Rare rose

Το καλό μου φόρεμα μυρίζει ουίσκι και καπνό.Το σώμα μου πονάει,τα χείλη μου ξερά και άχρωμα,πρωί,νερό πολύ,ξεφτισμένο βερνίκι νυχιών,δυο τρεις βλεφαρίδες στο μάγουλό μου.

Η ψυχή μου έχει μώλωπες.Φοράω το πουκάμισό σου τα βράδια και σε αγκαλιάζω στο νου μου.Σάββατο μέσα στις γιορτές.Πολυκοσμία και χρώματα,και μπαλόνια,και κοριτσάκια με σκούφους,και η νύχτα να μου γνέφει.

Είμαι αητός χωρίς φτερά,οι στίχοι της Ευτυχίας.Διαβάζω ποιήματα του Καίστνερ,als ich ein kleiner Junge war.

Δρέσδη και Βερολίνο και Φράιμπουργκ και Μάρμπουργκ.

Πόσο καιρό έχω να πάω σε Weihnachtsmarkt.Τραγούδια του Κουρτ Βάιλ με τη Λόττε Λένυα από το δισκοπωλείο στην Uniplatz.Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα και ο πειρασμός.Το θυμάσαι το δισκοπωλείο στην Uniplatz?Πως μύριζαν τα βινύλια?Πως πηγαίναμε στο dm και συνέχεια γελούσαμε στα ράφια?Το αρωματοπωλείο "Frosch"που πουλούσε εκείνο το πανάκριβο άρωμα L'Artisan Parfumeur, "Tea for two"?

Που από εκεί αγόραζα το κραγιόν Bite your lips,just bitten strawberry,που σου άρεσε;

Και οι καφέδες μας στο Cafe Journal,στα χέρια πιασμένοι.

Τώρα νυστάζω εύκολα και αναζητώ εύκολες απολαύσεις.Δε ζητάω πολλά,ζω με τα λίγα,όπως πάντα,και τολμώ ακόμα,ακόμα, να ονειρεύομαι.Τη μεγαλύτερη πολυτέλεια της ζωής.

Για όλα τα πλάσματα..

"κάπου υπάρχει η αγάπη μου,μα δεν ξέρω ποια είναι..."

Temptation

Τραγουδάει η Diana Krall σήμερα το πρωί,άκουσα ξημερώματα τις καμπάνες,πόσο χαρούμενα,στροβιλίζομαι με το λευκό νυχτικό μου,temptation,i can't resist,ο γκρίζος ουρανός,με πήρε ο Φ. από τη Βοστώνη,3 χρόνια έχουμε να κάνουμε Χριστούγεννα μαζί,θυμάσαι;Στην Καλιφόρνια είχε ήλιο,στην Αθήνα είχαν ήλιο τα μάτια σου και γίνονταν ροζ τα μάγουλά σου από το κρύο.Και τώρα είμαι μόνος.
Έρημοι δρόμοι,μετράω τις δυνάμεις μου,να έβλεπες τη φούστα με το τούλι,να μέτραγα πάλι γελώντας τα κόκκαλά σου,να πηγαίναμε στη Σπείρα στην Αθηναιδα,να τραγουδάω δυνατά και να γελάς,να γελάς,να είσαι ξανά υγιής και ήρεμος και να μην ψάχνεις μεσάνυχτα κάβες και κακόφημες συνοικίες και να με κάνεις να κλαίω.
Μετράω τις δυνάμεις μου στον καθρέφτη.Και δεν ξέρω,πάλι,ποιος θα νικήσει.

Φέτος τα Χριστούγεννα...

Hazy shade of winter

Time Time Time

See what's become of me

While I looked around'

For my possibilities

I was so hard to please

But look around

Leaves are brown

And the sky is a hazy shade of winter

Hear the Salvation Army band

Down by the riverside

It's bound to be a better ride

Than what you've got planned

Carry your cup in your hand

And look around

Leaves are brown

And the sky is a hazy shade of winter

Hang onto your hopes,

my friend

That's an easy thing to say

But if your hopes should pass away

Simply pretend

That you can build them again

Look around

The grass is high

The fields are ripe

It's the springtime of my life

Seasons change with the scenery

Weaving time in a tapestry

Won't you stop and remember me

At any conveient time?

Funny how my memory skips

While looking over manuscripts

Of unpublished rhyme

Drinking my vodka and lime

I look around

Leaves are brown

And the sky is a hazy shade of winter

Look around Leaves are brown

There's a patch of snow on the ground

Θυμάμαι να ακούω το τραγούδι αυτό από μια παλιά κασέτα στα 13 μου από τους Σάιμον και Γκαρφάνκελ στο δάσος της καμένης πια,Πάρνηθας,Κυριακή μεσημέρι,πάνε κάτι χρόνια τώρα,

και τυχαία τις κρύες αυτές νύχτες περνάνε αμάξια που παίζουν μουσικές,Κοέν και Γκαρφάνκελ,μέχρι και Τιμ Χάρντιν άκουσα να περνάει καθώς ήμουν στο μπαλκόνι,και θυμήθηκα επιθυμίες του τότε,των 13,να πάω στην απογευματινή παράσταση του σινεμά το Σάββατο,να μου αγοράσουν ένα προστατευτικό χειλιών με άρωμα βανίλια,με ελαφρύ ροζ χρώμα,να μη με σηκώσουν στο μάθημα,και κυρίως,κυρίως,να μου κάνουν δώρο την Amarige του Givenchy εκείνα τα Χριστούγεννα που την φορούσε η φίλη μου η Β.και νόμιζα πως ήταν το πιο όμορφο πράγμα του κόσμου.Και ήθελα άλλα και ήμουν αλλιώς και πέρασαν τα χρόνια και φορούσα κάτι πουλόβερ που τσιμπούσαν και διάβαζα ασταμάτητα,ασταμάτητα μυθιστορήματα.

Έχω χρόνια να βάλω μάλλινο πουλόβερ να τσιμπάει,δεν έχω ξαναπάει στο δάσος,να περπατήσω,και αυτά τα Χριστούγεννα θα θελα να πάω στη θάλασσα και με το φως να λάμπει,να προχωρήσω μέσα,να βρω τα άστρα και το φεγγάρι,τα δικά μου άστρα,και να δω τις πόλεις,χτισμένες κάτω,στο βυθό,και να με θρέφει το νερό,το ιώδιο και η αρμύρα.

Cherries in the snow

Το κρύο με τρυπάει.

Βρίσκω θαλπωρή κοντά στα Starbucks,μια θερμάστρα έξω,για τους καπνιστές,ζεσταίνω τα χέρια μου στο χάρτινο κυπελλάκι,αγόρασα δώρα για λίγους,εκλεκτούς,που έμειναν,ήρθαν με το ταχυδρομείο τα cd του Πήτερ Ουστίνωφ,τα χείλη μου ξεράθηκαν πάλι.

Εκείνα τα Χριστούγεννα μου είχες κάνει δώρο ένα άρωμα,θυμάμαι που τρώγαμε παγωτό αγριοκέρασο έξω από το εμπορικό κέντρο,στη Χαιδελβέργη,περπατούσαμε πάνω από τη γέφυρα και χιόνιζε και έμπαινε στα παπούτσια μας και κρυώναμε,και ο Νέκαρ από κάτω ήταν γκρίζος κι περνούσαν τα ποταμόπλοια και τα παιδιά έπαιζαν χιονοπόλεμο.

Τώρα διαβάζω στα καφέ,εσύ είσαι σε άλλη πόλη,εγώ κρυώνω ακόμη,ανταλλάζω δυο κουβέντες με τον υπάλληλο που μου σερβίρει τον καφέ κι εσύ κοιμάσαι μόνος.

Λες και έχει σημασία,μα τέτοιες μέρες θυμάμαι που διάβαζα στο κρεβάτι και εσύ κάπνιζες στο πάτωμα,το φθαρμένο,και ήταν καλύτερα που δεν ξέραμε τι μας περίμενε.

Knitting

θα θελα να ξερα να πλέκω και να έφτιαχνα μάλλινα καλτσάκια για όλα τ αγέννητα μωρά,κίτρινα,γαλάζια,ροζ,ριγέ,με σχέδια.Μα δε μου έμαθε κανένας. Και κάθομαι και ξεσκονίζω παλιά ράφια και ράχες βιβλίων.Τα μαλλιά μου αργούν να στεγνώσουν.

Ένα μεγάλο κενό και τίποτα να το γεμίσει.Μακάρι να ήξερα να πλέκω και να ακούω το ρυθμικό ήχο από τις βελόνες και να νιώθω την αίσθηση του μαλλιού.

Σκοτεινιά έξω.Χιονίζει στα βουνά της Αττικής,κοντά στην Αγ.Τριάδα,εκεί που πέρασα τόσα χρόνια σε ένα κτίριο που πολλοί πήγαιναν και λίγοι το αγαπούσαν.Και τώρα έχει κλείσει και αυτό και εξαφανίστηκαν οι δίσκοι με τα τσάγια και τα τρόλευ για τα γλυκά μετά το γεύμα.

Έτρωγα σπιτικό παγωτό peach melba,ακόμα και το χειμώνα.Σήμερα μου έκαναν δώρο ένα κραγιόν που ονομάζεται slopes.με δείχνει χλωμή.Ας είναι.

Η παιδική μου ηλικία κάηκε όπως κάηκα και εγώ,γλείφει τις πληγές της και ενώ πλησιάζουν τα Χριστούγεννα,σα Σταύρωση νιώθει.

Έλλειψη όρεξης.Δεν πήγα στα μαγαζιά,δεν πήγα να δω τη χριστουγεννιάτικη Αθήνα.Ούτε στη θάλασσα πήγα.Μόνο στο συνοικιακό βιβλιοπωλείο,ο ιδιοκτήτης μου είπε πως κάθε χρόνο ξεπουλάει από Καζαμίες και ημερολόγια τοίχου με ποιηματάκια και συγκινήθηκα.

Greta

Ήταν η γυναίκα μύθος.Η μεγαλύτερη σταρ που υπήρξε,που ήθελε διακαώς να μείνει μόνη,μόνη,που δεν είπε "i vant to be alone" αλλά "I vant to be left alone"με τη βαριά σουηδική της προφορά,που έκανε ένα δημοσιογράφο να περιμένει 15 χρόνια να περιμένει έξω από το σπίτι της για μια συνέντευξη,που το μυστηριώδες βλέμμα της ήταν υψηλή μυωπία,λίγο θολό,μα τι ειρωνία.

Και ήταν χειμώνας στη Σουηδία και είναι χειμώνας στην Ευρώπη και το κρύο δεν αστειεύεται και οι άνθρωποι γύρω μου παντρεύονται,κάνουν παιδιά,τρώνε,δουλεύουν,και στο τέλος πεθαίνουν.Τα μάτια μου κουράζονται εύκολα,λίγοι στο δρόμο,Παρασκευή και όλοι ονειρεύονται την ξεκούραση,αγορές και δώρα,λαμπιόνια και χαρτί περιτυλίγματος,αρώματα και βιβλία και μπουκάλια από ποτά που θα μείνουν στην κάβα χωρίς να τα πιει κανείς,Φρανκ Σινάτρα και Ντόρις Ντέι στα μεγάφωνα των πολυκαταστημάτων,και ήταν έτσι και θα είναι έτσι και ακόμη μέχρι τώρα κανείς δεν έχει καταλάβει γιατί η Γκάρμπο ήθελε τόσο,μα τόσο πολύ να την αφήσουν μόνη.

Enchanted

Winter Wonderland

Snowflakes

Καμιά χιονονιφάδα δεν είναι ίδια με την άλλη.

Δεν ξέρω αν ακόμα φοβάμαι τα δάση,ίσως και να είναι όλα ακόμα μαγεμένα,σαν τη Χιονάτη με τα κατακόκκινα χείλη τρέχω να ξεφύγω από τη μητριά,και οι νάνοι δεν είναι εκεί να με σώσουν,τα πουλιά μετανάστευσαν σε άλλα κλίματα,έξω κάνει κρύο,κακόμοιρα σπουργιτάκια,αμπαρόριζα και βερμπένα στις γλάστρες του μπαλκονιού,ρίχνω τα κατακάθια του καφέ κάθε πρωί,ξαναδιαβάζω τα παιδικά μου βιβλία,στο εστιατόριο που τρων τα συνεργεία,ήρθε το θέμα σου,κάπως στα αστεία..

Searching for Sebald

Δήμος Μούτσης στο ραδιόφωνο,η Δευτέρα ξεπροβάλλει μάλλον άχαρα στις 4 το πρωί μέσα στη σκοτεινιά των προαστείων.
Ανακατεύω το παρελθόν με το μέλλον,θέλω να πάω στη θάλασσα τώρα που είναι χειμώνας,να περπατήσω στην ακρογιαλιά,βγαίνω για δουλειές στις λεωφόρους,το δέρμα του προσώπου σκάει και υποφέρει,κοκκινίλες στα μάγουλα,φαρμακεία και δημόσιες υπηρεσίες,να πίναμε μαζί ένα τζιν με τόνικ καθισμένοι στη μπάρα την ώρα που σκοτεινιάζει..
Searching for Sebald,ψάχνω βιβλία,παιδικά και βρεφικά ρούχα,ροζ,λευκά,απαλά υφάσματα,χρώματα,ήρεμοι ύπνοι στην κούνια.
Δεν πήγα να δω ακόμα το Ελίζαμπεθ στο σινεμά,γιορτάζουν τόσοι και δε με κάλεσε κανείς,κανείς,Κυριακή απόγευμα στον καναπέ και στο παράθυρο της κουζίνας που καιρό έχει να ακούσει γέλια,σα δε ντρέπεσαι,σα δε ντρέπεσαι,άλλοι θα διναν ότι πολυτιμότερο έχουν για να ζήσουν τη ζωή τη δικιά σου.
Κι εσύ σχεδόν την πετάς στο δρόμο.

Κρατάω

Κρατάω μέσα μου όλους όσους με αγάπησαν και τους απογοήτευσα χωρίς τελειωμό.

Δεν ξέρω αν με βαραίνουν ή αν έχω ενοχές,΄μα πάω μαζί τους βόλτα.Τους βγάζω σα μωρά για περίπατο,τους σκεπάζω,τους παίρνω καραμέλες τσάρλεστον,τους ψιθυρίζω "σώπα,σώπα",όταν κλαίνε απαρηγόρητα,τους δίνω νερό όταν διψούν.

Αγοράζω και τρώω σοκολάτες.Στα ράφια κάποιος μου λέει προστυχόλογα,πηγαίνω προς τα πορτοκάλια,σκέφτομαι την Αργολίδα,την κάψα του καλοκαιριού.Δεν υπάρχει λύτρωση.

Καμία λύτρωση.

Σταγόνες για την καταρροή,μπουκώνομαι άλλο ένα κομμάτι,πικρή,πάνπικρη,και σκέφτομαι πως μπορεί να με κακολόγησαν,να με παρξήγησαν,να με διέσυραν,να ήθελαν να με σβήσουν απ'το χάρτη,μα να με κάνουν να σταματήσω να γράφω δεν μπόρεσαν.

Και γυρνάω στο σπίτι,και έρχεται άρωμα μανόλιας από τον αμερικάνικο Νότο.

(Μα τέτοια εποχή;)

Heddy

γνωστότερη για το έργο "έκσταση" όπου η κάμερα έδειχνε το πρόωπό της την ώρα του οργασμού,και το γυμνό της σώμα,ίσως μια απ'τις πιο όμορφες γυναίκες που πέρασαν ποτέ απ'το σινεμά..

Heddy Lamarr

Ούτε ξέρω γιατί μου ήρθε το όνομά της ή το πρόσωπό της.Ξεχάστηκε.Τα μαύρα της μαλλιά έλιωσαν στο έδαφος,ήρθε το αεράκι και την πήρε.Και τα έργα της.Έλιωσε το αιλάινερ στα βλέφαρα και οι ψεύτικες βλεφαρίδες.
Γύρω ο κόσμος στροβιλίζεται.Άνδρες ου καλλωπίζονται και ακκίζονται,ξαναδιαβάζω το Τρίτο Στεφάνι,μαμά,δε μπορούσες να δεχτείς πως έτσι είμαστε εμείς οι γυναίκες,ε;
με χαρτομάντιλα στο χέρι,φλέγμα,Ντεμπισσύ τα πρωινά,ψεύτικες εικόνες ενός ψεύτικου λαιφσταιλ που σαρώνει,δε θέλω να γίνω έτσι,σε παρακαλώ ας μη γίνω έτσι,οι βαριές βελούδινες κουρτίνες του θεάτρου,κάτι βελούδινες φούστες στο ντουλάπι,λίστες για ψώνια και καφές φουντούκι που δεν μπορώ να καταλάβω τη γεύση.
Ο Τάκης Χορν Άμλετ με το κρανίο,η μητέρα μου πίνει εσπρέσσο με τον Αλέξη Σολωμό,η γιαγιά μου κάνει τα μαλλια μου πλεξούδα και τη στερεώνει σα στέκα πάνω στο μέτωπο,έβαψα ξανά τα νύχια μου,σοκολάτα με άρωμα βερύκοκο Βελγίου,Χάνσελ και Γκρέτελ η ψυχή μου,πόσο λαχτάρησα να ξενυχτήσουμε όπως κάναμε παλιά οι δυο μας και να βρεθώ στη Βαρβάκειο με την τιράντα πεσμένη και ένα διπλό εσπρέσσο στο χέρι,γεμάτη παραισθήσεις και ρίγη μετά το ξενύχτι και να σε βλέπω να φεύγεις και να μη μου λες αν θα γυρίσεις ή όχι.

Κέντρο

Καταφυγή στο κέντρο.Ο Ζώναρς γεμάτος ξανά,μια λεμονάδα στη στάση του λεωφορείου,ανεβαίνουν,κατεβαίνουν επιβάτες,αμίλητη με το τσιγάρο στο χέρι,βιτρίνες βιβλιοπωλείων,ένα κοριτσάκι στο καρότσι κρατάει σφιχτά μια κούκλα (μα που τη βρίσκει τόση δύναμη;)ταμεία θεάτρων,ένα μπουκάλι ροδόνερο σε μια βιτρίνα φαρμακείου κοντά στον Ευαγγελισμό.
Ζέστη-κρύο.Συζητούν για χειμερινά ταξίδια.Χριστούγεννα στην Πράγα και στο Βερολίνο.Στο Λονδίνο,στη Νέα Υόρκη.Για τον Παρνασσό που για άλλους είναι διακοπές και για μένα είναι δεσμός αίματος,το αίμα της μάνας.
Αισθάνομαι σαν την Αστραδενή που μόλις ήρθε απ'τη Σύμη.Εγώ δεν έχω πια κοτσίδες,δεν θυμάμαι αν είχα και ποτέ,μα κι εγώ αυτή την πόλη οικεία δεν την αισθάνομαι, μόνο ξένη,απρόσωπη,ένα κουκλοθέατρο χωρίς τέλος πάνω στα πεζοδρόμια.

"Πραγματικά θα μπορύσανε να ζήσουνε-αν θέλανε-οι κούκλες μέσα στο μουσείο.Όλα που χρειαζόταν ένα σπίτι τα είχε.Μόνο φαγητά δεν είχε.Αλλά οι κούκλες δεν χρειάζονται φαγητά...
Και το βράδυ θα βγαίνανε,λέει,στην αυλή κι απ' τις καμάρες θα βλέπανε κάτω το γιαλό με τα ηλεκτρικά φώτα και τις μουσικές των μαγαζιών και θα κουνάγανε το κεφάλι τους...
"Ότι -τάχα-πόσα πράγματα δεν προλάβαμε να δούμε και να ζήσουμε πραγματικά..."
Σκεφτόμουνα πάλι,ότι μετά από εκατό διακόσια χρόνια,μπορεί κι εγώ να ήμουνα κούκλα στο μουσείο...Θα μπορούσα να φοράω την ποδιά μου ή τη ζακέτα μου την κίτρινη με τα παπάκια,να χω τις κοτσίδες μου και να περναέι ο κόσμος να με βλέπει και να λέει:
"Τι όμορφα που ήταν ΤΟΤΕ τα κορίτσια!"
Εγώ θα τους ακούω-αλλά τα μάτια μου θα κοιτάνε μπροστά ακίνητα- και τα βράδια θα περπατάω κι εγώ μαζί με τις άλλες κούκλες στις αυλές και τα χαγιάτια και θα βλέπουμε από ψηλά το Γιαλό.
Τι θα βλέπουμε άραγε τότε..μετά από εκατό διακόσια χρόνια;.."

Προς το παρόν,ζω σε μια πόλη τοκογλύφο.Που οι άνθρωποι στα φανάρια μιλάνε μόνοι τους.

Μαλλιά αγγέλου

Αυτά που λες εγώ τ’ ακούω βερεσέ
Τα παραμύθια σου τ’ ανθίστηκα πια τώρα
Και το κατάλαβα πως ήμουνα για σε
Ο πασατέμπος σου για να περνά η ώρα
Κάθε σου φίλημα το βρίσκω πια πικρό
Και τον καημό μου δεν μπορείς να τον γλυκάνεις
Μαζί μου έρχεσαι μπαμπέσικο μικρό
Γιατί γυρεύεις κόγξες σ’ άλλονε να κάνεις
Φύγε λοιπόν αφού το θες αλλού να πας
Κι άσ’ τες τις μουρμούρες και τις κλάψες και τις γκρίνιες
Κι όταν θα σμίξεις με τον μάγκα π’ αγαπάς
Να μην του πεις ότι για πασατέμπο μ’ είχες

καλύτερα να μην ξέρει.και ας μην ξέρεις κι εσύ.Και μια ψεύτικη ηλιόλουστη μέρα,πρώτη Δεκέμβρη μεγάλες νύχτες και δυστυχισμένες μέρες,ένας κακός καφές στο κέντρο πλανόδιες μπάντες οπτασίες και παραισθήσεις καταδίκες σε θάνατο με αγχόνη.
Δεν μπορώ να νοηθήσω τον εαυτό μου.Δαγκώνω κομμένα γυαλιά.
Μην ομολογήσεις ποτέ,ούτε καν στον εαυτό σου.