Essence of snow

Κάθε φορά που χιονίζει θυμάμαι το άρωμα της caron,nuit de noel,που φτιάχτηκε στη δεκαετία του 20 για να φορεθεί Χριστούγεννα,στον πύργο του Άιφελ,όσο χιονίζει.
Και τώρα χιονίζει,μα δεν είναι Χριστούγεννα,είναι σχεόν Φλεβάρης,και η μέρα μεγαλώνει.
Άρχισα να πίνω ελληνικό καφέ γύρω στις 12 το μεσημέρι,βλέπω το χιόνι να στροβιλίζεται,τα πόδια μου κρύα,τα χέρια μου ξερά.Αγκαλιάζω στο νου μου το παιδί με τα μεγάλα καστανά του μάτια,του άρεσε το χιόνι,χτυπούσε παλαμάκια,γελούσε.
Στο κρεβάτι της κουζίνας ήταν.Εκεί τον έιχε βάλει,για να βλέπει έξω,που του άρεσε.
Τρίβω τα χέρια μου για να ζεσταθούν.Δεν μυρίζω άρωμα σήμερα,απορρυπαντικά και χλωρίνη,τα νύχια μου ξέφτισαν πάνω στο πληκτρολόγιο και το χιόνι τυλίγει την ψυχή μου.
Το χα πάντα για θετικό οιωνό.let it snow λοιπόν.Κι ας είναι Φλεβάρης σχεδόν,και ας μην πάμε απόψε πουθενά,θα κάτσουμε μαζί να συγχωρέσουμε ο ένας τον άλλον,να γίνουμε ευάλωτοι,να παγώσουμε μαζί.