makeup madness

άρχισε γύρω στα 12,στα 13,σε κάποιο όροφο ενός σουπερμάρκετ,με ένα μολύβι και μια μάσκαρα της Maybelline,την κλασική,η ροζ με το πράσινο καπάκι.Ήμουν άχαρη,ήταν φυσικο,ήμουν 12.Περνούσα ώρες προσπαθώντας να μάθω πως γίνεται η σωστή γραμμή πάνω από το βλέφαρο,σύρριζα,λεπτή ή πιο παχιά,και κοιτούσα το αποτέλεσμα-και για να είμαι ειλικρινής,δεν έβλεπα και κάτι τρομερά διαφορετικό.

Έψαχνα τα ντουλάπια της μητέρας μου για αρώματα-που δε φορούσε ποτέ-την παρακαλούσα να μου αγοράσει την Amarige του Givenchy,θυμάμαι ακόμα τα παρακάλια μου,σε παρακαλώ,σε παρακαλώ.Δεν μου την πήρε ποτέ,την αγόρασα μόνη μου πολύ αργότερα,μου αγόραζε βιβλία και σοκολάτες και καρτ ποστάλ,μου αγόραζε πουλόβερ από το marks n spencer,αλλά δεν κταλάβαινε τι έβρισκα και περνούσα ώρες μποροστά από μπουκαλάκια και βαζάκια,μυρίζοντας πότε το ένα ,πότε το άλλο,και βαριόταν και έλεγε μετά από λίγο "Φεύγουμε;"

Μετά από χρόνια πήρα και ένα ρουζ,ίσως και να ήταν από το body shop,από εκεί αγόραζα πια αρωματικό λάδι fuzzy peach,shower gel pink grafefruit,η μυρωδιά με ζάλιζε,έπρεπε να φεύγω γρήγορα γιατί θα λιποθυμούσα.Νόμιζα πως θα γίνω μια άλλη,και τότε κατάλαβα πως δεν αλλάζεις με μερικά μπουκάλια και κόκκους πούδρας.

Και όταν το κατάλαβα αυτό,αγόραζα ακριβώς αυτό που μου ταίριαζε,δεν έβλεπα ελαττώματα αλλά προτερήματα,και κατάλαβα τι μου αρέσει,το μολύβι χάθηκε,έβαζα υγρό eyeliner με το πινέλο,σπάνια φοράω κραγιόν,ποτέ δεν τα συμπαθούσα,μου ξέραιναν τα χείλη,έχω αρκετά,μου αρέσει το rouge noir της Chanel,έπαιζα και με άλλα,θυμάμαι ένα βερνίκι στο Boots που λεγόταν dragon's blood,πόσο μου άρεσε το boots,αγόραζα ασπιρίνες και ταμπόν και χαρτομάντιλα και σαπούνια και παιδικες οδοντόβουρτσες με το Γουίνι,και λοσιόν Ε45 και σαπούνια με αρωμα macaroon και μετά πήγαινα στα σταντ των εταιρειών και δοκίμαζα ρουζ με τίτλο pink pool,και σαμπουάν παιδικά με άρωμα cherry almond,και καμιά φορά πήγαινα στο Λονδίνο και στο Harvey Nichols αγόρασα το πιο ωραίο ρουζ που υπάρχει,το benetint της benefit, και σαπούνια aveda rosemary mint και κρέμα σώματος Kiehl's,και ζωγράφιζα το πρόσωπό μου,γιατί σαν παιδί δεν έκανα ωραίες ζωγραφιές.

Και τώρα μεγαλώνω κι άλλο και μου αρέσουν ακόμα τα καλλυντικά και τα αρώματα,μα πλένομαι με πράσινο σαπούνι και βάζω νιβέα στο μπλε κουτί ,ποτέ δεν ξεχνάω όμως το ρουζ στα μάγουλα και το άρωμα ανάλογα με την περίσταση,γιατί δε με πειράζει πια που είμαι εγώ.

Δεν με πειράζει.

The ghost of Klaus Kinski

So I sell myself for the highest price.Exactly like a prostitute.There is no difference.

I am like a wild animal born in captivity,in a zoo.But where a beast would have claws,I was born with talent.

I need love!Love!Non stop!And I want to give love because I have so much of it.Noone understands the sole purpose of my whoring,is to spend myself totally.

Essence of snow

Κάθε φορά που χιονίζει θυμάμαι το άρωμα της caron,nuit de noel,που φτιάχτηκε στη δεκαετία του 20 για να φορεθεί Χριστούγεννα,στον πύργο του Άιφελ,όσο χιονίζει.
Και τώρα χιονίζει,μα δεν είναι Χριστούγεννα,είναι σχεόν Φλεβάρης,και η μέρα μεγαλώνει.
Άρχισα να πίνω ελληνικό καφέ γύρω στις 12 το μεσημέρι,βλέπω το χιόνι να στροβιλίζεται,τα πόδια μου κρύα,τα χέρια μου ξερά.Αγκαλιάζω στο νου μου το παιδί με τα μεγάλα καστανά του μάτια,του άρεσε το χιόνι,χτυπούσε παλαμάκια,γελούσε.
Στο κρεβάτι της κουζίνας ήταν.Εκεί τον έιχε βάλει,για να βλέπει έξω,που του άρεσε.
Τρίβω τα χέρια μου για να ζεσταθούν.Δεν μυρίζω άρωμα σήμερα,απορρυπαντικά και χλωρίνη,τα νύχια μου ξέφτισαν πάνω στο πληκτρολόγιο και το χιόνι τυλίγει την ψυχή μου.
Το χα πάντα για θετικό οιωνό.let it snow λοιπόν.Κι ας είναι Φλεβάρης σχεδόν,και ας μην πάμε απόψε πουθενά,θα κάτσουμε μαζί να συγχωρέσουμε ο ένας τον άλλον,να γίνουμε ευάλωτοι,να παγώσουμε μαζί.

Ωδή στην Traci Lords

Κάποτε ήσουν η ονείρωξη του κάθε εφήβου,εκεί,γύρω ση δεκαετία του ογδόντα.

Τα ασχημάτιστα σχεδόν στήθη σου έκαναν τους άντρες να αναστενάζουν,η παιδική σου έκφραση κοσμούσε τα εξώφυλλα των X-rated περιοδικών ντυμένη με δαντελένια εσώρουχα και τζην σορτς,οι ρώγες σου να ξεπροβάλλουν κάτω από κοντά μπλουζάκια,τα μαλλιά σου φουσκωμένα από τη λακ και το κραγιόν σου πασαλειμμένο,σαν ενός κοριτσιού που παίζει με τα καλλυντικά της μαμάς του.

Έγινες διάσημη.Έγινες πλούσια.Οι οργασμοί σου άφησαν κάτι σαν εποχή.Γαλούχησαν γενιές άχαρων αγοριών,υποσχόμενη νύχτες σε ιδρωμένα σεντόνια λεκιασμένα με σπέρμα.

Και ήσουν 16 χρονών.

Αναρωτιέμαι αν ήξερες πως ακριβώς γίνονται τα παιδιά όταν γδυνόσουν για την κάμερα,όταν έσκυβες στα τέσσερα.

Και έγινες σκάνδαλο.Το FBI κατέσχεσε τις ταινίες σου,ήσουν ανήλικη,κανένας δεν φανταζόταν,κανείς δεν ήξερε,και ή ερώτηση στα χείλη όλων."Δεκάξι χρονών;Και γαμιόταν έτσι;"

Είπες πως σε έσωσαν από τη βιομηχανία,από μια μίζερη ζωή.Ίσως και να σε πίστεψαν.Ίσως και να ήταν αλήθεια.

Οι ταινίες σου αποσύρθηκαν.Αποσσύρθηκες και εσύ,μετά προσπάθησες να γίνεις τραγουδίστρια,έκανες κακές B-movies,έγραψες την αυτοβιογραφία σου.

Και οι έφηβοι ακόμα αναστενάζουν βλέποντας παλιες φωτογραφίες σου,χαζεύουν τις φουσκωμένες ρώγες σου.

Είσαι ακόμα όμορφη,κάπου σε είδα,σαν Βερόνικα Λέηκ φτηνού αστυνομικού μυθιστορήματος,και μέσα σε αυτή την εποχή,στον οχετό των σχέσεων και της τηλεόρασης,των χρημάτων και της ηδονοβλεψίας,μοιάζεις απίστευτα καθαρή.

Με το παιδικό σου βλέμμα,τις λεπτές γραμμές γύρω από τα μάτια και τα χείλη σου,μια μετανοημένη κραυγή μιας αθωότητας που πέρασε,οι γυμνές σου φωτογραφίες να περιφέρονται άσκοπα στο χωροχρόνο.

Chanel and Ivory soap

θα ήθελα να είμαι η κοπέλα που βγαίνει από το ντους,φρέσκια από τους υδρατμούς,με καθαρό δέρμα και νοτισμένες βλεφαρίδες,οι μπροστινές τούφες των μαλλιών μου κολλημένες στο μέτωπο,το μπάνιο να μοσχομυρίζει σαπούνι Ivory,poster girl για την αθωότητα και την αγνότητα,αντί για αυτό βαρέθηκα να βλέπω γκρίζο δέρμα και σπασμένα νύχια και μαύρους κύκλους,το παλιό μου μπουρνούζι να θέλει επειγόντως πλύσιμο,το μπάνιο κρύο και τα μάτια,δακρυσμένα.
Ξοδεύομαι και ξοδεύεσαι λοιπόν,καμιά πούδρα δεν κρύβει τις κοκκινίλες μου από το κλάμα,ακούω ξανά και ξανά Νίκο Γκάτσο και θέλω να το μοιραστώ,να το μοιραστώ,αλλά είναι τόσο μεγάλο μέσα μου που δεν μπορώ.Νιώθω τόσο εύθραυστη σαν το κουνελάκι της φωτογραφίας και εσύ δεν είσαι εδώ να με κρατήσεις.
Βλέπω στον ύπνο μου χιόνι,χιόνι παντού και έλατα σε βουνοκορφές και σε ψάχνω,τα μάτια μου βαμμένα με πράσινες και γαλάζιες μπογιές σύρριζα στο βλέφαρο,θέλω να βγάλω τα ρούχα μου μπροστά σου και να με δεις,να με δεις πραγματικά όπως είμαι με τις ανατριχίλες μου και τα μουτζουρωμένα μου δάχτυλα.
μα καταλήγω σε κλειστοφοβικά υπόγεια και εσύ δε μπορείς να με σώσεις.

Καφέ Αβησσυνία στο πουθενά

Θαυμάζουμε το νεσεσέρ της Γ.,πούδρα chanel απόχρωση amande,παίζει la vie en rose και γελάμε,ανοίγουμε αναιδέστατα μπουκάλια και μολύβια,liquid coated advil,tide on the go stain remover και lysol,είσαι πολύ Παρθένος τελικά της λέμε,κι άλλο κρασί,εγώ τραγουδάω Τσιτσάνη,είναι πολύ κοντό το φόρεμά μου;μάλλον.

Και για πες,τι κάνει το tide on the go stain remover?

Έξω κάνει κρύο,πανέμορφη πολύχρωμη ταπετσαρία και η ιδιοκτήτρια στο τραπέζι να χαμογελάει,τώρα τι άρωμα φοράς;

Πολύχρωμα μαξιλάρια στον καναπέ,θα θελα να ακούσω τα Λιανοτράγουδα,αν μ'αγαπάς και είναι όνειρο ποτέ να μην ξυπνήσω,βλέπω σαν όνειρο τη Σαπφώ Νοταρά να βολτάρει με τα Σαντέ της,η Γ.σπάει ένα γλυφιτζούρι φράουλα στο στόμα,ένα κρασί ακόμα;

Θα σας αρέσει ο Γκύντερ Γκρας,σιχαίνομαι τη Βιρτζίνια Γουλφ,πέρασε η ώρα,συνεχίζει το κρύο,το μαγαζί αδειάζει,ένα τσιγάρο ακόμα και πάλι έξω στην πόλη,καμιά φορά είναι τόσο όμορφη,τόσο όμορφη.

Βοριάς

Όταν φυσάει τόσο πολύ φοβάμαι πως η ζωή μου θα καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.Δεν μπορώ να κοιμηθώ,η ανάσα μου δύσκολη.Και σκέφτομαι όλα αυτά που πέρασαν,και πόσο στενοχωριέμαι.
Πόσο στενοχωριέμαι που έγινε μια παρεξήγηση και δε με άφησαν να μιλήσω και να εξηγηθώ και να πω την αλήθεια.Πόσο στενοχωριέμαι που πέρασαν τα φοιτητικά μου χρόνια.Πόσο στενοχωριέμαι που δεν μπορώ να γράψω πια.Πόσο στενοχωριέμαι που δε σε βλέπω συχνά.
Πόσο στενοχωριέμαι που δεν μπορώ να αγαπήσω πια τη μουσική.Πόσο στενοχωριέμαι που τα βράδια είμαι μόνη μου στο σπίτι και σκέφτομαι,σκέφτομαι,σκέφτομαι.
Πόσο στενοχωριέμαι που όλα πήγαν πίσω.
Πειράζει που φοβάμαι;Που κρυώνω;Πειράζει που το παραδέχομαι;Πειράζει που στενοχωριέμαι που δεν μου απαντάς;
Αγόρασα ένα φόρεμα,λευκό,πλεκτό,για να μην κρυώνω,ο λαιμός πάντα εκτεθειμένος.Και το στήθος.Ανοιχτό για να χτυπάς εσύ,κι εγώ να πονάω.
Γιατί δε θέλω να μη νιώθω τίποτα.

Fragrance moods

for sex in the snow: Creed Bois de Cedrat

for sex in Paris: Chanel Coco

for sex in Italy: Chanel Cristalle

for sex in a cab or bathroom: Vivienne Westwood Boudoir

for sex in the country:Origins Ginger Essence

crisp sheets and money kind of sex: Guerlain Vetiver

sex anywhere:Thierry Mugler Angel

sex with Hugh Laurie: Guerlain Habit Rouge

sex with Elvis: Tabu by Dana

Καληνύχτα

καληνύχτα μπαμπά,καληνύχτα μαμά..

αύριο θα είμαι εδώ να σας φτιάξω τσάι με κομματάκια ροδάκινο και να το σερβίρω στο καλό σερβίτσιο,αλλά απόψε πετάω για τα γαλάζια όνειρα...

Τις Κυριακής τα πρωινά

δεν είναι πια τα ίδια.Τα χαμόγελα στο σπίτι πάγωσαν,ο καθένας στο δωμάτιό του,το καλό τραπεζομάντιλο μπήκε στη ναφθαλίνη.

Δεν έχουμε πια τι να πούμε,δείχνουμε ο ένας στον άλλον άρθρα από τις κυριακάτικες εφημερίδες,σε ρωτάω αν θέλεις γάλα στον καφέ,κάνεις πως δεν με ακούς,κάνω πως δεν το πρόσεξα,τρώω δέκα σοκολατάκια με γέμιση μέντας για να πονέσει το στομάχι μου και να μου δώσεις σημασία.Λες πως θα βγεις μια βόλτα και δεν ξέρεις πότε θα γυρίσεις,κοιτάω στο μπράτσο μου τα σημάδια από το μαξιλάρι,ανοίγω όλα τα παράθυρα,βάζω το κατακάθι του καφέ στις γλάστρες,ανάβω τσιγάρο,πίνω δυο γουλιές νερό,πως γίναμε έτσι οι δυο μας,ο καθένας στο δωμάτιό του και η σιωπή τοίχος απροσπέλαστος,τα πρωινά δεν είναι πια εκτυφλωτικά,αν μπορούσα θα σε σκότωνα,ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ,μέχρι θανάτου,μέχρι του δικού σου θανάτου.

Σε καράβια με σημαίες ευκαιρίας

Δεν έχω όρεξη να γράψω.Δεν έχω όρεξη να φάω.

Είμαι κι εγώ μια χάρτινη κούκλα με ψυχή και παλλόμενη καρδιά.Δεν έχω ώμους,καμπύλες,γάμπες,είμαι επίπεδη,απλωμένη σε ένα κομμάτι χαρτί.

Αν με φέρεις σε επαφή με το νερό,θα λιώσω.Ψάχνω έναν εραστή εφήμερο,ας μου δώσει κατι και ας το πάρει πίσω.Θα τραβηχτώ πίσω στο κέλυφός μου σαν αχιβάδα και θα κολλήσω πάλι στο βράχο και ας με ξεράνει ο ήλιος.

Δεν ξέρω που έκανά λάθος και από που πήγαν στραβά όλα.Είμαι ξανά μονοδιάστατη,το πρόσωπό μου γκρίζο από τον καπνό.

Η αγκαλιά μου άδεια.

Η μαμά μου με κοιτάει αμίλητη σκυφτή στο τραπέζι.

Ξέρει.Κάνει πως δεν καταλαβαίνει.Ρωτάει αν θέλω λεμόνι στα τσάι,μου λέει πως το πρόσωπό μου ηρέμησε,κρατάει τα χέρια μου στα δικά της,πάντα σιωπηλή.Μακάρι να μου φώναζε.

Κάποτε σε είδα σε ένα δωμάτιο γεμάτο κόσμο και πρόσεξα πως με κοίταζες.Και ήμουν μόνο εγώ εκεί και κανένας άλλος.

Τώρα είμαι ξανά μονοδιάστατη,επίπεδη,και όσο και να θες,δε μπορείς να με ζεστάνεις πια.

Juicy Couture

φόρεμα σε μπλε μαρέν,τα μανίκια είναι κοντά,φοράω μια χοντρή ζακέτα από πάνω,τα μαλλιά μου τα έχω πιασμένα ψηλά γιατί είναι αχτένιστα,βραδινό μπάνιο το σώμα μου βράχος που κλυδωνίζεται γυμνό μέσα στο ζεστό νερό και τους υδρατμούς,τα δάχτυλα των ποδιών μου νησίδες,τα δάχτυλα των χεριών μου νησίδες,υγρασία δεν στεγνώνουν τα ρούχα μου έξω,sleeping suburbia όπως πάντα,ακούω το Sheffield Sex City απ'το Ιντρο των Pulp και σε σκέφτομαι,τόση ένταση τόσος πόθος,να μου αγγίζεις τα γόνατα στο παγκάκι και δίπλα στη μπάρα όρθιος,the tobacconist's caught fire,τα γυμνά σου πόδια κάτω από τα σκεπάσματα,το χέρι σου στον ώμο μου,φιληθήκαμε μέσα στην εκκλησία μια φορά,τα χέρια μου στα χέρια σου,περπατάμε πέντε χιλιόμετρα μέσα στα μονοπάτια και τα ξερόχορτα,απαγγέλλεις Robert Burns,απαγγέλλω Wendy Frost.

God's comic

Ακούω ξανά Elvis Costello και Pulp,με τσιμπάει το πλεκτό μου φόρεμα,στο λαιμό και στον ώμο άγριο μαλλί,nights in suburbia,πόσο βρώμικοι και ηδινοβλεψίες γίναμε ως έθνος,ο δυνατός ήλιος είναι ικανός να με κάνει φονιά,Τενεση Γουίλιαμς στη σκηνή,βασιζόμουν πάντα στην καλωσύνη των ξένων.
Στο έργο baby doll η ηρωίδα κοιμάται συνέχεια και βυζαίνει τον αντίχειρά της, σε μια κούνια.
Σε ένα Παρασκήνιο βλέπω τα γυρίσματα της Μαγικής Πόλης,1948;1949;Νεορεαλισμός και προάστια,ασύμφορες έννοιες.
Oh dear,η σκέψη μου σκόρπια,παίρνεις τηλεφωνο όταν δεν περιμένω,χάνω την αίσθηση του χρόνου σε αγορές,μοιάζω μεθυσμένη εντελώς νηφάλια και στο δρόμο με κοιτάζουν παράξενα.
Μπορεί και να 'ναι ιδέα μου,μα δεν είναι εντελώς παράδοξο,διαβάζω εντελώς ακατάλληλα βιβλία για εθισμούς και ψυχώσεις,είμαι υγιής επειδή θέλω να είμαι υγιής,τα μάτια μου βαραίνουν εκεί,στις απογευματινές ώρες,ανοίγουν στις πέντε το πρωί,γράφω κακή ποίηση σε ένα σημειωματάριο.
και ο ήλιος μπορεί να με κάνει φονιά.

Mrs X

Κι όταν φύγω

δε θα ξαναπάμε στους ναούς στο Κυότο

δε θα ξανασιδερώσω τους γιακάδες από τα πουκάμισά μου

δε θα μυρίζει το άρωμά μου στις κουβέρτες

μια βελόνα θα τρυπάει το πέλμα μου

να χύνεται το αίμα στους αγρούς να ποτίζονται τα στάχια

δε θα γκρινιάζεις για τα έξοδά μου

δε θα τρέμουν τα χέρια μου να χύνω το τσάι από το φλυτζάνι

δε θα έρχομαι στο κρεβάτι τρέμοντας

δε θα με βρίσκεις άυπνη στην κουζίνα με το ραδιόφωνο ανοιχτό ξημερώματα

δε θα σκοντάφτεις στα παπούτσια μου στην κρεβατοκάμαρα

θα καθαρίζεις μόνος σου το μπαλκόνι

θα μπερδεύεσαι στα ράφια του σούπερ μάρκετ

θα πετάξεις όλες μου τις φωτογραφίες

όλα μου τα κραγιόν όλα τα διαφορετικά τσάγια

δε θα μου πάρεις ποτέ ορχιδέες ούτε μύρτιλλα

τα πρωινά θα μένω σιωπηλή στο τζάμι

εδώ,εκεί,στον ουρανό,στο γρασίδι,στο χωμα το υγρό

στα βότσαλα της θάλασσας.

Χειμώνας

Κάνει κρύο και ας έχει ήλιο,βουτήματα για πρωινό,τρέμουν τα χέρια μου,έμμηνος ρύση και blackcurrant cheesecake με δυο κουταλιές,πονάω,παυσίπονα στο κομοδίνο,golden girls στο dvd,γελάω,η βόλτα η καθημερινή μέχρι το Starbucks δεν έγινε σήμερα,βγήκα στο μπαλκόνι το πρωί και κρύωνα.
Και μου λείπει χώρος.Πάντα μου άρεσαν οι Πέμπτες.Ούτε οι Παρασκευές,ούτε τα Σάββατα.Οι Πέμπτες.Κοιμάμαι στον καναπέ με μια λεπτή κουβέρτα.Σα να σε περιμένω και να μην έρχεσαι ποτέ.
Πόσο καιρό έχω να πάω στην εξοχή,μπαλαρίνες repetto στο χώμα και τη λάσπη,ροζ χρώμα,σώμα γεμάτο σημάδια,καυτό νερό και ατμοί στο μπάνιο,συμπάθα με,δεν ξέρω τι λέω,δεν ξέρω τι να κάνω πια,τα έχω κάνει όλα και τίποτα δεν έγινε ακόμα,κυοφορώ εφιάλτες,ξυπνάω πόσες φορές τη νύχτα,Καρυωτάκης να χλευάζει,προφήτης κανένας στον τόπο του.

Black and White

Του Άλμπορ το φανάρι πότε θα φανεί;
Οι μαθήτριες σχολάσανε του ωδείου
Φωτεινές ρεκλάμες της οδού Σταδίου.
Γέφυρα βρεγμένη σκοτεινή
Μάτι ταραγμένο μάταια σε κρατώ
στον καιρόν απάνω του Σιρόκου
Δούλευε το φτυάρι, μαύρε του Μαρόκου
που μασάς βοτάνια για τον πυρετό
Φεμινα
Χορός των κεφαλών
Κ' οι Ναγκό χορεύουν στην Ασία
Σε πειράζει - μου 'πες - η υγρασία
και η παλιά σου αρρώστια της Τουλών
Τζίντζερ που κοιτάς με το γυαλί
το φανάρι του Άλμπορ δεν εφάνη
Βλέπω στο Λονδίνο εγώ τη Φάνη
στο κρεβάτι σου άλλον να φιλεί
Κρέας αλατισμένο του κουτιού
Μύωπα καπετάνιο μου και γέρο,
ένα μαγικό σκονάκι ξέρω
τέλειο για την κόρη του ματιού
Άναψε στη γέφυρα το φως
Μέσα μου μιλεί ένας παπαγάλος
γέρος στραβομύτης και μεγάλος
μα γιομάτος πείρα και σοφόςΜέσα μου βαθιές αναπνοές
Του Κολόμβου ξύπνησαν οι ναύτες
Όλες τις ρουκέτες τώρα καφ' τες
και μαρκόνι στείλε το S.O.S.

Σκέφτηκα τη ζωή μας μετά από μερικά χρόνια,εσύ να μαγειρεύεις στην κουζίνα κι εγώ καθισμένη να βγάζω ρούχα από το στεγνωτήριο και να τα διπλώνω ένα ένα,να είναι σκοτάδι γύρω στις οκτώ και τα απογεύματα να πηγαίνουμε με το αυτοκίνητο στο σουπερμάρκετ και στα περίπτερα για σοκολάτες και να ναι 3 μέτρα το χιόνι,να διαβάζουμε στον καναπέ και οι δυο με τα γυαλιά μυωπίας.
Εσύ δεν ξέρεις το Νίκο Καββαδία που έγραψε το Black and White.Ούτε τονJohn Betjeman που έγραψε το "In a Bath teashop" ούτε το Μάνο Ελευθερίου που έγραψε τους "Μπαξέδες".
Πως θες να με πάρεις μακριά απ'την πατρίδα μου που μισώ;Σε μια χώρα που κανείς δεν περπατάει.Που δεν υπάρχουν καστανάδες και πλανόδιοι λατερνατζήδες με τη φωτογραφία του Αυλωνίτη και του Φωτόπουλου.Θες να μου προσφέρεις.Να φύγω από τη γκριζάδα,τα νεύρα,τη φτήνια,να προσφέρεις κάτι καλύτερο,κι εγώ να μαι ξένη.
Λες και δεν είμαι ι εγώ μετανάστης;Στον ίδιο μου τον τόπο;
Είχα πάντα μέσα μου το φευγιό,είπες πως είδες ένα αγοράκι,με μπλε μάτια,με έντονα μήλα,το δικό μας το αγοράκι,να κάθεται στα πόδια μου,να μου χαιδέυει το μάγουλο με τα μικρά του χέρια,να κάνει αγγέλους στο χιόνι,να το βάζω για ύπνο το βράδυ.Το αγοράκι ο δικό μας που δεν θα ρθει στη ζωή.

picking up berries

Πως να πιστέψω πως δεν έχει αλλάξει τίποτα;Έτσι όπως εμφανίζεσαι,μεσάνυχτα,να κάνει κρύο και να χιονίζει και εσύ στην άλλη άκρη του ακουστικού να επιμένεις.

Σε έχω στα όνειρα μου λες.Είναι έξι ώρα το απόγευμα και σε έχω στα όνειρα,ολόκληρη,ψυχή και σώμα.Με τις Πλειάδες στο δέρμα σου.Μην έρθεις για μένα,έλα για τις σιωπηλές βιβλιοθήκες,την άνοιξη,τον οργασμό της φύσης,τα ταξίδια στο Κέηπ.Θα λιώνει το χιόνι σαν εσένα.

Δεν είμαι ο ίδιος λες.4 χρόνια.Ανακάλυψες τον Όσκαρ Ουάιλντ.Ανακάλυψες τους φόβους μου.Χαρούμενος,μου εξηγείς προχωρημένα μαθηματικά,μπερδεύεις ακκόρντα,λέξεις,φράσεις.

Κι εγώ σε άλλο σύμπαν.Με στάχτες παντού.Ίσως και στα μάτια.Και δακρύζουν.

Άλλοι θυμούνται το 1968.Αφιερώματα,επίκαιρα,φωτογραφίες.Βγαίνει το Atonement στο σινεμά.Βλέπω τον Ίαν ΜακΓιούαν στη βιβλιοθήκη πάνω απ'τη λίμνη,με τα στρογγυλά γυαλιά του.Δεν με αφήνει και μένα η περηφάνια.Ανήσυχες νύχτες,στιγμιαίος καφές,μικροί θάνατοι.

Δεν είναι πια ο κόσμος μου χρωματιστός.

Η σκηνή

Και ας μείνει μεταξύ μας.Και ας έκανε το έργο κοιλιά σε μερικά μέρη.Ήταν τόσο χαρούμενη η μουσική του Σταμάτη και τόσο υπέροχα δολοφονικές οι ατάκες που ξεπηδούσαν κάθε λίγο απ'τα χείλη.Και χαρούμενος ο Γιώργος Μαρίνος,να σχολιάζει,να βοηθάει,να εξηγεί,να γελάει για την τρίτη ηλικία,να περπατάει στη σκηνή σαν να είναι στο σπίτι του.

Τι σημασία έχει αν δεν ήταν αριστούργημα,εγώ δάκρυσα από τα γέλια σε σημεία,και μύριζε το θέατρο και η σκηνή,και ο πατέρας μου με συνόδευε περήφανος,που προτίμησε να περάσει τη μέρα τη χτεσινή μαζί μου,να κοιτάει τη σκηνή με το σαγόνι στηριγμένο στο χέρι του,παρατηρητικός,έξυπνος,νέος.Πιο νέος από μένα.

Η σκηνή.Και δυο πράξεις η ζωή μας όλη.Με ένα διάλειμμα για ένα τζιν με τόνικ στη μπάρα,ένα τσιγάρο,δυο αναπνοές,δωσ μου το χέρι σου,θα ανοίξουν οι κουίντες,πάμε στο θέατρο,θα χτυπήσει και το τρίτο κουδούνι.

Πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου

Μου αρεσουν οι κρύοι χειμώνες.
Έξυσα τα μολύβια μου,έφτιαξα την καινούρια μου ατζέντα,είδα τις μυρτιές στα πεζοδρόμια,το λεξικό μου κατεβασμένο στο γραφείο,η σαμπάνια είχε μια γεύση αλλόκοτη,στο σπίτι έμεινα,εσύ;
Είμασταν σε ένα τρένο πάλι.Συναντιόμασταν κρυφά σε ένα βαγόνι για να δούμε ο ένας τις αδυναμίες του άλλου καταπρόσωπα.Ήταν γκρίζα όλα και τα μάτια σου έλαμπαν απ'τον πυρετό.Ήσουν όμορφος.Πάντα ήσουν.
Όταν με σκέφτεσαι δεν κοιμάμαι,το πιστεύεις;Μένω άγρυπνη στο κρεβάτι με το ραδιόφωνο και τα μάτια ορθάνοιχτα.
Ο χρόνος μπήκε με Ρόμπερτ Πλαντ και ένα ρουμπινί φόρεμα,αμπίρ.Έστειλα ένα φιλί στο Βορρά.Στριφογύρισα μόνη σε ένα περίεργο βαλς.Και πάλι,σε σκεφτόμουν.