Cherries in the snow

Το κρύο με τρυπάει.

Βρίσκω θαλπωρή κοντά στα Starbucks,μια θερμάστρα έξω,για τους καπνιστές,ζεσταίνω τα χέρια μου στο χάρτινο κυπελλάκι,αγόρασα δώρα για λίγους,εκλεκτούς,που έμειναν,ήρθαν με το ταχυδρομείο τα cd του Πήτερ Ουστίνωφ,τα χείλη μου ξεράθηκαν πάλι.

Εκείνα τα Χριστούγεννα μου είχες κάνει δώρο ένα άρωμα,θυμάμαι που τρώγαμε παγωτό αγριοκέρασο έξω από το εμπορικό κέντρο,στη Χαιδελβέργη,περπατούσαμε πάνω από τη γέφυρα και χιόνιζε και έμπαινε στα παπούτσια μας και κρυώναμε,και ο Νέκαρ από κάτω ήταν γκρίζος κι περνούσαν τα ποταμόπλοια και τα παιδιά έπαιζαν χιονοπόλεμο.

Τώρα διαβάζω στα καφέ,εσύ είσαι σε άλλη πόλη,εγώ κρυώνω ακόμη,ανταλλάζω δυο κουβέντες με τον υπάλληλο που μου σερβίρει τον καφέ κι εσύ κοιμάσαι μόνος.

Λες και έχει σημασία,μα τέτοιες μέρες θυμάμαι που διάβαζα στο κρεβάτι και εσύ κάπνιζες στο πάτωμα,το φθαρμένο,και ήταν καλύτερα που δεν ξέραμε τι μας περίμενε.