Wednesday, January 09, 2008

Black and White

Του Άλμπορ το φανάρι πότε θα φανεί;
Οι μαθήτριες σχολάσανε του ωδείου
Φωτεινές ρεκλάμες της οδού Σταδίου.
Γέφυρα βρεγμένη σκοτεινή
Μάτι ταραγμένο μάταια σε κρατώ
στον καιρόν απάνω του Σιρόκου
Δούλευε το φτυάρι, μαύρε του Μαρόκου
που μασάς βοτάνια για τον πυρετό
Φεμινα
Χορός των κεφαλών
Κ' οι Ναγκό χορεύουν στην Ασία
Σε πειράζει - μου 'πες - η υγρασία
και η παλιά σου αρρώστια της Τουλών
Τζίντζερ που κοιτάς με το γυαλί
το φανάρι του Άλμπορ δεν εφάνη
Βλέπω στο Λονδίνο εγώ τη Φάνη
στο κρεβάτι σου άλλον να φιλεί
Κρέας αλατισμένο του κουτιού
Μύωπα καπετάνιο μου και γέρο,
ένα μαγικό σκονάκι ξέρω
τέλειο για την κόρη του ματιού
Άναψε στη γέφυρα το φως
Μέσα μου μιλεί ένας παπαγάλος
γέρος στραβομύτης και μεγάλος
μα γιομάτος πείρα και σοφόςΜέσα μου βαθιές αναπνοές
Του Κολόμβου ξύπνησαν οι ναύτες
Όλες τις ρουκέτες τώρα καφ' τες
και μαρκόνι στείλε το S.O.S.

Σκέφτηκα τη ζωή μας μετά από μερικά χρόνια,εσύ να μαγειρεύεις στην κουζίνα κι εγώ καθισμένη να βγάζω ρούχα από το στεγνωτήριο και να τα διπλώνω ένα ένα,να είναι σκοτάδι γύρω στις οκτώ και τα απογεύματα να πηγαίνουμε με το αυτοκίνητο στο σουπερμάρκετ και στα περίπτερα για σοκολάτες και να ναι 3 μέτρα το χιόνι,να διαβάζουμε στον καναπέ και οι δυο με τα γυαλιά μυωπίας.
Εσύ δεν ξέρεις το Νίκο Καββαδία που έγραψε το Black and White.Ούτε τονJohn Betjeman που έγραψε το "In a Bath teashop" ούτε το Μάνο Ελευθερίου που έγραψε τους "Μπαξέδες".
Πως θες να με πάρεις μακριά απ'την πατρίδα μου που μισώ;Σε μια χώρα που κανείς δεν περπατάει.Που δεν υπάρχουν καστανάδες και πλανόδιοι λατερνατζήδες με τη φωτογραφία του Αυλωνίτη και του Φωτόπουλου.Θες να μου προσφέρεις.Να φύγω από τη γκριζάδα,τα νεύρα,τη φτήνια,να προσφέρεις κάτι καλύτερο,κι εγώ να μαι ξένη.
Λες και δεν είμαι ι εγώ μετανάστης;Στον ίδιο μου τον τόπο;
Είχα πάντα μέσα μου το φευγιό,είπες πως είδες ένα αγοράκι,με μπλε μάτια,με έντονα μήλα,το δικό μας το αγοράκι,να κάθεται στα πόδια μου,να μου χαιδέυει το μάγουλο με τα μικρά του χέρια,να κάνει αγγέλους στο χιόνι,να το βάζω για ύπνο το βράδυ.Το αγοράκι ο δικό μας που δεν θα ρθει στη ζωή.

1 comment:

violila said...

πήγαινε να κάνεισ το παιδί φιλενάδα και μην σκέφτεσαι αυτά που ξέρεισ ότι θα ρθούν,η νύχτα δεν μασ αντέχει,ειναι σαρκοφάγα ,και πεσ ότι άλλα σκέφτηκεσ και όχι αυτά τα γνώριμα που σου έχουν γίνει μόνιμη παρέα,δάγκωσε την όπως σε δαγκώνεικαι το αίμα θα βγει φωτεινό χάδι