Πάτωμα

Όταν θυμάμαι τα πρώτα μου παιδικά χρόνια,εκτός από τη μουσική που έπαιζε στο σπίτι,η μουσική που ανακάλυψα μόνη μου ήταν οι συνθέσεις του Σταμάτη Κραουνάκη.
Θα βάλω πόρτες με αλυσίδες και παγώνια..
Στο αυτοκίνητο κυρίως,σε βόλτες στην Αθήνα.Και μύριζε το πιάνο του άσφαλτο και πρωινές βόλτες στο Θησείο και στη θάλασσα,και περίπτερα με κρεμασμένες τις εφημερίδες με συνταξιούχους να διαβάζουν τους τίτλους και να παίζουν κομπολόι..
Το καφενείο της θείας έπαιζε λαικά.Διονυσίου,Αλεξίου,Καζαντζίδη.Και να φτιάχνει εκείνη τους καφέδες με το μπρίκι και να παίζουν τάβλι οι μαθητές που έκαναν κοπάνα τα πρωινά και πρέφα οι μεγαλύτεροι το βράδυ.
Που λογαριάζουν το μηδέν μου και το άπειρο..
Ο Σταμάτης Κραουνάκης για μένα είναι η Αθήνα που μεγάλωσα.Το ΙΚΑ στην Πειραιώς και τα κασετάδικα στην Ομόνοια,ο ηλεκτρικός Μαρούσι-Ομόνοια και η έκθεση Βιβλίου στο Πεδίο του Άρεως.
Για μένα η Αθήνα είναι όμορφη μόνο το φθινόπωρο και την άνοιξη.Δεν πρόλαβα αλάνες και χωματόδρομους.Θυμάμαι τη θέα από τον ακάλυπτο και τα φανταστικά παιχνίδια που έπαιζα με τον εαυτο μου.
Και το μόνο που έχει μείνει ίδιο στην Αθήνα τη δικιά μου είναι η μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη.Να μου θυμίζει πως ξημερώνει πάλι,πως αυτή η νύχτα μένει και πως εμένα με συμφέρει,να βγαίνει το φεγγάρι.
Και χαίρομαι που ξανασυναντιόμαστε με τον καινούριο του δίσκο. Ακμαίοι.Ίσως.
Που μου δώσαν χείλη ξένα όσα γύρευα από σένα
κι απαλλάχτηκα...
Να κοιμηθούμε απόψε στο πάτωμα;Στρωματσάδα;