χωρίς τίτλο

έχω στο αίμα μου πυρετό
και το θάνατο μες στην καρδιά σφηνωμένο
τρεις κοπέλες μοίρες με μάτια θολά
μάζεψαν τις χαρές μου και πάγωσαν τα δάκρυα
στις βλεφαρίδες στέκουν κρύσταλλοι
σαν βράχοι μετέωροι σε γκρεμούς
σαν τον αυτόχειρα την ύστατη στιγμή
τα βράδια ουρλιάζουν τα ψάρια
μέσα στις γυάλες
τριγύρω βουητά και εφτά κεντριά στοχεύουν
το τελευταίο οχυρό
την παρθενιά της ψυχής

Κι ας μοιάζει παράξενο..

καμιά φορά νομίζω πως στον κόσμο είμαι ολομόναχη. 'Ετσι κι αλλιώς είμαι από αυτούς που εύκολα ξεχνιούνται." Πως την έλεγαν εκείνη την κοπέλα που.."
Αν φύγω θα λείψω σε λίγους.Πολλά λόγια δεν μου είπαν τίποτα απολύτως.Πολλοί άνθρωποι
υπήρξαν μαζί μου χυδαίοι και άλλοι απλά με αγνόησαν που ήταν και το καλύτερο.
Τουλάχιστον δεν μπορώ να πω πως δεν προσπάθησα.Ή ότι δεν ονειρεύτηκα.
Δικά μου και τα νεύρα δικά μου και τα δάκρυα δικοί μου και οι πόνοι δικές μου και όποιες οι ανταμοιβές.Δικό μου και το σώμα δική μου και η προστυχιά δικά μου και τα συντρίμμια δικά μου,και τα έξοδα όλα δικά μου μάγκες.

Βραχυκύκλωμα

Είπα να μη φοβάμαι πια. Νομίζω πως το πετυχαίνω στη γκρίζα λουτρόπολη σα να έχω πάρει όρκο σιωπής.
Δεν έχω ξαναδεί την πόλη τόσο γκρίζα.Σα να ξέβαψαν τα ρούχα της τα πένθιμα.Σα να θέλει να συνέλθει από τα δάκρυα και να μη μπορεί.
Ακούει παράξενες μουσικές.Ο Θάνατος στη Βενετία χωρίς τη Βενετία.Η υποψία μιας νόσου που έρχεται μα χωρίς παράφορους έρωτες,χωρίς αγγίγματα χειλιών μα ίσως να ξεφεύγουν φτερά αγγέλων απ' τις πλάτες μερικών.
Ο παράδεισος μερικων αρκείται σε μερικά βουτήγματα των αστραγάλων μέσα στις γούρνες με τα ασημένια ψάρια.
Πως μου αρέσουν αυτά τα πρωινά που καθόλου δε μου λείπεις...

αυτοκτονιών συνέχεια

δεν μου αρέσουν τα χάπια.σήμερα αυτοκτονώ με τριαντάφυλλα.στα πράσινα μάτια σου,στην αντανάκλασή τους,κρατάω σφιχτά τις κουρτίνες μπας και με σώσουν.
Τριαντάφυλλα μπλε και μαύρα.Σαν τα μαλλιά μου.Λευκά,κόκκινα,πφφ...ποτέ δεν τα συμπάθησα.Οι καμπανούλες μου άρεσαν.Τώρα ούτε λουλούδια υπάρχουν ούτε τίποτα.
Και οι δρόμοι να αχνίζουν.Να ρίχνω νερό με το λάστιχο και να εξατμίζεται στο χωριό που λέγεται Αθήνα.
Μακάρι να γινόταν κατακλυσμός.Τίποτα δε θα έσωζα.
πνίγομαι και εσύ ήδη πνιγμένος και πιο όμορφος ακόμα.να φουσκώνει το πρόσωπό σου από τα απόνερα και εγώ όρθια να σε κλαίω κάπου στα λιόσια σαν τη μάνα τη μαυροφόρα με δανεικά χαρτομάντιλα και μια ξεκούρδιστη λατέρνα να παίζει μητσάκη και καζαντζίδη μάγκα μου που σφάλισες τα μάτια σου νωρίς.
αυτοκτονώ με λουλούδια και συγχωρώ.δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

σερμπέ λεμόνι,αχ ελένη.

Τρώει γλυφιτζούρια λεμόνι.Το ένα μετά το άλλο.Και ήλπιζε πως θα γινόταν η γλώσσα κίτρινη σαν του καναρινιού γιατί είχε φάει κάτι άλλα κάποτε σε ένα ντραγκστορ στην Αμερική που σου έκαναν τη γλώσσα μπλε μα τίποτα.Δεν κιτρίνιζε η γλώσσα κιτρίνιζε το δέρμα και έμοιαζε σα να χε ίκτερο και γέμιζε σπυριά που έβγαζαν πύον όταν τα ζουλούσε και λιπαρό φόντο με μαύρο στίγματα που λένε και τα καλλυντικά.
Κάθεται στο κρεβάτι δαγκώνοντας και στρίβοντας στη γλώσσα της τα γλυφιτζούρια και κάνοντας κομμάτια με τα δόντια της και ανασαίνει λεμονιές και μου αρέσει αυτή η ξυνίλα λέει σαν Καμπάρι ίσως με πορτοκάλι άγουρο που έπιναν κάποτε στα σουαρέ.Μόνο τα μπουκάλια μου άρεσαν πήγαινα και τα μύριζα και έκανα πως κάπνιζα τα τσιγάρα της μαμάς από την ταμπακιέρα την ασημένια τη χαραγμένη με το μονόγραμμά της και μετά για να αυτοκτονήσω ήπια μαλακτικό ρούχων λεβάντα ή ήταν σάπιο μήλο και με πήγαν και μου έκαναν πλύση στομάχου και έβγαινε το υγρό απ το σωληνάκι λιλά και αυτό ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα
απόπειρα αυτοκτονίας γιατί τότε με τις φλέβες δεν πέτυχε στη μπανιέρα και δεν ήξερα πως το αίμα βγαίνει με κρύο νερό και το έκανα με ζεστό και έμειναν τα σημάδια.
Ναι ρε μάγκες αυτοκτονίες.Δύσκολο θέμα να το αναφέρεις σε συζήτηση στο Φίλιον.Χαλάει την ατμόσφαιρα.Tricky subject.
Ε,τώρα αυτοκτονώ με γλυφιτζούρια.Υπερβολική δόση χημικής ζάχαρης.
Μπρούμυτα στο κρεβάτι με το σάλιο κολλώδες να τραγουδάω Πιοβάννι και εφήμερα σουξέ.
Τώρα που είναι καλοκαίρι θα δοκιμάσω με γρανίτες,αν υπάρχουν ακόμα γρανίτες,Νίτσα,Ελενίτσα,Ελενάκι μου.

She's lost control again

Αυτή η ραχοκοκκαλιά του μπάσου μου προκαλεί ανατριχίλες.
Κάτι κάρτες από το Μόναχο και το Βερολίνο.Στυλό διαρκείας-μα εμένα με πένα μου άρεσε να γράφω.
Μα με πληγώνει αυτός ο ήλιος-με τυφλώνει...dentelle blanche et rouge...
Το κρεβάτι μου είναι βαρκούλα στα κύματα.Πλέει πότε ομαλά και πότε ανώμαλα σε ουρανούς και βάθη.Νομίζω πως τέτοιες ώρες κανένας δε με σκέφτεται.
Μα τι λέτε;Κάτι μεταφυσικό;Ας γελάσω.Εγώ είμαι γήινη.Απελπιστικά με τραβάει το χώμα.
Είπα στο μικρό βοριά να έρθει για επίσκεψη.θα τον φιλοξενήσω στην καλή μου κάμαρα με τα κοφτά σεντόνια και τα βράδια θα τον νανουρίζω για να μη φοβάται.
Και το πρωί θα έχει εξατμιστεί.

Cannes..

τέτοια εποχή μου έρχεται πάντα στο μυαλό η Μπριζίτ Μπαρντό να τρέχει στην παραλία,19 χρονών κοριτσάκι...

Πάτωμα

Όταν θυμάμαι τα πρώτα μου παιδικά χρόνια,εκτός από τη μουσική που έπαιζε στο σπίτι,η μουσική που ανακάλυψα μόνη μου ήταν οι συνθέσεις του Σταμάτη Κραουνάκη.
Θα βάλω πόρτες με αλυσίδες και παγώνια..
Στο αυτοκίνητο κυρίως,σε βόλτες στην Αθήνα.Και μύριζε το πιάνο του άσφαλτο και πρωινές βόλτες στο Θησείο και στη θάλασσα,και περίπτερα με κρεμασμένες τις εφημερίδες με συνταξιούχους να διαβάζουν τους τίτλους και να παίζουν κομπολόι..
Το καφενείο της θείας έπαιζε λαικά.Διονυσίου,Αλεξίου,Καζαντζίδη.Και να φτιάχνει εκείνη τους καφέδες με το μπρίκι και να παίζουν τάβλι οι μαθητές που έκαναν κοπάνα τα πρωινά και πρέφα οι μεγαλύτεροι το βράδυ.
Που λογαριάζουν το μηδέν μου και το άπειρο..
Ο Σταμάτης Κραουνάκης για μένα είναι η Αθήνα που μεγάλωσα.Το ΙΚΑ στην Πειραιώς και τα κασετάδικα στην Ομόνοια,ο ηλεκτρικός Μαρούσι-Ομόνοια και η έκθεση Βιβλίου στο Πεδίο του Άρεως.
Για μένα η Αθήνα είναι όμορφη μόνο το φθινόπωρο και την άνοιξη.Δεν πρόλαβα αλάνες και χωματόδρομους.Θυμάμαι τη θέα από τον ακάλυπτο και τα φανταστικά παιχνίδια που έπαιζα με τον εαυτο μου.
Και το μόνο που έχει μείνει ίδιο στην Αθήνα τη δικιά μου είναι η μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη.Να μου θυμίζει πως ξημερώνει πάλι,πως αυτή η νύχτα μένει και πως εμένα με συμφέρει,να βγαίνει το φεγγάρι.
Και χαίρομαι που ξανασυναντιόμαστε με τον καινούριο του δίσκο. Ακμαίοι.Ίσως.
Που μου δώσαν χείλη ξένα όσα γύρευα από σένα
κι απαλλάχτηκα...
Να κοιμηθούμε απόψε στο πάτωμα;Στρωματσάδα;

Εφημερίδες και τραπεζομάντιλα

Στις εφημερίδες διαβάζω τα ψιλά.Τα ψιλά στις στήλες.Τα πιο ωραία νέα εκεί βρίσκονται.
Διαβάζω κηδείες γάμους και μνημόσυνα για να βρω ονόματα παράξενα και ξεχασμένους γνωστούς,ηλικίες νεκρών.Μια φίλη πηγαίνει στα νεκροταφεία συχνά έτσι.Όποια να ναι.Σε όποια πόλη σε όποιο χωριό.Ευρώπη Αμερική Ασία και νεκροταφεία.
Η μητέρα της αποτεφρώθηκε όταν ήταν 16 χρονών.Οι στάχτες σκορπίστηκαν σε ένα κάστρο και την ώρα εκείνη ένα ζευγάρι παντρευόταν.Η ζωή συνεχίζεται μου είπε-αυτό κατάλαβα.Δεν ήταν κακός οιωνός.Ας έχουν την ευλογία της.
Γάτα υιοθέτησε κλωσσοπουλάκια.Σκότωσε τη μάνα τους-από ενοχές;ποιος ξέρει-πήρε τα μικρά υπό την προστασία της.Και αλοίμονο σε όποιον τολμήσει να τα πειράξει τα πουλάκια.Τα κρατάει στο στόμα απ'το λαιμό σα νεογέννητα,τυφλά γατάκια.Η φύση λειτουργεί παράξενα.
Καμιά φορά και αντίστροφα.
Διαβάζω το σαν σήμερα.Κάθε μέρα,πρώτο πρώτο.Δυνατά κιόλας.Το παρελθόν τραβάει σαν δίνη.Χαμογελάει κιόλας," έλα να πάμε μια βόλτα" και κλείνει το μάτι.'Δεν παίρνω μόνο,δίνω κιόλας,σου λέει".
Στο Χαλάνδρι κοιτάω κόκκινα πέδιλα.Κατακόκκινα,και κόκκινη και η μουσική των πλανοδίων που φαντάζομαι να ακούω.Μαντολίνα.
Να βρέχει και να παίζουν ακορντεόν στους δρόμους στα παραθαλάσσια θέρετρα στην Κορνουάλλη και το Ντόρσετ και το Ντέβονσιρ.Δεν την είδα αυτή την παράξενη ομορφιά.
Δεν είδα ακόμα τον Ατλαντικό.Όχι ακόμα.
Αγοράζω ένα πράσινο φουστάνι.Καρώ χοντρό βαμβάκι,σαν τραπεζομάντιλο.
"You look fantastic in green" λέει η πωλήτρια."What lovely eyes you have."
Θα μπω σε μια καρτ ποστάλ και θα βγαίνω όποτε μου καπνίσει.Σαν σε πορτραίτο.
Θα βλέπω τα πάντα.Καμιά φορά θα με βλέπουν κι εμένα τα παιδιά στην κάρτα και θα νομίζουν πως έπαιξε ένα τρυκ το φως.

Μα ούτε σε ένα παραμύθι δε χωράω

Λόγο για να αντέχω έλεγε.Δώστε μου ένα λόγο για να αντέχω.Να θέλω να ανοίξω τα παράθυρα το πρωί.Υπήρχε μόνο ένας δηλαδή αλλά δεν είχε σημασία,μια Αρμένισσα που είχε το ψιλικατζίδικο στη γωνία της έλεγε τον καφέ κάθε πρωί,της πήγαινε το φλυτζάνι με τον μέτριο ελληνικό και της το έλεγε με αντάλλαγμα χόρτα που έκοβε συχνά όταν πήγαιναν στο χωριό του άντρα της. Το αναθεματισμένο το χωριό που ούτε το όνομά του δεν ενδιαφερόταν να μάθει.Αλλά εκείνος επέμενε να πηγαίνουν κάθε Κυριακή,γονείς δεν είχαν,τίποτα δεν είχαν,μα κάθε Κυριακή εκεί,μπάστακες,να κάθεται εκείνος στο καφενείο και εκείνη να μαζεύει τα χόρτα στους αγρούς σαν αφιονισμένη.Λες και δεν είχε καφενεία στην Αθήνα.Γεμάτος ο τόπος και ούτε που τα έτρωγαν τα χόρτα.
Καλή ήταν η γρια η Αρμένισσα,αγόραζε βότκα απ το ψιλικατζίδικο,τα μπουκαλάκια τα μικρά,τα έβαζε στο συρτάρι με τα εσώρουχά της,έπινε ένα μικρό ποτήρι πριν πάει για ύπνο μαζί με δυο ταβοράκια,τη ρώταγε αυτός τι πίνει,νερό έλεγε,διψάω,μα είχε είδη κοιμηθεί εκείνος,σιγά που τον ένοιαζε.
Τον απατούσε συχνά.Με διάφορους.Δεν είχε σημασία.Ούτε εκείνων το όνομα θυμόταν.Ούτε που της άρεσε.Ήταν σα να πηγαίνεις στην τουαλέτα,κάπως έτσι.Μα ετοιμαζόταν,φόραγε την κολώνια που της έστελνε η κουμπαρα της από την Αμερική,Ταμπού λεγόταν, με μια μαύρη ετικέτα πάνω,αυτά.Έλουζε καλά και τα μαλλιά της,αυτά.
Το μόνο που της άρεσε ήταν να τους διώχνει.'Εχω να ξυπνήσω νωρίς.Σαν τα έργα τα αμερικάνικα.Έτσι έλεγαν στα έργα τα αμερικάνικα.Και έφευγαν.Καλά ξεκουμπίδια,ο άντρας της αργούσε να γυρίσει απ'το μαγαζί,επιπλάδικο,δουλειά δεν είχαν κι όλο γκρίνιαζε.
Αν ήθελα γκρίνια θα μενα με τη μάνα μου ήθελε να του πει.Μα δεν το λεγε.
Δεν ήθελε και παιδιά αυτός,σκοτούρες έλεγε,μεγαλώσαμε κιόλας,καλά δεν περνάμε οι δυο μας;
Πως,τόσα χρόνια ούτε ένα θέατρο δε με πήγες,παλιά είχε και το θέατρο της Δευτέρας,πάει κι αυτό,καμιά φορά τα έπαιζε στο ραδιόφωνο,μια ζωή με το ραδιόφωνο παρέα να ακούει τι ραδιόφωνο,ένα τρανζίστορ στην κουζίνα είχε,με μπαταρία,καλά ήταν,το έπαιρνε παντού,μα της άρεσε το θέατρο,ήθελε να πηγαίνει στο θέατρο,να αγοράζει και πρόγραμμα και να πίνει κάτι στο διάλειμμα και να ακούει,πρώτο,δεύτερο,τρίτο κουδούνι.
Το βράδυ που ήρθε εκείνος,εκείνος,μαλλιά κάπως ανάκατα,ξανθωπά,μάτια σαν όλων,τίποτα ιδιαίτερο,μα ήταν ψηλός,πολύ ψηλός,λίγο άγαρμπος μα όμορφος με έναν τρόπο κάπως,είμαι άνεργος ηθοποιός,και ανέβηκε πάνω της και ένιωσε εκείνο το βάρος,και μετά τραντάχτηκε ολόκληρη και είχε χρόνια να το πάθει αυτό,τράνταγμα,ξεκινούσε από κάτω και έφτανε μέχρι τις ρίζες των μαλλιών,και εκείνος έβαλε το πρόσωπό του στο λαιμό της για λίγο,και εκείνη του φίλησε τις άκρες των δαχτύλων,χωρίς καν να το καταλάβει,και έφυγε έκείνος,έχω,λέει παράσταση σε μια αποθήκη του κερατά που παλιά ήταν χασάπικο και ακόμα ωμό κρέας μυρίζει γαμώ το κέρατό μου,γαμώ.
Στο μπάνιο όταν πηγε τα μάγουλά της ήταν ροζ χωρίς τη βότκα,κάθισε στη λεκάνη της τουαλέτας και ήξερε.
Σε εννιά μήνες θα ερχόταν το παιδί της.Το πε και την επόμενη μέρα η Αρμένισσα στο φλυτζάνι.

Χάθηκα μέσα στα μάτια σου...

Μαζεύω μάλλινα.Κρυώνω εύκολα.Πάντα έχω κουβέρτα εύκαιρη για να τυλιχτώ,προστασία ή ασφυξία;Ανακαλύπτω πράγματα στις ντουλάπες ξανά και ξανά.Δώρα που ξέχασα να δώσω,ακόμα στη συσκευασία τους.Κοσμήματα που αγόρασα να χαρίσω και οι συγκυρίες δεν επέτρεψαν.Πουλόβερ που μου έκαναν δώρα και δεν μπορώ να φορέσω γιατί με τσιμπάνε,ολοκαίνουρια,διπλωμένα.
Αρχίζω να ξεχνάω.Η φούστα πολύ Μπριζίτ Μπαρντό που δεν βρήκα ευκαιρία να τη βάλω-ακόμα.Το τριμμένο χακί μου φόρεμα.Όλα τυλιγμένα με άρωμα κέδρου.
Τα παιχνίδια μου τα παλιά όλα το χειμώνα τα πέταξα-ούτε να τα δώσω σε άλλα παιδάκια μπορούσα-σάπισαν απ'την πολυκαιρία,πανινες κούκλες είχα,γεμισμένες με αφρολέξ,ξαναραμμένες και λιωμένες,μα ήταν πια καιρός.
Η συλλογή μου από κάρτες.Όλη μου η αλληλογραφία σε μια κούτα,κανένα γράμμα δεν έχω πετάξει.
Τα ξαναπλένω τα ρούχα για να φορεθούν τώρα,σιδερώνω,διάλειμμα για νερό,για ένα τσιγάρο.
Ήρθε ο καιρός για μετακίνηση.Τα καλοκαίρια πολλές φορές υποφέρω.
Δεν είμαι καταθλιπτική.Δεν είμαι θλιμμένη.Ανόρεχτη είμαι.
Δεν το παίρνω σοβαρά.Άμυνα πάντα χρειάζεται.Λίγη μουσική πάντα βοηθάει.
Δεν έγινα αυτό που περίμενα,αλλά αυτό που είμαι,δεν είναι και τόσο άσχημο.
Χάνομαι στα μάτια των περαστικών.Εξατμίζομαι στην άσφαλτο.

Oλα τα πρωινά

Όλα τα πρωινά δεν υπάρχεις.Ούτε στα έργα των δρόμων ούτε στην καφετιέρα που κοχλάζει ούτε στους σκελετούς στις λίμνες.
Δεν υπάρχεις όταν βράδια στριφογυρναω στα πεζοδρόμια στροβιλίζοντας σα δερβίσης σε ατέρμονα βαλς με nuit de noel και τριγύρω πέφτει χιόνι.
Αν κάποιος έφτιαχνε το χιόνι άρωμα θα έβαζε μέσα και την αχνισμένη ανάσα μου.
Δεν υπάρχεις όταν ο Χάρος έρχεται για τη σωτηρία μου στις τεράστιες λίμνες των αδιέξοδων,
μου προσφέρει την τεράστια μωβ μπέρτα του και πάνω σε μια γόνδολα με εκείνον γονδολιερη,
πιάνομαι και ο ένας πίσω απ'τον άλλον,πάμε να βρούμε τα νερά τα πάντα καθαρά.

Νοτιάδες

Από όλα τα τραγούδια
αγαπούσα πιο πολύ τα λαικά
τα τραγούδια έχουν αλλάξει
κι έτσι τώρα δε με ζαχαρώνουν πια.

Ο άνεμος στο πρόσωπό μου στο μπροστινό κάθισμα του αυτοκινήτου.Ξερά χόρτα και άδειοι δρόμοι-έχω ημικρανίες,δεν έχω τίποτα,προχώρα.
Έπιασαν τον τάδε στα πράσα με τη Βουλγάρα στο μαγαζί.Λεγόταν πως...Αθάνατη ελληνική επαρχία.Είμαι μέρος σου και είσαι δικό μου.
Φαντάζομαι ασημένια ψάρια στη θάλασσα.Βαθιά, σε αγέλες.Σε κοπάδια,σαν τους ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να πουν.
Οι νοτιάδες φέρνουν τρέλα στο μυαλό.Τρελαίνει κόσμο ο λίβας.Θα βρέξει χώμα.
Μοιάζει με εκπλήρωση μιας προφητείας.Την βροχή από ακρίδες,ίσως. Ή το αίμα. Ή τα νεκρά παιδιά.
Ντρέπομαι να σε κοιτάξω.Γλυκά,απ'την άκρη των χειλιών,ψιθυρίζω.Τα βράδια ξανάρχεσαι.
Με παίρνεις ταξίδια και την αυγή ξαναγυρνάμε-κρυφά,να μη μας δουν,να μη μας αγαπήσουν.
Σήμερα δε θα έρθουν εφημερίδες.

Famous last words

Στα νεκροκρέβατα όλοι ίδιοι είμαστε.Μερικοί όμως είναι πιο πνευματώδεις-άλλοι πιο ψύχραιμοι,και άλλοι-απλά,ξέρουν.

Codeine...bourbon...Tallulah Bankhead,αμερικανίδα ηθοποιός

I can't sleep. J.M Barrie (συγγραφέας του Πήτερ Παν)

What is this? Leonard Bernstein (μαέστρος)

Ι should have never switched from Scotch to Martinis. Humprey Bogart,αμερικανός ηθοποιός

I'm bored with it all. Winston Churchill, πολιτικός

Dammit, don't you dare ask God to help me! Joan Crawford,αμερικανίδα ηθοποιός, όταν η οικονόμος της άρχισε ξαφνικά να προσέυχεται

Τhis isn't Hamlet,you know.It's not meant to go to the bloody ear.Laurence Olivier,ηθοποιός,όταν η νοσοκόμα του πήγε να του βρέξει τα χείλη και αστόχησε.

Ι have not said told half of what I saw.Marco Polo,εξερευνητής

Dying is easy,comedy is hard. George Bernard Shaw,θεατρικος συγγραφέας

All right then,I 'll say it. Dante makes me sick. Lope de Vega,θεατρικός συγγραφέας.

Τhose curtains are killing me.One of us has to go. Oscar Wilde, θεατρικός συγγραφέας.(αμφιλεγόμενο)

Οσκαρ Ουάιλντ

Όλοι στο βούρκο είμαστε, μα μερικοί από μας κοιτούν τα αστέρια.

μια ζωή μέσα στους δρόμους

άλλο ένα ταξίδι για λίγες μέρες.

Στον τόπο σου πες, μα τόπο δεν έχω.

Λίγες αποσκευές έχω,μια τσάντα δηλαδή,παλιά τσαντα χειρός της δεκαετίας του 50,λευκή,με χερούλια.

Με all purpose πράγματα.Δυο τρία ρούχα ζεστά και κανα δυο παυσίπονα,μισή κούτα τσιγάρα και αναπτήρα.Και ένα σημειωματάριο.Πάντα ξεχνάω να πάρω στυλό.Ελπίζω να το θυμηθώ αύριο.

Μα τι να κάνεις στο καράβι από το Λαύριο;

Συνήθως κοιτάω το Μακρονήσι.Μετράω τα μπεζ-καφέ κτίρια.Ψάχνω παράθυρα.Αν βαρεθώ,μετράω ξωκλήσια.Βγαίνω στο μικρό κατάστρωμα και ψάχνω γλάρους,Μετά οι τουαλέτες που είναι έξω και μυρίζουν άσχημα μου χαλάνε τη διάθεση και καθομαι στα σχοινιά τα σκεπασμένα με τα καραβόπανα.Δε φοβάμαι.

Με περιμένει δουλειά.Και θάρρος.

Δυο τρεις τουρίστες θα τρώνε σε κάποιο εστιατόριο.Το σπίτι μου θα χει φως στο παράθυρο.

Στον Αη Γιώργη πάνω το καντήλι αναμμένο.

Η σκόνη κατακάθεται και στροβιλίζομαι.

Cherry all purpose.Παντός καιρού και διαθέσεων.Φευ!

Το ερωτηματολόγιο του Προυστ

Αν και λείπουν πολλές ερωτήσεις,αν και δεν έχει σημασία,ορίστε και οι δικές μου 29 απαντήσεις,και ας λάβει την πρόσκληση όποιος θέλει να το απαντήσει,γιατί σε ποιον μπορώ να στερήσω εγώ να χαλάσω τη χαρά να απαντήσει το ερωτηματολόγιο ολάκερου Προυστ;
1.Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

Να σηκώνομαι το πρωί και να πίνω τον καφέ μου.
Κάθε πρωί.
2)Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
η λαχτάρα να δω το φως.
3)Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
στην παράσταση «Δουλάρες» της Σπείρας την Κυριακή
4). Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Η κυκλοθυμία.
5)Το βασικό ελάττωμά σας;
η κυκλοθυμία.
6)Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
στα δικά μου.
7)Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο.
Με το Ρασπούτιν.
8)Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
οι αθέατοι ήρωες της καθημερινότητας.
9)Το αγαπημένο σας ταξίδι;
τα ταξίδια του μυαλού .Και στο Παρίσι.
10)Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Bill Bryson, Nίκος Τσιφόρος
11)Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Την οικονομία λόγου.
12)... και σε μια γυναίκα;

Την οικονομία λόγου.
13)Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Νίκολα Πιοβάννι, Νίνο Ρότα, Κραουνάκης, Χατζιδάκης, Τσιτσάνης, Πιατσόλα
14)Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Δεν σφυρίζω κάνοντας ντους.
15)Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Η «Λολίτα» του Βλαντιμιρ Ναμπόκωφ
16)Η ταινία που σας σημάδεψε;
Το «Σινεμά ο Παράδεισος»
17)Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Χόππερ, Μποτιτσέλλι ,Μονέ, Βεττριάνο
18)Το αγαπημένο σας χρώμα;
Λευκό
19)Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
τη νοικοκυροσύνη

20.) Το αγαπημένο σας ποτό.
Ο καφές.
21)Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Που κοίταξα πίσω.
22)Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Την κολακεία
.23)Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
να ακούω ιστορίες
24)Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Ότι θα πάθουν κάτι οι άνθρωποι που αγαπώ. συνηθισμένα πράγματα.
25)Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
ποτέ. η αλήθεια πάντα θα βγει στην επιφάνεια.
26)Ποιο είναι το μότο σας;

« Θεέ μου, μη μου δώσεις όσα μπορώ να αντέξω»

27)Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;

την ώρα του οργασμού.
28)Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Καλωσόρισες.
29)Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
σε κατάσταση φυγης.

Ξοδεύεσαι

Σε ξένα σώματα που ποτέ δε νοιάστηκαν.Που δεν είδαν το τρέμουλο της ανάσας σου.

Που άλλαξαν αμέσως πλευρό.Που ξύπνησαν σαν ξένοι.

Που δεν είχαν τι να πουν το πρωί,που το βλέμμα σου τους προξενούσε απορία.

Από τις λίγες φορές που δεν εχω τι να πω και δεν βγαίνει ο χείμαρρος του θυμού.

Αμύνομαι ή επιτίθομαι;

Δεν έχω ιδέα.Και τα δύο με κουράζουν σαν άυπνες βραδιές.

Κι εσύ δεν είσαι εδώ.Ούτε η ανάσα σου.

Ακούω Σοστακόβιτς με το μάγουλο γεμάτο από σημάδια του μαξιλαριού και πονάω.