θα θελα να ξερα να πλέκω και να έφτιαχνα μάλλινα καλτσάκια για όλα τ αγέννητα μωρά,κίτρινα,γαλάζια,ροζ,ριγέ,με σχέδια.Μα δε μου έμαθε κανένας. Και κάθομαι και ξεσκονίζω παλιά ράφια και ράχες βιβλίων.Τα μαλλιά μου αργούν να στεγνώσουν.Ένα μεγάλο κενό και τίποτα να το γεμίσει.Μακάρι να ήξερα να πλέκω και να ακούω το ρυθμικό ήχο από τις βελόνες και να νιώθω την αίσθηση του μαλλιού.
Σκοτεινιά έξω.Χιονίζει στα βουνά της Αττικής,κοντά στην Αγ.Τριάδα,εκεί που πέρασα τόσα χρόνια σε ένα κτίριο που πολλοί πήγαιναν και λίγοι το αγαπούσαν.Και τώρα έχει κλείσει και αυτό και εξαφανίστηκαν οι δίσκοι με τα τσάγια και τα τρόλευ για τα γλυκά μετά το γεύμα.
Έτρωγα σπιτικό παγωτό peach melba,ακόμα και το χειμώνα.Σήμερα μου έκαναν δώρο ένα κραγιόν που ονομάζεται slopes.με δείχνει χλωμή.Ας είναι.
Η παιδική μου ηλικία κάηκε όπως κάηκα και εγώ,γλείφει τις πληγές της και ενώ πλησιάζουν τα Χριστούγεννα,σα Σταύρωση νιώθει.
Έλλειψη όρεξης.Δεν πήγα στα μαγαζιά,δεν πήγα να δω τη χριστουγεννιάτικη Αθήνα.Ούτε στη θάλασσα πήγα.Μόνο στο συνοικιακό βιβλιοπωλείο,ο ιδιοκτήτης μου είπε πως κάθε χρόνο ξεπουλάει από Καζαμίες και ημερολόγια τοίχου με ποιηματάκια και συγκινήθηκα.
6 comments:
Σ ένα βρωμικο και ελεινό μετρό προχθές μια γυναίκα γύρω στα τριαντακάτι έπλεκε ένα μαυρο φτωχό κα μίζερο πλεκτό ..το πλεκτό δεν ήταν σαν αυτά που έπλεκε η εντίθ πιάφ για να ξεχάσει τον Μισέλ ..δεν ήταν ένα πλύχρωμο πλεκτό μα γύρναγε στις πλαστικές ρόδες ενός πλεξίματος σχεδόν τεχνικού πάνω σε μια κίτρινη χτένα ειδική...δεν το ζήλεψα καθόλου μα το φοβήθηκα...
τώρα στο γυρισμό μου έχω να δω με τα μάτια μου μία ρωσίδα να λαμπκοκοπάει στα νοικοκυριά μου...μια ρωσίδα να πλένει τα πιάτα μου και να μένει με τον άντρα που παντρεύτηκα ...να μην αγαπάει οπως αγάπησα και με τον παλιοκομμουνιστικό στυλάκι που τόσο αγαπάει η Ελλάδα να χαίρεται την αφέλεια της λούμπενκουλτουριάρικης μόδας
ωραία...καλό κουράγιο
Κάποτε η γιαγιά μου προσπάθησε να με μάθει να πλέκω με βελόνες... όπως προσπάθησε και να με μάθει να κεντάω. Δεν τα κατάφερε. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί να θέλει κάποιος να κάθεται καρφωμένος σε μια καρέκλα και να μετράει βελονιές. Η γιαγιά κουναγε απελπισμένη το κεφάλι της... "Ποτέ δεν θα γίνεις προκομμένη κοπέλα" μου έλεγε.
Ούτε αυτό το κατάλαβα ποτέ... τι θα πει "προκομμένη"
Μάλλινα καλτσάκια όμως θα ήθελα κι εγώ να μπορούσα να πλέξω... και φορεματάκια για κούκλες... αυτά τα μικροσκοπικά που πλέκουν με το βελονάκι...
Κανουμε μαθηματα. Καθε Σαββατο 11-1. Μα για πλεξιμο φυσικα.
Κολοκοτρωνη 30. Μαλλια Σακαλακ.Στην Αθηνα
Φερτε μαζι το χαμογελο σας. Τα αλλα ειναι δικη μας υποθεση.Σας αρεσει? Σας περιμενουμε.
έχω ψωνίσει από το μαγαζί σας..είναι όντως τα καλύτερα
...χαχα ..διαφήμιση μπλόγκ...έχει πλάκα..σήμερα στο μετρό έπλεκε μία μαύρη αργά και νωχελικά...ένα ριγε φούξια με αντιθέσεις καφέ..και σας θυμήθηκα
τσερυ
Violila καλό κουράγιο και σε σένα,δύσκολο για σένα,πόσο θα πονάει..
Γαλάζια λαίδη,κι εμένα έλεγε να γίνω "προκομμένη" η γιαγιά και δεν καταλάβαινα,άσε που με έβαζε από πολύ μικρή να κάνω δουλειές στο σπίτι..αχ αυτά τα φορεματάκια για κούκλες..
violila,καφέ με φούξια;ενδιαφέρον συνδυασμός...
ναι
αλλα το γραπτό σου με συντρόφεψε της τετάρτης 19 δεκεμβρίου
Post a Comment