Γενικά,τεμπέλα δεν είμαι,έτσι;Έχω φοβερές σωματικές αντοχές κι ας μη μου φαίνεται,μόνο βάρη δεν μπορώ να σηκώσω γιατί πονάει η μέση μου.Κατά τα άλλα,η δουλειά μου είναι κατ' εξοχήν χειρωνακτική,με οκτώ ώρες ύπνου είμαι εντάξει,όλα καλά.
Γιατί γαμώτο είμαι στο γράψιμο τόσο απαράδεκτη;Καλύτερα να πλένω χαλιά στη μπανιέρα με τη βούρτσα σκυμμένη παρά να κάτσω μια ώρα με τις σημειώσεις μου,να ξεπετάω δυο τρεις σελίδες τη μέρα και όξω πούστη απ'τη παράγκα,έτοιμο το φαι κυρίες και κύριοι.
Και με κοροιδεύουν οι σελίδες και τα σημειωματάρια,χα χα μου λένε,τίποτα δε θα καταφέρεις και σήμερα,σιγά μη μπει το μυαλό σου σε τάξη εσένα,και ένα χάος στο δωμάτιο Τσέρυ,χαρτιά παντού απλωμένος τραχανάς που έλεγε και ο Φλωράκης,μελάνια στα χέρια.
Τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους που έλεγε και ο ποιητής,εκείνοι ήταν τουλάχιστον μια λύση,
φτιάχνω διαρκώς καφέ και τσαϊ,μουτζουρώνω και σβήνω,και ένα για τον καθένα και πάλι από την αρχή,ο καθηγητής μου λέει σε έχει φάει η ντόλτσε βίτα,ποια εμένα,που κάθε βράδυ είμαι σπίτι,αγαπάω τους ανθρώπους αλλά ταυτόχρονα δεν τους αντέχω,βγαίνω στο μπαλκόνι,κοιτάω την κερασιά μου το γράψιμο είναι αυτομαστίγωμα,έχει χαρά αλλά είναι ψυχοβγαλτικό,θα ήθελα να γράψω και άλλα τώρα αλλά χμμ,όχι τώρα,
κι εσύ κρυμμένος το σκοτάδι για να σωθείς απ τους γνωστούς
κι εγώ ξημέρωμα στον 'Αδη να ξεφορτώνω τους πιστούς...