόρη τρώνε τζανκ φουντ και πίνουν τεράστιες ποσότητες καφέ,η εφηβεία που δίνει τη θέση της στην ωριμότητα,
οι ερωτικές ζωές τους σε μια γλυκύτατη σειρά με λίγη νοσταλγία,σε μια πανέμορφη καταπράσινη κωμόπολη..

Η Τέχνη μπορεί να αρχίσει από παντού,αρκεί να καταλήξει στο μοναδικό.

Για να ασκείς εξουσία πρέπει και να την περιφρονείς.

Ο κόσμος νομίζει πως με ξέρει..κανείς δε με ξέρει.
Μάνος Χατζιδάκης

Αγαπώ τα άκρα μου.Όχι τα ακραία μου,τα άκρα του σώματος μου.Όταν με ρωτάνε ποιο είναι το αγαπημένο μέρος του σώματος μου,το λέω αυτό και εισπράττω παράξενα βλέμματα.
Κι όμως...τα χέρια μου κερδίζουν κυρίως το ψωμί μου,γράφουν όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου,έχουν χαιδέψει μωρά και αγαπημένα πρόσωπα,κάθε μέρα καθαρίζουν το σώμα μου και το πρόσωπό μου,στολίζονται ενίοτε με δαχτυλίδια,φέρνουν τη νικοτίνη στο σώμα μου.
Τα πόδια μου έχουν παγώσει σε σταθμούς τραίνων σε διάφορες πόλεις,με πήγαν σε μουσεία και κανάλια και λεωφόρους,ζεστάθηκαν και βυθίστηκαν σε κόκκους άμμου,πάτησαν το γκάζι ξυπόλητα,τα νύχια των ποδιών μου βάφτηκαν μπλε με ασημί στρασάκια σαν τη μπλε ώρα,πόνεσαν μέσα σε άβολα παπούτσια και κοκκίνισαν και πρήστηκαν,βυθίστηκαν σε λεκάνες με χλιαρό νερό στο τέλος της μέρας,πάτησαν αγκάθια σε εξοχές και μάτωσαν,κάθε μέρα πατάνε το ξύλινό μου πάτωμα όταν σηκώνομαι από το κρεβάτι,φόρεσαν havaianas και marc jacobs αλλά θέλουν να είναι ελεύθερα γιατί γεννήθηκα χωρίς παπούτσια και θέλω να πεθάνω χωρίς παπούτσια,χωρίς περιττά στολίδια.

Γενικά,τεμπέλα δεν είμαι,έτσι;Έχω φοβερές σωματικές αντοχές κι ας μη μου φαίνεται,μόνο βάρη δεν μπορώ να σηκώσω γιατί πονάει η μέση μου.Κατά τα άλλα,η δουλειά μου είναι κατ' εξοχήν χειρωνακτική,με οκτώ ώρες ύπνου είμαι εντάξει,όλα καλά.
Γιατί γαμώτο είμαι στο γράψιμο τόσο απαράδεκτη;Καλύτερα να πλένω χαλιά στη μπανιέρα με τη βούρτσα σκυμμένη παρά να κάτσω μια ώρα με τις σημειώσεις μου,να ξεπετάω δυο τρεις σελίδες τη μέρα και όξω πούστη απ'τη παράγκα,έτοιμο το φαι κυρίες και κύριοι.
Και με κοροιδεύουν οι σελίδες και τα σημειωματάρια,χα χα μου λένε,τίποτα δε θα καταφέρεις και σήμερα,σιγά μη μπει το μυαλό σου σε τάξη εσένα,και ένα χάος στο δωμάτιο Τσέρυ,χαρτιά παντού απλωμένος τραχανάς που έλεγε και ο Φλωράκης,μελάνια στα χέρια.
Τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους που έλεγε και ο ποιητής,εκείνοι ήταν τουλάχιστον μια λύση,
φτιάχνω διαρκώς καφέ και τσαϊ,μουτζουρώνω και σβήνω,και ένα για τον καθένα και πάλι από την αρχή,ο καθηγητής μου λέει σε έχει φάει η ντόλτσε βίτα,ποια εμένα,που κάθε βράδυ είμαι σπίτι,αγαπάω τους ανθρώπους αλλά ταυτόχρονα δεν τους αντέχω,βγαίνω στο μπαλκόνι,κοιτάω την κερασιά μου το γράψιμο είναι αυτομαστίγωμα,έχει χαρά αλλά είναι ψυχοβγαλτικό,θα ήθελα να γράψω και άλλα τώρα αλλά χμμ,όχι τώρα,
κι εσύ κρυμμένος το σκοτάδι για να σωθείς απ τους γνωστούς
κι εγώ ξημέρωμα στον 'Αδη να ξεφορτώνω τους πιστούς...

Ζέστη κι υγρασία,Μαιος 1998.Φύλλο δεν κουνιόταν.
Ιδρώτας σε όλο το σώμα,ξεφυσούσες,δεν άντεχες,άνοιγες τα παράθυρα διάπλατα,καμιά σωτηρία.(της ψυχής;)
Με τα παράθυρα διάπλατα ανοιχτά,ξυπόλητη,έφτιαχνες καφέ και άκουγες Leonard Cohen.
Τake this waltz.Ξανά και ξανά και ξανά,ήθελες να ερωτευτείς μικρή μου,και νόμιζες πως
ο έρωτας ήταν αυτό,αλλά σε υποψίαζε ο στίχος "With it's very own breath of brandy and death".
Αυτό ήταν λοιπόν.Μπράντυ και θάνατος.Ξανά και ξανά και ξανά.
Επεφτε ο ήλιος το απόγευμα,άλλαζες μουσική,ίσως Οδός Ονείρων,ίσως Αμέρικα Αμέρικα,
κατέληγες στον Κραουνάκη,"μια Κυριακή απόγευμα είχα έναν άνθρωπο κι έπιανα μπράτσο,δικό μου μόνο,τώρα σκοτώνω κάθε περαστικό"
και πέρασαν τα χρόνια,και είναι,είναι μπράντυ και θάνατος,είναι αντέχω ακόμα και χτύπα με κι άλλο,και ίσως είμαι μελό αλλά σκοτίστηκα,άλλαξαν τα ρούχα σου και άλλαξε λίγο το σώμα σου,τι σημασία έχει,σήμερα άκουσες ξανά το βαλς του Κοέν τυχαία και ήρθε ξανά η μεγάλη ζέστη,δεν μπορείς να ανασάνεις,μπράντυ και θάνατος,μπράντυ και θάνατος.

Ballad of a teenage queen, Johnny Cash.
Δεν ήμουν μια όμορφη έφηβη.Ήμουν ένα χαρούμενο παιδί,όχι μετά.Μετά τα 11,είδα τον κόσμο με άλλα μάτια.Ήταν σκληρός και μπήκα σ' ένα καβούκι μέχρι τα 19 νομίζω.Μετά βγήκα και είδα φως.Η μήτρα ήταν ζεστή και υγρή,σαν θερμαινόμενη πισίνα.Επέπλεα και άνοιγα τις κλειδώσεις των γονάτων μου.Χρυσόψαρα παντού,φώλιαζαν στα δάχτυλά μου.Είχε και ιππόκαμπους,αστερίες,αχινούς.
Johnny Cash φίλε μου.Ηλεκτρική εκκένωση πνιγμένη στις αμφεταμίνες.
Δως μου το χέρι σου.Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι,πάμε στο Σείριο να πιούμε βαρύ ελληνικό στον κύριο Μάνο,να μας πει ιστορίες,να μας κάνει να χαμογελάσουμε.Μπορεί και να μας παίξει Ντεμπισσύ στο πιάνο.Μπορεί.Θα βάλω και τα καινούρια μου παπούτσια,έλα πάμε.

Τα αγαπημένα...όχι κατά σειρά προτίμησης.

Ταινίες,ξένες
1.Ιt's a wonderful life(παλιά,με Τζίμυ Στιούαρτ)2.Σινεμά Ο Παράδεισος 3.Il Postino 4.Tελευταία Εξοδος Ρίτα Χαίηγουορθ 5. Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;

Ελληνικές
1.Η Κάλπικη Λίρα 2.Τα Κόκκινα Φανάρια 3.Ποτέ την Κυριακή 4.Μια ζωή την έχουμε 5.Ο Ατσίδας 6.Μια Τρελή Οικογένεια

Δίσκοι,ξένοι
1.Bruce Springsteen,Nebraska 2.Nick Cave and the Bad Seeds,Tender Prey 3.Nick Drake,Pink Moon 4.Violent Femmes 5.Tindersticks 6.Jeff Buckley Grace 7.The Velvet Underground

Ελληνικοί...
1.Οδός Ονείρων,Μάνος Χατζιδάκης 2.Το χαμόγελο της Τζοκόντας 3.Μυθολογία 4.Πολιτεία Μίκης Θεοδωράκης 5.Κυκλοφορώ και Οπλοφορώ, Σταμάτης Κραουνάκης 6.Μαμά Γερνάω
7.Ένα,Σωκράτης Μάλαμας 8.Αγία Νοσταλγία,Θανάσης Παπακωνσταντίνου 9.Σκουριασμένα Χείλια,Σταμάτης Κραουνάκης

Βιβλία
1.Λολίτα,Βλαντιμίρ Ναμπόκωφ, 2 Το Τύμπανο, Γκύντερ Γκρας 3.Το Ακριβό Φαρμάκι,Μαίρη Γουέμπ 4.Αυτόχειρες Παρθένοι,Τζέφρευ Ευγενίδης 5.I know this much is true,Wally Lamb
6.Sunday Morning in the Centre of the World,Louis De Bernieres 7.Και η βρόχα έπιπτε στρειτ θρου,Γιώργος Ζαμπέτας 8.Ελληνική Μυθολογία,Νίκος Τσιφόρος

Προδοθήκαμε πάθαμε ανόσια.(Εντελώς άσχετο με την περίσταση.Απλά το άκουγα πριν λίγο.)
Αν έβαζα τα κλάματα,όλα θα ήταν πιο εύκολα.Να λιώσω στο δάκρυ ρε παιδί μου.Να τελειώσω το γκουμουτσέ πακέτο χαρτομάντιλα,να φάω δυο κουτιά σοκολατάκια,να ακούσω κανα κοψοφλέβικο,να δω καμιά γκομενίστικη ταινία και να πω,παρακάτω.
Αλλά που,μιλάμε για μένα,έτσι;Δηλαδή για μια καθαρόαιμη τρελή.Που πάνω από όλα την πειράζει το ανικανοποίητο.Τίποτα πιο συγκεκριμένο.Το ανικανοποίητο.
Να μη σε χωράει το πετσί σου.Να θες να σαι αλλού και όταν πας αλλού,να θες να ξαναγυρίσεις εκεί που ήσουν πριν.
Να σου κάνουν φιλοφρονήσεις και εσύ να σηκώνεις το φρύδι.
Η χρειάζομαι ψυχίατρο,ή ένα γερό χέρι ξύλο.
Σήμερα είμαι δυσλεξική.Δεν μπορώ να εκφραστώ με τίποτα.
Τα μεγάλα γεγονότα δεν με επηρρεάζουν,αλλά μπορώ να γίνω έξαλλη με τα μικρά.Τα ευτελή.Τα άνευ σημασίας.
Ωραιότατα μου το χε πει ένας συγγραφέας και δεν το πίστεψα εγκαίρως.
Αυτός που γράφει έχει σαφώς μεγαλύτερο πρόβλημα από αυτόν που δε γράφει.
Και δεν τον πίστεψα η αφελέστατη...

Ιστορία μικρή.
Θα πηγαίνω ξανά και θα σε συναντώ
σε άγνωστες πόλεις με βήμα κρυφό
από τότε που βγήκα ένα βράδυ υγρό
και σ' αναζητούσα,κορμί μου ζεστό

Σε θυμάμαι να μπαίνεις στο μπαρ το μικρό
στην άκρη του δρόμου με μαύρο παλτό
κι εγώ να σου τάζω το σώμα μου αυτό
απόψε μαζί σου θα το μοιραστώ

Μα ακόμα δε μου συγχώρεσα
πως ακόνισα τη λάμα αυτή
που τόσο βαθιά μας χαράζει
φιλί να στάζει
και φως πορφυρό

Θα πηγαίνω συχνά και θα σε συναντώ
στο σπίτι εκείνο,στο δωμάτιο αυτό
που έγειρες πάνω μου κι είπες μα εγώ,
χωρίς να σε ξέρω,γιατί σ'αγαπώ

Σε θυμάμαι να στέκεις στην πύλη μπροστά
του Αγίου Στεφάνου μια μέρα μετά
κι εγώ να χω ακόμα στα χείλη μου απαλά
τη γεύση σου εκείνη,κορμιού που διψά..

Πρνούν πολύ μιζέρικα τα νιάτα μας τα έρμα..αλλά είναι ωραία.Βρέχει.Βρέχει ευρωπαικά κατά μια έννοια.Η κερασιά μου έβγαλε μικρά ανθάκια,λευκά,ρουφούν ηδονικά τις σταγονίτσες.
Στο μπάνιο ρούχα να μουλιάσουν για να πλυθούν στο χέρι.Έρχεται Πάσχα.Θα αναστηθούμε;
Δε βαριέσαι.Τι χρώμα μαρκαδόρος θα σουνα;Διάφανος...
Κουλό,δε βαστάω,διώχνω!Γεια σου Σταμ!
Κι ας στο διάβολο καημέ,στη ζωή την εμπριμέ!

Συνεχίζω την ιστορία..
Μαλώσαμε την τελευταία χρονιά,κλασικές γυναικείες ζήλειες,ανταγωνισμός;Δεν θέλω να πω παραπάνω.Δεν θέλω να ευλογώ τα ανύπαρκτα γένια μου,αλλά έκανα μια προσπάθεια,χωρίς αποτέλεσμα,να τα ξαναβρούμε.Άμα ραγίσει το γυαλί;Δεν ξέρω.
Δεν κάναμε την αποφοίτηση όπως σχεδιάζαμε,το πάρτυ μετά,η Νίκη θα φορούσε τζιν όπως πάντα,η Κωνσταντίνα μαύρο φόρεμα με τα μαλλιά ψηλά,εγώ κατάλευκο με λίγο γκλίτερ στα μάγουλα,θα πίναμε σαμπάνια με το πτυχίο ανά χείρας.
Μαθαίνω νέα τους από την Ελένη.Η Ελένη είχε αποφοιτήσει,ήταν πιο μεγάλη,και έμεινε απ΄εξω.Θέλω να είναι καλά,να είναι ευτυχισμένες,και καμιά φορά όταν βλέπουν μπύρα becks να περνάω φευγαλέα απ΄το μυαλό τους.Σαν σκια...