Χάθηκα μέσα στα μάτια σου...

Μαζεύω μάλλινα.Κρυώνω εύκολα.Πάντα έχω κουβέρτα εύκαιρη για να τυλιχτώ,προστασία ή ασφυξία;Ανακαλύπτω πράγματα στις ντουλάπες ξανά και ξανά.Δώρα που ξέχασα να δώσω,ακόμα στη συσκευασία τους.Κοσμήματα που αγόρασα να χαρίσω και οι συγκυρίες δεν επέτρεψαν.Πουλόβερ που μου έκαναν δώρα και δεν μπορώ να φορέσω γιατί με τσιμπάνε,ολοκαίνουρια,διπλωμένα.
Αρχίζω να ξεχνάω.Η φούστα πολύ Μπριζίτ Μπαρντό που δεν βρήκα ευκαιρία να τη βάλω-ακόμα.Το τριμμένο χακί μου φόρεμα.Όλα τυλιγμένα με άρωμα κέδρου.
Τα παιχνίδια μου τα παλιά όλα το χειμώνα τα πέταξα-ούτε να τα δώσω σε άλλα παιδάκια μπορούσα-σάπισαν απ'την πολυκαιρία,πανινες κούκλες είχα,γεμισμένες με αφρολέξ,ξαναραμμένες και λιωμένες,μα ήταν πια καιρός.
Η συλλογή μου από κάρτες.Όλη μου η αλληλογραφία σε μια κούτα,κανένα γράμμα δεν έχω πετάξει.
Τα ξαναπλένω τα ρούχα για να φορεθούν τώρα,σιδερώνω,διάλειμμα για νερό,για ένα τσιγάρο.
Ήρθε ο καιρός για μετακίνηση.Τα καλοκαίρια πολλές φορές υποφέρω.
Δεν είμαι καταθλιπτική.Δεν είμαι θλιμμένη.Ανόρεχτη είμαι.
Δεν το παίρνω σοβαρά.Άμυνα πάντα χρειάζεται.Λίγη μουσική πάντα βοηθάει.
Δεν έγινα αυτό που περίμενα,αλλά αυτό που είμαι,δεν είναι και τόσο άσχημο.
Χάνομαι στα μάτια των περαστικών.Εξατμίζομαι στην άσφαλτο.