Βοριάς

Όταν φυσάει τόσο πολύ φοβάμαι πως η ζωή μου θα καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.Δεν μπορώ να κοιμηθώ,η ανάσα μου δύσκολη.Και σκέφτομαι όλα αυτά που πέρασαν,και πόσο στενοχωριέμαι.
Πόσο στενοχωριέμαι που έγινε μια παρεξήγηση και δε με άφησαν να μιλήσω και να εξηγηθώ και να πω την αλήθεια.Πόσο στενοχωριέμαι που πέρασαν τα φοιτητικά μου χρόνια.Πόσο στενοχωριέμαι που δεν μπορώ να γράψω πια.Πόσο στενοχωριέμαι που δε σε βλέπω συχνά.
Πόσο στενοχωριέμαι που δεν μπορώ να αγαπήσω πια τη μουσική.Πόσο στενοχωριέμαι που τα βράδια είμαι μόνη μου στο σπίτι και σκέφτομαι,σκέφτομαι,σκέφτομαι.
Πόσο στενοχωριέμαι που όλα πήγαν πίσω.
Πειράζει που φοβάμαι;Που κρυώνω;Πειράζει που το παραδέχομαι;Πειράζει που στενοχωριέμαι που δεν μου απαντάς;
Αγόρασα ένα φόρεμα,λευκό,πλεκτό,για να μην κρυώνω,ο λαιμός πάντα εκτεθειμένος.Και το στήθος.Ανοιχτό για να χτυπάς εσύ,κι εγώ να πονάω.
Γιατί δε θέλω να μη νιώθω τίποτα.