Κρατάω μέσα μου όλους όσους με αγάπησαν και τους απογοήτευσα χωρίς τελειωμό.
Δεν ξέρω αν με βαραίνουν ή αν έχω ενοχές,΄μα πάω μαζί τους βόλτα.Τους βγάζω σα μωρά για περίπατο,τους σκεπάζω,τους παίρνω καραμέλες τσάρλεστον,τους ψιθυρίζω "σώπα,σώπα",όταν κλαίνε απαρηγόρητα,τους δίνω νερό όταν διψούν.
Αγοράζω και τρώω σοκολάτες.Στα ράφια κάποιος μου λέει προστυχόλογα,πηγαίνω προς τα πορτοκάλια,σκέφτομαι την Αργολίδα,την κάψα του καλοκαιριού.Δεν υπάρχει λύτρωση.
Καμία λύτρωση.
Σταγόνες για την καταρροή,μπουκώνομαι άλλο ένα κομμάτι,πικρή,πάνπικρη,και σκέφτομαι πως μπορεί να με κακολόγησαν,να με παρξήγησαν,να με διέσυραν,να ήθελαν να με σβήσουν απ'το χάρτη,μα να με κάνουν να σταματήσω να γράφω δεν μπόρεσαν.
Και γυρνάω στο σπίτι,και έρχεται άρωμα μανόλιας από τον αμερικάνικο Νότο.
(Μα τέτοια εποχή;)
3 comments:
μου χει λείψει ο ζώναρς
Violila,κι εμένα,μα ακόμα δεν βρήκα καρδιά να πάω στον καινούριο,θυμάμαι που πήγαινα στον παλιό πριν κλείσει με αυτή τη σιωπηλή θλίψη που είχε και δεν έχω κουράγιο.
μου θυμιζει εποχη όμορφη της ζωής μου το ζώναρς
που ανοιξε αλλο?
και τι σημασια θα εχει..
Post a Comment