Αγαπώ τα άκρα μου.Όχι τα ακραία μου,τα άκρα του σώματος μου.Όταν με ρωτάνε ποιο είναι το αγαπημένο μέρος του σώματος μου,το λέω αυτό και εισπράττω παράξενα βλέμματα.
Κι όμως...τα χέρια μου κερδίζουν κυρίως το ψωμί μου,γράφουν όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου,έχουν χαιδέψει μωρά και αγαπημένα πρόσωπα,κάθε μέρα καθαρίζουν το σώμα μου και το πρόσωπό μου,στολίζονται ενίοτε με δαχτυλίδια,φέρνουν τη νικοτίνη στο σώμα μου.
Τα πόδια μου έχουν παγώσει σε σταθμούς τραίνων σε διάφορες πόλεις,με πήγαν σε μουσεία και κανάλια και λεωφόρους,ζεστάθηκαν και βυθίστηκαν σε κόκκους άμμου,πάτησαν το γκάζι ξυπόλητα,τα νύχια των ποδιών μου βάφτηκαν μπλε με ασημί στρασάκια σαν τη μπλε ώρα,πόνεσαν μέσα σε άβολα παπούτσια και κοκκίνισαν και πρήστηκαν,βυθίστηκαν σε λεκάνες με χλιαρό νερό στο τέλος της μέρας,πάτησαν αγκάθια σε εξοχές και μάτωσαν,κάθε μέρα πατάνε το ξύλινό μου πάτωμα όταν σηκώνομαι από το κρεβάτι,φόρεσαν havaianas και marc jacobs αλλά θέλουν να είναι ελεύθερα γιατί γεννήθηκα χωρίς παπούτσια και θέλω να πεθάνω χωρίς παπούτσια,χωρίς περιττά στολίδια.