Και ας μείνει μεταξύ μας.Και ας έκανε το έργο κοιλιά σε μερικά μέρη.Ήταν τόσο χαρούμενη η μουσική του Σταμάτη και τόσο υπέροχα δολοφονικές οι ατάκες που ξεπηδούσαν κάθε λίγο απ'τα χείλη.Και χαρούμενος ο Γιώργος Μαρίνος,να σχολιάζει,να βοηθάει,να εξηγεί,να γελάει για την τρίτη ηλικία,να περπατάει στη σκηνή σαν να είναι στο σπίτι του.
Τι σημασία έχει αν δεν ήταν αριστούργημα,εγώ δάκρυσα από τα γέλια σε σημεία,και μύριζε το θέατρο και η σκηνή,και ο πατέρας μου με συνόδευε περήφανος,που προτίμησε να περάσει τη μέρα τη χτεσινή μαζί μου,να κοιτάει τη σκηνή με το σαγόνι στηριγμένο στο χέρι του,παρατηρητικός,έξυπνος,νέος.Πιο νέος από μένα.
Η σκηνή.Και δυο πράξεις η ζωή μας όλη.Με ένα διάλειμμα για ένα τζιν με τόνικ στη μπάρα,ένα τσιγάρο,δυο αναπνοές,δωσ μου το χέρι σου,θα ανοίξουν οι κουίντες,πάμε στο θέατρο,θα χτυπήσει και το τρίτο κουδούνι.
5 comments:
να δεις το "κάθε χρόνο, ίδια μέρα". θα σ' αρεσει πιστεύω.
η παράσταση της Δανδουλάκη μού φάνηκε Μπεν Χουρ. Κι ο Σπυρόπουλος δεν ήταν ο καλύτερος τους;
Μια ηδονικά γευστική χρονιά λατρείας κι ελευθερίας σου εύχομαι Λ.
Siris.
πολυ ομορφο ποστ.
καλησπερα
Παπαρούνα το "κάθε χρόνο,ίδια μέρα" είναι στα σχέδια.Αδύναμη παράσταση γενικά,με άνισα μέρη,κουραστικά βίντεο,αν και μου αρέσει η καυστικότητα του συγγραφικού διδύμου και ο γρήγορος ρυθμός τους.Ο Σπυρόπουλος ήταν όντως ο καλύτερος,δεν το περίμενα.
Ντιμ,το ελπίζω,και ευχαριστώ.
δεν υπάρχει...,καλημέρα,καλωσόρισες.
που χάθηκες μες στης γιορτής την τρέλλα?μόλις ξαναγυρίζω παρίσι,κρύα μπάνια να μην σκέφτεσαι
cherryfairy είδα τα κολλάζ σου
Post a Comment