Τρώει γλυφιτζούρια λεμόνι.Το ένα μετά το άλλο.Και ήλπιζε πως θα γινόταν η γλώσσα κίτρινη σαν του καναρινιού γιατί είχε φάει κάτι άλλα κάποτε σε ένα ντραγκστορ στην Αμερική που σου έκαναν τη γλώσσα μπλε μα τίποτα.Δεν κιτρίνιζε η γλώσσα κιτρίνιζε το δέρμα και έμοιαζε σα να χε ίκτερο και γέμιζε σπυριά που έβγαζαν πύον όταν τα ζουλούσε και λιπαρό φόντο με μαύρο στίγματα που λένε και τα καλλυντικά.
Κάθεται στο κρεβάτι δαγκώνοντας και στρίβοντας στη γλώσσα της τα γλυφιτζούρια και κάνοντας κομμάτια με τα δόντια της και ανασαίνει λεμονιές και μου αρέσει αυτή η ξυνίλα λέει σαν Καμπάρι ίσως με πορτοκάλι άγουρο που έπιναν κάποτε στα σουαρέ.Μόνο τα μπουκάλια μου άρεσαν πήγαινα και τα μύριζα και έκανα πως κάπνιζα τα τσιγάρα της μαμάς από την ταμπακιέρα την ασημένια τη χαραγμένη με το μονόγραμμά της και μετά για να αυτοκτονήσω ήπια μαλακτικό ρούχων λεβάντα ή ήταν σάπιο μήλο και με πήγαν και μου έκαναν πλύση στομάχου και έβγαινε το υγρό απ το σωληνάκι λιλά και αυτό ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα
απόπειρα αυτοκτονίας γιατί τότε με τις φλέβες δεν πέτυχε στη μπανιέρα και δεν ήξερα πως το αίμα βγαίνει με κρύο νερό και το έκανα με ζεστό και έμειναν τα σημάδια.
Ναι ρε μάγκες αυτοκτονίες.Δύσκολο θέμα να το αναφέρεις σε συζήτηση στο Φίλιον.Χαλάει την ατμόσφαιρα.Tricky subject.
Ε,τώρα αυτοκτονώ με γλυφιτζούρια.Υπερβολική δόση χημικής ζάχαρης.
Μπρούμυτα στο κρεβάτι με το σάλιο κολλώδες να τραγουδάω Πιοβάννι και εφήμερα σουξέ.
Τώρα που είναι καλοκαίρι θα δοκιμάσω με γρανίτες,αν υπάρχουν ακόμα γρανίτες,Νίτσα,Ελενίτσα,Ελενάκι μου.
No comments:
Post a Comment