αυτοκτονιών συνέχεια

δεν μου αρέσουν τα χάπια.σήμερα αυτοκτονώ με τριαντάφυλλα.στα πράσινα μάτια σου,στην αντανάκλασή τους,κρατάω σφιχτά τις κουρτίνες μπας και με σώσουν.
Τριαντάφυλλα μπλε και μαύρα.Σαν τα μαλλιά μου.Λευκά,κόκκινα,πφφ...ποτέ δεν τα συμπάθησα.Οι καμπανούλες μου άρεσαν.Τώρα ούτε λουλούδια υπάρχουν ούτε τίποτα.
Και οι δρόμοι να αχνίζουν.Να ρίχνω νερό με το λάστιχο και να εξατμίζεται στο χωριό που λέγεται Αθήνα.
Μακάρι να γινόταν κατακλυσμός.Τίποτα δε θα έσωζα.
πνίγομαι και εσύ ήδη πνιγμένος και πιο όμορφος ακόμα.να φουσκώνει το πρόσωπό σου από τα απόνερα και εγώ όρθια να σε κλαίω κάπου στα λιόσια σαν τη μάνα τη μαυροφόρα με δανεικά χαρτομάντιλα και μια ξεκούρδιστη λατέρνα να παίζει μητσάκη και καζαντζίδη μάγκα μου που σφάλισες τα μάτια σου νωρίς.
αυτοκτονώ με λουλούδια και συγχωρώ.δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.