Σε καράβια με σημαίες ευκαιρίας

Δεν έχω όρεξη να γράψω.Δεν έχω όρεξη να φάω.

Είμαι κι εγώ μια χάρτινη κούκλα με ψυχή και παλλόμενη καρδιά.Δεν έχω ώμους,καμπύλες,γάμπες,είμαι επίπεδη,απλωμένη σε ένα κομμάτι χαρτί.

Αν με φέρεις σε επαφή με το νερό,θα λιώσω.Ψάχνω έναν εραστή εφήμερο,ας μου δώσει κατι και ας το πάρει πίσω.Θα τραβηχτώ πίσω στο κέλυφός μου σαν αχιβάδα και θα κολλήσω πάλι στο βράχο και ας με ξεράνει ο ήλιος.

Δεν ξέρω που έκανά λάθος και από που πήγαν στραβά όλα.Είμαι ξανά μονοδιάστατη,το πρόσωπό μου γκρίζο από τον καπνό.

Η αγκαλιά μου άδεια.

Η μαμά μου με κοιτάει αμίλητη σκυφτή στο τραπέζι.

Ξέρει.Κάνει πως δεν καταλαβαίνει.Ρωτάει αν θέλω λεμόνι στα τσάι,μου λέει πως το πρόσωπό μου ηρέμησε,κρατάει τα χέρια μου στα δικά της,πάντα σιωπηλή.Μακάρι να μου φώναζε.

Κάποτε σε είδα σε ένα δωμάτιο γεμάτο κόσμο και πρόσεξα πως με κοίταζες.Και ήμουν μόνο εγώ εκεί και κανένας άλλος.

Τώρα είμαι ξανά μονοδιάστατη,επίπεδη,και όσο και να θες,δε μπορείς να με ζεστάνεις πια.