Νοτιάδες

Από όλα τα τραγούδια
αγαπούσα πιο πολύ τα λαικά
τα τραγούδια έχουν αλλάξει
κι έτσι τώρα δε με ζαχαρώνουν πια.

Ο άνεμος στο πρόσωπό μου στο μπροστινό κάθισμα του αυτοκινήτου.Ξερά χόρτα και άδειοι δρόμοι-έχω ημικρανίες,δεν έχω τίποτα,προχώρα.
Έπιασαν τον τάδε στα πράσα με τη Βουλγάρα στο μαγαζί.Λεγόταν πως...Αθάνατη ελληνική επαρχία.Είμαι μέρος σου και είσαι δικό μου.
Φαντάζομαι ασημένια ψάρια στη θάλασσα.Βαθιά, σε αγέλες.Σε κοπάδια,σαν τους ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να πουν.
Οι νοτιάδες φέρνουν τρέλα στο μυαλό.Τρελαίνει κόσμο ο λίβας.Θα βρέξει χώμα.
Μοιάζει με εκπλήρωση μιας προφητείας.Την βροχή από ακρίδες,ίσως. Ή το αίμα. Ή τα νεκρά παιδιά.
Ντρέπομαι να σε κοιτάξω.Γλυκά,απ'την άκρη των χειλιών,ψιθυρίζω.Τα βράδια ξανάρχεσαι.
Με παίρνεις ταξίδια και την αυγή ξαναγυρνάμε-κρυφά,να μη μας δουν,να μη μας αγαπήσουν.
Σήμερα δε θα έρθουν εφημερίδες.