Ξοδεύεσαι

Σε ξένα σώματα που ποτέ δε νοιάστηκαν.Που δεν είδαν το τρέμουλο της ανάσας σου.

Που άλλαξαν αμέσως πλευρό.Που ξύπνησαν σαν ξένοι.

Που δεν είχαν τι να πουν το πρωί,που το βλέμμα σου τους προξενούσε απορία.

Από τις λίγες φορές που δεν εχω τι να πω και δεν βγαίνει ο χείμαρρος του θυμού.

Αμύνομαι ή επιτίθομαι;

Δεν έχω ιδέα.Και τα δύο με κουράζουν σαν άυπνες βραδιές.

Κι εσύ δεν είσαι εδώ.Ούτε η ανάσα σου.

Ακούω Σοστακόβιτς με το μάγουλο γεμάτο από σημάδια του μαξιλαριού και πονάω.