Και το δωμάτιο των γονιών μου...

Το καθάριζα σήμερα.Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά.Πόσο λίγο σας ξέρω γαμώτο;
Μπαμπά.Μπαμπά μου..η κιθάρες σου κάτω απ' το κρεβάτι μια ζωή ξεκούρδιστες...Τα βιβλία σου με τις συγχορδίες..τα κοστούμια σου στην ντουλάπα.Χρόνια έχεις να τα βάλεις.Ένα ένα διαλεγμένα και δεν σου άρεσε να φοράς κοστούμι,αλλά έπρεπε για τη δουλειά.Όταν σε έβλεπα με κοστούμι ήξερα πως έφευγες για δουλειά και σου έλεγα επίτηδες πως είσαι άσχημος.Πως δεν σου πάνε καθόλου.Και σκεφτόμουν-ο μπαμπάς μου είναι πιο όμορφος με το φθαρμένο του κοτλέ που αγόρασε απ το Μάνχαιμ...
Βιβλία-Τρίτο Στεφάνι,Τσιφόρος,Τσίρκας.Μου έδωσες την τριλογία του Τσίρκα,όταν άρχισα να καταλαβαίνω για πολιτική,το Τρίτο Στεφάνι όταν θεώρησες πως έγινα γυναίκα.Τσιφόρος..ο αγαπημένος σου.Και ο δικός μου,για άλλους λόγους.Χέμινγουέι που δεν μου άρεσε ποτέ.Πολιτική.Δίκη της Νυρεμβέργης.Ξανθούλης.Το πεθαμένο λικέρ."Το πεθαμένο βιβλίο" έλεγες.Βιβλία απ' τη σχολή.Πιραντέλλο.
Η μαμά βάζει φωτογραφίες σου από τότε που ήσουν νέος.Καμία δικιά της.Η μόνη δικιά της-το πατρικό της που γκρεμίστηκε.
Η παρουσία της διάχυτη στο δωμάτιο.Μυρίζει μαμά.Πούδρα παιδική και Νιβέα.Σε μάλωνα γιατί δεν βαφόσουν μαμά..Γιατί δεν είσαι σαν τις άλλες μαμάδες μαμά;
Μόνο εσάρπες και μαντίλια.¨Ενα ένα διαλεγμένα.Οι δύο που κρατούσες για να πάρω όταν μεγαλώσω.Ένα ζευγάρι παπούτσια με τακούνι.Το παλτό σου.Ολιγαρκής.¨Ηρεμη δύναμη.
Εφημερίδες στο πάτωμα.Διπλωμένα τα ρούχα στο κρεβάτι.Βιβλία και χαρτιά παντού.
Τι ειρωνία.Τόσο οργανωτική και μόνο στη δουλειά σου το χάος.
"Απλώσαμε τραχανά" που έλεγε ο μπαμπάς όταν τα έβγαζες και τα έβαζες παντού,στο σαλόνι,στον πάγκο της κουζίνας,μέχρι και στο νιπτήρα-θα ήσουν εντελώς ακατάλληλη γραμματέας!Το σημάδι από το αλέτρι στο νύχι σου.Κάποτε τα έβαφες.Ήταν και είναι πανέμορφα τα χέρια σου.Μακριά και λεπτά και εκφραστικά δάχτυλα.Πρήστηκαν απ' τις δουλειές και έβγαλες τη βέρα σου.Τα βράδια διαβάζεις οικονομικά ένθετα.Ταξιδιωτικά περιοδικά που συλλέγεις.Και ας μην ταξίδεψες.Ελάχιστα.Μόνο τότε στη Σουηδία.Δεν είχα γεννηθεί.Δεν μιλας για αυτό.Καλά κάνεις.Είναι δικό σου.
Οταν σε βλέπω να διαβάζεις στο κρεβάτι το βράδυ θυμάμαι τους στίχους.."Μα πιο πολύ η όψη της μητέρας μου,ξενυχτισμενη και χλωμή" .Χριστιανόπουλος νομίζω.Κάτι ξέχασα απ το στίχο.Δεν πειράζει.¨Ετσι κι αλλιώς δε σ΄αρέσει η ποίηση.
Βιβλία του Παισιου.Μια φορά,θυμάσαι που ακούσαμε μαζί το "Μαμά γερνάω" και κλαίγαμε και οι δύο;Τότε είχες χάσει εσύ τη δική σου μάνα.
Θυμάσαι που ακούγαμε το Μαρίνο στον 9.84;Θυμάσαι πως γελάγαμε;Θυμάσαι που σε πείραζα που είσαι παράφωνη;Αλλά μαζί τραγουδήσαμε "Ανατολικά της Εδέμ ήταν ένας τύπος μποέμ.." Μια μέρα τραγουδούσες στην κουζίνα " Κάθε σπίτι έχει μια φωλιά για τα πουλιά" και σ' άκουγα και έβαλα τα κλάματα απ' το δωμάτιο.Και δεν ήσουν παράφωνη.Ήσουν υπέροχη και ας μην είχες ιδέα πως έπιαναν τον τόνο.
Τα Σάββατα πηγαίναμε σινεμά στο κέντρο.Δεν σ'άρεσε.Για μένα το κανες.
Τα βράδια βλέπεις ειδήσεις,μαζί βλέπουμε κωμωδίες με το Λογοθετίδη που σ αρέσει.
"Αγαπάς το μπαμπά όπως ο Χορν τη Λαμπέτη στην Κάλπικη Λίρα;" "Πιο πολύ".
Ακόμα δεν σας ξέρω καλά...

Αναρωτιέμαι πολλές φορές τι να κάνουν τα σπίτια όταν δεν τα ζούμε.
Το δικό μου αναπνέει και μαζεύει σκόνη-σα μαυσωλείο.Δεν έχω καταλάβει ακόμα αν το αγαπάω.25 χρόνια τώρα-το μισώ ή το αγαπώ;
Δεν το διάλεξα-το διάλεξαν οι γονείς μου ένα ζεστό καλοκαίρι ίδιο και απαράλλαχτο με το φετινό.Θα πήγαινα στο σχολείο τότε... για πρώτη χρονιά.
Μου είχαν πει πως θα είχα πια δικό μου δωμάτιο-με έπιπλα και γραφείο,και χώρο δικό μου για τα παιχνίδια,δεν θα κοιμόμουν πια στο ίδιο δωμάτιο μαζί τους στο κρεβατακι που από χρόνια δε με χώραγε.Ε,τότε ήταν αρκετό...
Πολλά χρόνια δεν το ζήσαμε.
Και όταν γυρνάω από ταξίδι,κοντινό ή μακρινό,για πολύ ή λίγο αν λείπω,μου μυρίζει εγκατάλειψη.Και με εκδικείται.
Τώρα θες δε θες θα με προσέξεις λέει.Θα αναγκαστείς να με καθαρίσεις γιατί είμαι πάλι μέσα στη σκόνη.Θα καθαρίσεις το μπάνιο-πάλι.Θα ανοίξεις τα παράθυρα τέρμα για να μπει ο φρέσκος αέρας και να ανεμίσουν χαρωπά οι κουρτίνες.Θα πλύνεις αυλές και θα φτιάξεις τα πάμπολλα αντικείμενά σου που με φορτώνεις και μετά φεύγεις.Γιατί με κουβαλάς,όχι ακριβώς σαν χελωνίτσα,αλλά σαν σταυρό.
Μιλάω λες και ζω σε κανένα τεράστιο σπίτι με βαριά έπιπλα και ακριβά διακοσμητικά.
Ψέματα-είναι ένα διαμέρισμα στα προάστια σαν όλα τα άλλα,διακοσμημένο από τη μάνα μου σαν εκείνη,δηλαδή πρακτικά και λιτά,το εικονοστάσι κοντά στο τζάκι,τα φαγωμένα έπιπλα,την καμαρά τους με τα ίδια κομοδίνα και πορτατίφ απ τη μια και την αλλη μεριά,μόνο το δικό μου διαφέρει,παπούτσια σπαρμένα,βιβλία και σημειώσεις,αποκόμματα από εφημερίδες,πινέλα για μακιγιάζ και καρτ ποστάλ από δω και από κει,τα στυλό με τα πούπουλα,τα βερνίκια νυχιών και τα καπέλα και τα βιβλία μαγειρικής που κληρονόμησα και δεν άνοιξα.
Το ψυγείο θέλει πάλι καθάρισμα με σόδα και χλιαρό νερό,και ας έχει μέσα μόνο μεταλλικό νερό και λεμόνια,δεν διάβασα ακόμα αυτά που έλεγα και ξεφυλλίζω πάλι τα Vanity Fair,και η μαμά μου λέει πως χρειάζομαι ένα δωμάτιο γκαρνταρόμπα και ξεχωριστό γραφείο γιατί "θα μας πετάξουν έξω απ το σπίτι πια αυτά",σκονίστηκε η φωτογραφία της Ώντρευ, ποτέ δεν απέκτησα το ξύλινο αλογακι μουρμουρίζω καθώς ρίχνω χλωρίνη στα σιφόνια,σελιδοδείκτες από βιβλιοπωλεία και το "If" του Κίπλινγκ στον τοίχο να με περιγελά,η Λίνα απ το ραδιόφωνο τραγουδάει 'ανεβάσαμε την τέντα στο μπαλκόνι' και εσύ τα κατάφερες πάλι,δεν τα κατάφερες;
Με εκδικήθηκες που σ' άφησα.Αλλά μ αγαπάς και ας αλληλοεξωντόμαστε,ποιος θα υποχωρήσει πρώτος.

Χτες μέσα στον κήπο του Soul,ανάμεσα στα τζιν τόνικ της Γ και της Θ και τα δικά μου dry,κατάλαβα πως μεγαλώσαμε.Λίγο.
Ανάμεσα στο πουά φόρεμα της Γ. και το ριγέ δικό μου,τη μικρή μας Θ. που μόλις έπιασε δουλειά,τα μαλλιά μας τα ταλαιπωρημένα από την αρμύρα και τις ιστορίες των διακοπών.
Γιατί η Γ. φεύγει για Λος Άντζελες για μεταπτυχιακό.
Τη Γ. και τη Θ. τις γνώρισα σε ένα σεμινάριο όπου ξεχώριζαν από άλλους,μαζί με άλλες 2,την Κ. και την Α.Γιατί γελούσαν.Και έκαναν γκριμάτσες σαν κι εμένα.και δεν έπαιρναν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά,σαν κι μενα.Εστω.
Η Γ. βρήκε τον εαυτό της στο ΛΑ.Μέσα στην κουλτούρα του χιπ-χοπ έτσι κι αλλιώς,βρηκε τον εαυτό της κάτω απ τους φοινικες,τρώγοντας γαρίδες με καρύδα και γράφοντας στο Coffee Bean and Tea Leaf.Και πάει.Ίσως και να μην ξαναγυρίσει-πάντα αισθανόταν ξένη εδώ έτσι κι αλλιώς.¨Είναι μια αιτηση μακριά" μου είπε.Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες.
Πίνοντας και λέγοντας αστεία,τραγουδώντας το "tu vua fa americano" και τσουγκρίζοντας τα ποτήρια μας,δεν στενοχωρήθηκα.
Γιατί πια παίρνουμε αποφάσεις και επωμιζόμαστε τις συνέπειες.Και όταν φεύγουμε,δεν είναι το τέλος.Είναι απλά μια νέα αρχή.

Σαβουάρ Βιβρ για Νησιώτισσες;

Κανόνας πρώτος και απαράβατος.Δεν κάνετε σεξ.(Έχετε κάνει από μικρή,με διάφορους,αλλά δεν το λέτε.Διατυμπανίζετε όμως πως το κάνετε μόνο με σύζυγο ή αρραβωνιαστικό,και αν κάνατε κάποια λάθη,ήσασταν μικρή,δεν ξέρατε).

Ντύσιμο:Φανταχτερό τη νύχτα,ειδικά όταν σας βλέπουν.Πούλιες,τακούνια,ελαστικά,έντονα χρώματα,φυσικά όλα μαζί.
Ψωνίζονται όλα στην Αθήνα μετά από μελέτη του περιοδικού Γκλάμουρ και Κοσμοπόλιταν.Συχνά με τη σελίδα στο χέρι προς το μαγαζί.Τακούνι όσο ψηλότερο τόσο καλύτερο.Νύχια μακριά,λέτε ότι πάτε σε μανικιουρίστα αλλά το κάνετε μόνη σας,σιγά μη δώσετε και λεφτά.Το ίδιο ισχύει και για πεντικιούρ.

Μη τουριστική σαιζόν,χειμώνας.Από τη λαική.Δε σας βλέπει κανένας.Και είστε άβαφη.Σιγά μην ξοδέψετε αφού δεν έχετε σκοπό να εντυπωσιάσετε κανέναν.

Άρωμα,έντονο.Δημοφιλής η Angel του Μυγκλέρ και τα προιοντα καλλυντικών από ντήλερ.Λέτε ότι έχετε κάνει μεγάλες παραγγελίες αλλά φυσικά πάντα παίρνετε την προσφορά του μήνα.

Αξεσουάρ.Οτι πει το Κοσμοπόλιταν,μην επαλαμβανόμαστε.Φθηνό αλλά λαμπερό.(Μπορεί και να είστε κουρούνα,η ιθαγενής που ξεγελούσαν οι άνθρωποι του Κολόμβου με γυαλιστερά καθρεφτάκια)

Χομπυ.Τηλεόραση.Προτίμηση σε πρωινάδικα,και Βέρα στο Δεξί.
Γυναίκες προς μίμηση.Ελένη Μενεγάκη,Νατάσα Θεοδωρίδου(Αμ γιατρό ολάκερο πήρε).Εννοείτε πως τις αντιγράφετε.

Γυναίκες προς αποφυγή,Στέλλα Μπεζεντάκου,Βερα Λαμπρου(Είναι κιτς και πουτάνες)
Γυναίκες που αγαπάτε να μισείτε: Δήμητρα Ματσούκα,(Τρέχουν τα σάλια του συζύγου,αρραβωνιαστικού),Σμαράγδα Καρύδη(το ίδιο,αν και πετάει κάτι πολύ δύσκολα στις συνεντέυξεις και δεν καταλαβαίνετε τι λέει),Σακίρα(όσο και να προσπαθείτε,δεν σας βγαίνει το κούνημα)Τζένιφερ Λόπεζ(ούτε ο κώλος)
Ειδήσεις στο Σταρ.Και αγορά όλων των εβδομαδιαίων.

Απαραίτητο το μάσημα της τσίχλας.Καπνίζετε κρυφά αν και το ξέρουν όλοι,αλλά νομίζετε πως το χετε πετύχει και είστε πολύ πονηρές,μπράβο.
Μια φορά το μήνα ρίζα.Χορός απαραίτητος όταν βγείτε.Εννοείτε πως χορεύετε τον καλύτερο μπάλο.Και κοιτάτε με περιφρόνηση τα άλλα ξεκωλα.(Ειδικά αν είναι νεότερες)
Είστε περήφανες για το νοικοκυριό και το μαγείρεμά σας.Σπίτι εξοπλισμένο σαν αστακός με όλα τα κομφόρ,μέχρι και μηχανή εσπρέσσο-καπουτσίνο(δώρο από την πεθερά.)
Εσείς πίνετε μόνο φραπέ και ελληνικό αν είναι να σας πουν το φλυτζάνι.

Αγαπημένες ατάκες."Θα σου πω κάτι,αλλά μην το πεις σε κανέναν","Για κοίτα τι κάνει αυτή,σα δε ντρέπεται" (Όχι)

Σεξ.Πολύ βασικό.Όποτε θέλει ο αρραβωνιαστικός,σύζυγος.Γιατί το σεξ το απολαμβάνουν μόνο οι πουτάνες.

και χωρίς το μπάρμπα Αλέκο..

15 χρόνια τώρα.Διαβάζω άρθρο στη σημερινή Ελευθεροτυπία."Πως είστε;" τον ρωτάει ο δημοσιογράφος τον Ιούλιο του 1991 στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν."Ανάσκελα" απαντά εκείνος χαμογελαστός-πάντα.Μια μέρα πριν τη γιορτή του,έφυγε.
Αλλά μας άφησε σπουδαία κληρονομιά.Έργα που τότε θεωρούνταν ελαφρά,απλοικά,βλέπονται και φαίνονται ξανά φρέσκα και προφητικά σήμερα,(ας δει κάποιος το "οι Γερμανοί ξανάρχονται" να καταλάβει τι σημαίνει αντιπολεμικό έργο,)με το Λογοθετίδη στο τέλος να απελευθερώνει το καναρίνι,το Τζιτζιφρίγκο,τον τρελό Τσαγανέα να αποδεικνύεται γνωστικότερος από τους λογικούς," η κυρά μας η μαμή" που διακωμωδεί τη δεισιδαιμονία της επαρχίας που ακόμα δεν έχει εξαλειφθεί,τη "θεία από το Σικάγο" με την είσοδο των αμερικανικών εθίμων στην Ελλάδα,το "Υπάρχει και Φιλότιμο" με τα φάσκελα του Μαυρογιαλούρου,το πικρό τέλος του "Δεσποινίς ετών 39",τη Βασιλειάδου καφετζού να ξεσκεπάζει από τότε τις κομπίνες των μέντιουμ(τι άλλαξε αλήθεια;Τίποτα δεν άλλαξε!)την Αλίκη να τραγουδά Χατζιδάκι,και πόσα,πόσα άλλα...
Τα τραγούδια του να τραγουδιούνται από νέα παιδιά,το "Μάρω Μάρω μια φορά ειν τα νιάτα" τόσο φιλελεύθερο προς τις γυναίκες,Τότε!και πόσα,πόσα άλλα..
πάντα στις φωτογραφίες γελάει,ένας άνθρωπος που από τα μαθητικά του χρόνια έβγαζε χειρόγραφη εφημερίδα,που αρθογράφησε στις πιο έγκυρες εφημερίδες,που έγραψε και σκηνοθέτησε άπειρα θεατρικά και κινηματογραφικά...
που έγραψε για τους ανθρώπους: "Ούτε απόλυτα καλός,ούτε απόλυτα κακός.Έτσι είναι ο άνθρωπος και έτσι πρέπει να τον εκφράσεις.Με λίγο γέλιο και λίγο δάκρυ.."

et in arcadia ego..

και σιγά σιγά το χαρτί γίνεται γαλάζιο
λάμπουν τα λευκά πουκάμισα των γυναικών
και στα βράχια παίζουν τα παιδιά με το νερό

ανάβουν διαδοχικά τα φώτα
μόνο το καπέλο του γέρου ψαρά δεν άλλαξε.
Η ροζ κούκλα της Νάνας ξεχασμένη πάνω στην πολυθρόνα
η καθιερωμένη βόλτα του συνταξιούχου δασκάλου,
τακτική σαν κλεψύδρα τα τελευταία εξήντα χρόνια.

Τα γκαρσόνια κουβαλάνε κανάτες ξέχειλες με κρασί.
Βγήκε στον ουρανό ένα αστέρι.Νύχτωσε.
Τσούγκρισε το ποτήρι σου και υποδέξου το φθινόπωρο.

Βλέπω μαζί με την Ε. το e!entertainment.Δείχνει μια εκπομπή-ριάλιτυ με τίτλο "Girls of the playboy mansion",και καταγράφει τη ζωή των τριών φιλενάδων του Χιου Χέφνερ στην έπαυλη του Playboy.(29 στρέμματα).
Ζουν μέσα στη χλιδή,γελάνε,λένε αστεία.Οι δυο απ τις τρεις έχουν φτιαγμένο στήθος.Ακούω πως είναι συνηθισμένο στο Λος Άντζελες,πόσο μάλιστα αν είσαι και φιλενάδα του Χέφνερ.
Τις δείχνει να ξυπνάνε και να φτιάχνουν τα μαλλιά,να βάζουν πούδρα και κραγιον και να φτιάχνουν τις βλεφαρίδες με το ειδικό ψαλιδάκι.Είναι ξανθές.Η μία τελειώνει το δεύτερο μεταπτυχιακό της.Κάνουν μπάνιο στην πισίνα,παιζουν με τα σκυλιά τους.Παραγγέλνουν το μενού της ημέρας από τον υπεύθυνο.Είναι κάτω των 25.
'Θα ήθελες να ζεις έτσι;" με ρωτάει η Ε."μέσα στη χλιδή;".Όχι φυλακισμένη σε μια έπαυλη.Που θα έπρεπε να γυρνάω στις 9 στο σπίτι(κανόνας του Χέφνερ).Όχι φυλακισμένη στην ίδια μου την εικόνα.Θέλω να είμαι με ρυτίδες στα 50 και όχι το φάντασμα της παλιάς μου νιότης.
"Θα πόζαρες στο περιοδικό;" "Εσύ;" απαντάω."Με τίποτα,ντρέπομαι,είμαι χοντρή,αλλά και να μην ήμουν πάλι θα ντρεπόμουν.Απάντα κι εσύ".
"Αν μου έδιναν αρκετά χρήματα να τελειώσω τον περιβάλλοντα χώρο του σπιτιού και να αγοράσω και κύλινδρο για το σίδερο,ίσως.Αλλά όχι ολόκληρο γυμνό."
(Αν και για να μαι ειλικρινής,μπορεί και να δείλιαζα αν μου το πρότειναν).
Θα θελα το σώμα μου να διαλέγω εγώ σε ποιον θα το δείξω.Ποτέ δεν ντράπηκα για αυτό.Αγαπάω τις ραγάδες μου,κάποια στιγμή θα σταματήσω να βάφω τα μαλλιά μου για να δείχνω τα λευκά.Ευχαριστώ μια και μόνη γυναίκα για αυτό-τη μάνα μου-που στα 12 μου είπε
"αυτό είναι και δε θ'αλλάξει,να προσέχεις με τι το τρέφεις,έχεις μόνο ένα.Θα σε στηρίξει όσο το στηρίζεις εσύ.Να το αγαπάς και θα σε αγαπάει και κείνο".
Και έτσι γίνεται.Γιατί κι εκείνη έκανε έτσι.Ποτέ δεν νοιάστηκε για ένα τεράστιο σημάδι εγχείρησης σε όλο το μήκος της κοιλιάς της και φοράει ακόμα μπικίνι "γιατί δεν αντέχει πράγματα που στενεύουν το σώμα της,θέλει να νιώθει ελεύθερη".Ποτέ δε νοιάστηκε για τις γραμμές γύρω απ τα χείλη της.Και όλες οι φίλες της που τρέχουν στα κομμωτήρια την κοιτάνε με ζήλεια.Και δεν την πιστεύουν όταν λέει πως πλένεται μόνο με πρασινο σαπούνι και μετά βάζει Νιβέα,πως δεν πηγαίνει ποτέ για ψώνια και φοράει τα παλιά αλλά ακριβά της καλοδιατηρημένα ρούχα ενώ εκείνες πίνουν καφέ μετά τις περατζάδες στα μαγαζιά.
Και θα θελα να της αφιερώσω το ποστ αυτό-για να της πω ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Γιατί στο κάτω κάτω,δεν αξίζει να είσαι δέσμιος της εικόνας σου στον καθρέφτη.
Δεν θα την πάρεις μαζί σου..
Ελένη,σ ευχαριστώ.
Κι εσύ Ελένη,και η κάθε Ελένη που τραγουδάει και η αγαπημένη σου τραγουδίστρια,η Αλεξίου.

Σήμερα μπήκε στην κλείδωση του του δαχτύλου του δεξιού μου χεριού ένα γαιδουράγκαθο κι ένιωσα σαν να με τρυπάει όλη η κακία του κόσμου.
Το έβγαλα μόνη μου δύσκολα και επίπονα,με βελόνα.
Συνήθισέ το μου χαν πει.Θα συμβαίνει συχνά.Αλλά αργώ...αργώ να το συνηθίσω.

Ανυπομονώ να φύγουν όλοι-να πάνε σπίτια τους.Βαρέθηκα να αποκοιμιέμαι κάθε ξημέρωμα με τις μουσικές των μπαρ.Να σιδερώνω και να απλώνω μέσα στον ήλιο και να λέω τα ίδια και τα ίδια στο τηλέφωνο.
Θέλω επιτέλους να δω λίγο τη μαμά μου που δουλεύει γύρω στις 12 με 13 ώρες τη μέρα και να κάτσουμε να τα πούμε όπως κάναμε.Να διαβάσω ένα ρημαδοβιβλίο.Να κάνω μπάνιο χωρίς συνωστισμό.
οταν ο κόσμος φεύγει η Ε.κι εγώ καθόμαστε στην παραλία αργά το απόγευμα και κοιτάμε.Χωρίς να μιλάμε ιδιαίτερα-ξαφνικά όλοι γίνονται πιο βουβοί.
Κουραστήκαμε να είμαστε επικοινωνιακοί για 2 μήνες.
Οι περισσότεροι επισκέπτες ίσως και να νομίζουν πως υπάρχουμε μόνο το καλοκαίρι-τα νησιά το χειμώνα ξεχνιούνται.Ελάχιστα δρομολόγια,απαγορευτικά,ένας αγροτικός γιατρός για όλους,εφημερίδες που δε φτάνουν,αλλά και να φτάσουν,δεν τις διαβάζει κανείς,γιατί να διαβάσει για τον έξω κόσμο όταν είσαι αποκομμένος με μόνο θάλασσα γύρω γύρω;
Δεν υπάρχουμε μόνο το καλοκαίρι-και ο χειμώνας εδώ δεν είναι ειδυλλιακός-εγώ έχω δει λίγα,αφού τον Οκτώβρη συνήθως φέυγω.
Αλλά το καλοκαίρι βγάζουμε το ψωμί μας,σερβίροντας σας σφηνάκια τεκίλας και καθαρίζοντας τα δωμάτιά σας.Χτυπώντας τα ψώνια σας στην ταμειακή μηχανή.Βγάζοντας τα εισητήριά σας για τα καράβια.
Και με την αλλαγή της ώρας,ξαναγινόμαστε αόρατοι,και μπάινουμε στη χειμερία μας νάρκη.
Μετράμε τα ασπρόρουχα,τα κουτάλια και τα σταχτοδοχεία των δωματίων.Μερικοί κλέβουν,άλλοι κάνουν ζημιές.Πρέπει να ξέρουμε τι μας λείπει,τι θα χρειαστεί να αγορασουμε.
καθαρίζουμε διεξοδικά.Τα βάζουμε όλα σε στοίβες με προσοχή.
Τα βράδια μαζευόμαστε νωρίς.Πίνουμε τσάι και βλέπουμε τα καινούρια σίριαλ της τηλεόρασης-κάνουμε μια βόλτα στην Αθήνα για καινούρια ρούχα.
Ξυπνάμε πριν το Πάσχα-η υγρασία καταστρέφει πατζούρια,κουφώματα και πόρτες.Τα βάφουμε.Βάφουμε τους τοίχους.Πρέπει να μαστε ξανά έτοιμοι,και στρέφουμε το κεφάλι προς τον ήλιο σαν ηλιοτρόπια,ρουφάμε σαν τα λουλούδια ξανά ζωή.
Για να ξαναρχίσει πάλι ο κύκλος της ζωής..
Και έτσι ζούμε,βγάζουμε το ψωμί μας.Εμείς οι αόρατοι άνθρωποι.

Και ένας χρόνος χωρίς τη Βίκυ Μοσχολιού...Και τα δειλινά,μια φωνή μου ψιθυρίζει,μυστικά,δε θα γυρίσεις πια..

Ο νομπελίστας συγγραφέας Γκύντερ Γκρας,γνωστός από τα έργα του 'Το μολυβένιο τύμπανο" και "Ο αιών μου" ομολόγησε πως πολέμησε στα Waffen SS κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου.
...

Για άλλη μια φορά απογοητεύτηκα από το σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο.
Γαμώτο,αγαπώ τον κινηματογράφο πολύ-και δεν θέλω να παραστήσω τη νεκρόφιλη των ταινιών του Τζαβέλλα και του Σακελλάριου,αλλά δυστυχώς δεν προχωρήσαμε,με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Χτες ένα κανάλι έδειξε το "Δεκαπεντάυγουστο" του Γιάνναρη.Κάποιες συμπαθητικές ερμηνείες-πολύ καλή της Καστάνη και του Ιατρόπουλου,που δεν το περίμενα,και με εξέπληξε ευχάριστα.
Κατά τα άλλα,κατά την ταπεινή μου πάντα γνώμη,μηδέν.Μηδέν διάλογοι.Χαρακτήρες χωρίς ανθρώπινη υπόσταση,σχεδόν χάρτινοι.Αυτοσαρκασμός κανένας.Όλα τόσο μα τόσο σοβαροφανή.Μακάρι να έβρισκα περισσότερα θετικά στοιχεία από κάποια πλάνα.
Στενοχωρήθηκα.Τα τελευταία χρόνια είδα ελάχιστες καλές ελληνικές ταινίες-στα δάχτυλα ενός χεριού.Υπάρχει ο Νικολαιδης που δεν με εκφράζει προσωπικά,έχει όμως ύφος.
Υπήρχε μια ταινία που την έχουν δει λίγοι,λέγεται "Δια ασήμαντον αφορμή" ,και τη θυμάμαι ελάχιστα,αλλά ήταν με ουσία και περιεχόμενο.
Νομίζω πως οι Έλληνες σκηνοθέτες και σκηνογράφοι πάσχουν από ναρκισσισμό-πληγή μεγάλη..
Μια ταινία που δεν άρεσε-σε μένα άρεσε,ήταν το "οξυγόνο" αλλά η ταινία αυτή γράφτηκε από ένα ζευγάρι που έχει συνηθίσει σε κωμωδίες και μας ξένισε,αλλά κυρίως ξένισε γιατί έδειξε τον αληθινό εαυτό μας.Αυτοί είμαστε-ειδικά στις μικρές κοινωνίες.
Φλυάρησα πάλι.Θα διαφωνήσουν μαζί μου πολλοί.Καλά θα κάνουν φαντάζομαι.
Θα ελπίζω όμως.Γιατί αγαπώ πολύ το σινεμά,από τα 12 και μετά,που τον ανακάλυψα.
Και θα ήθελα η χώρα μου να παράγει πάλι αξιόλογα έργα,όπως έκανε κάποτε.

Φύσηξε βοριαδάκι όμορφο.Σήμερα πήρα ρεπό-αυθαίρετα-Δεκαπενταύγουστος,γιορτή μεγάλη,ειδικά στα νησιά..αν και έπλυνα κάτι ρούχα στο χέρι-πρώτα βγαίνει και μετά το χούι λέει η παροιμία,μεγάλη αλήθεια.
Σήμερα,θα διαβάσω βιβλία,θα απαντήσω σε mail που εκκρεμούν.Δεν έχω Μαρίες και Παναγιώτες για να ευχηθώ,κι αν έχω καμία,ας με συγχωρέσει.Το μυαλό μου είναι στο off.
Ακούω Σωκράτη,την "Αράχνη " του,"ξεπούλησα το νου μου,κορόιδο του εαυτού μου",αλλά αυτή τη στιγμή-δεν με εκφράζει.Δεν τον ξεπούλησα το νου μου.Ούτε την ψυχή μου σαν θηλυκή Δρ.Φάουστ.(Και όχι,το βιβλίο δεν κατόρθωσα να το διαβάσω,είδα όμως το "Αλόιμονο στους Νέους" του Σακελλάριου,ίσως και να αρκεί..)
Πήγα για φαγητό με τον πατέρα μου χτες-οι δυο μας.Μιλήσαμε για πολιτική..έπαιζε Πιατσόλα...
Του είπα πως στο μυαλό μου έρχονται οι στίχοι "Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά,στην αγορά στο Λαύριο.."Δεν του πολυαρέσει ο Σαββόπουλος.Δεν είναι και στα βιώματά του,ήταν μεγάλος ήδη όταν ο Σαββόπουλος μεγάλωνε γενιές.Μεγάλωσε με το rat pack και Χατζιδάκι..
Μεταξύ μας,ούτε κι εμένα μου πολυαρέσει.Οι στίχοι του μου μιλάνε βέβαια.Θα μου πεις,σε ποιον δε μιλάνε,μύχια ίσως.
Σιγοτραγούδησε μαζί μου όμως το "μα ο κόσμος ο αληθινός είναι ο γιος μας ο μεγάλος και ο μικρός"(ή η κόρη,συμπλήρωσε)
Πάω για να κολυμπήσω.Ο κόσμος σήμερα γιορτάζει..Χρόνια πολλά...

" Ο Καζαντζίδης αποτελεί μεγάλη εξαίρεση μέχρι σήμερα.'Ολοι οι άλλοι είναι πια γερασμένοι.Δεν τους αντέχει το αυτί του κόσμου.Όλοι μα όλοι και ο Νταλάρας μαζί.
Ο Καζαντζίδης δεν είναι σ' αυτή την κατηγορία και είναι ο μόνος.Λέγανε παλιά οι οικογένειες,πήγαινε γυναίκα να πάρεις φασόλια,ρεβίθια,λίγο ρύζι,αλλά πάρε και το δίσκο του Καζαντζίδη,αυτός που είχαμε τρύπησε πια,έλιωσε απ'το παίξιμο...Παίρνανε το δίσκο του Στέλιου μαζί με το φαί ρε.Ο Καζαντζίδης ήταν μέσα στις ανάγκες του κοσμάκη.
Στο 'Κάστρο" όταν ήμουνα,μου πέφτει ο Καζαντζίδης.Έρχεται κάποιος και με ειδοποιεί να πάω κάτω στου Κουλουριώτη που με θέλει ο Καζαντζίδης για να κλείσουμε δουλειά το καλοκαίρι μαζί..Πάλι ένα βράδυ εκεί που παίζαμε,σκύβει ο Στέλιος και μου λέει,ρε μανίτσα,απόψε γουστάρω να παίξεις ένα ταξιμάκι να ακούσουμε όλοι.Ότι θέλεις Στέλιο μου,αλλά θα παίξω ένα τραγούδι που θελω να πεις εσύ,ένα παλιό.Ωραία,λέει ο Καζαντζίδης.
Εμένα τα αυτιά μου ήτανε πάντα γεμάτα από Στράτο και Μάρκο και όλους τους αρχαίους.
Όλων αυτών τα τραγούδια κυκλοφορούσαν μέσα στα αυτιά μου.Θέλω Στέλιο,να πεις το "Βαρέθηκα τον αργιλέ".Φύγαμε λέει.
Αρχίζω ένα ταξίμι,συνεχίζω,παίζω λίγο,και μπαίνει ο Καζαντζίδης.Αρχίζει να τραγουδάει ο Στέλιος.Αφού το θυμαμαι τώρα και ανατριχιάζω.
Μιλάμε για μεγάλη μορφή του τραγουδιού,μιλάμε για ...
δεν υπάρχουν λέξεις να πουν για τη φωνή του Στέλιου.Μόνο η καρδιά,η ψυχή τις νιώθει,τις καταλαβαίνει,ξέρει λέξεις που μπορούν να περιγράψουν το Στέλιο.Τραγουδάει ο Στέλιος και ποιος είδε το Θεό και δεν φοβήθηκε.Μου φυγε το μπουζούκι απ'τα χέρια,δεν ήξερα πως να το κρατήσω,έμεινα να κοιτάζω και ν'ακούω.Άκουγα,άκουγα...
Ο μπαγάσας,καλή του ώρα εκεί που'ναι.Μεγάλος,πολύ μεγάλος.Μεγάλη σημαία ο Καζαντζίδης.Όταν λέμε Καζαντζίδης,τελειώνουν όλα.Πάρτε το χαμπάρι ρε."
..Ο εξαίσιος,προφορικός λόγος του Γιώρφου Ζαμπέτα.Μακριά από την ξύλινη γλώσσα των λογίων.Από τις αποδείξεις πως μερικοί άνθρωποι χωρίς σχολική μόρφωση έχουν αυτό που άλλοι με χιλιάδες πτυχία δεν μπορούν να δώσουν.Ψυχή και αγάπη.
Κι εγώ πάνω από όλα,αυτό ζηλεύω.Αλλά νομίζω,πως λίγο το έχω.Λίγο,μεγάλο όσο ένα σπυρί στάρι,αλλά το χω.

Διαβάζω το καινούριο βιβλίο της Τζάκι Κόλλινς.Χαιδεύω το Σιαμέζο γάτο μιας πελάτισσας,βάζω μάσκες καθαρισμού στο μπάνιο.Βυθίζω τα πονεμένα μέλη μου στη μπανιέρα.Τρίβομαι με ένα φυσικό σφουγγάρι-καμιά σχέση η υφή με τα συνθετικά.Το βουτάω στο κρύο νερό και το στίβω πάνω μου-συνέρχομαι.Όλα θα πάνε καλά-μάλλον.
Ανοιγοκλείνω τα ντουλάπια της κουζίνας.Χωρίς σκοπό,έτσι.
Ησουν πολύ όμορφη κάποτε-μια παλιά φίλη της οικογένειας.
Τώρα;Τώρα;Πέστε μου,τι είμαι τώρα;
Ζεσταίνομαι-νοτιάς.Ασημένια θάλασσα.
Κλειδώνομαι στο μπάνιο.Μαμά;Η μαμά μου δεν είναι εδώ.Που είναι η μαμά μου;
Ξυπνάω.Όνειρο.Εδώ είναι η μαμά σου Τσέρυ.Αναστεναγμός.Είναι αργά.
Πρωί.¨Αλλη μια μέρα-σταθερές αναπνοές,εισπνοή εκπνοή.
Νυστάζω ακόμα.Καφές.Συνεχίζω το βιβλίο.Είναι καλό.
Η ώρα πέρασε.Πάω για δουλειά,κλείνω την πόρτα,άλλη μια μέρα.
Και θα τη νικήσω.Και αυτή.

Πορνογραφία είναι το υποκατάστατο της ερωτικής επικοινωνίας και σε προέκταση,το υποκατάστατο της κάθε ανθρώπινης επικοινωνίας.Το υποκατάστατο των λέξεων και των εννοιών.Το υποκατάστατο της αλήθειας.
Πορνογραφία είναι η πλαστογράφηση των λέξεων και των εννοιών.Η πλαστογράφηση της αλήθειας.Η πλαστή ταυτότητα της κάθε αλήθειας.
Πορνογραφία πραγματοποιούν τα κόμματα και οι πολιτικές παρατάξεις,οι επονομαζόμενες "προοδευτικές"που οικειοποιούνται αυθαίρετα και με θρασύτητα την κάθε αναμενόμενη ιστορική αλλαγή και μ' έντονη δολιότητα διαβρώνουν το κοινό αίσθημα και την κοινή λογική,καθιστώντας έτσι το πλήθος,τη μάζα,όργανο για την κάθε καιροσκοπική και ανελέυθερη επιδίωξή τους.
Πορνογραφία είναι ο Χομεινισμός,αρρώστεια του καιρού μας,η δημιουργία ενός στρατόπεδου απελπισμένων,που αρχίζει από τις στέπες του Μπρέζνιεφ,του Τζαρουζέλσκι και του Τσαουσέσκου,περνάει από τις πνιγμένες στο αίμα και δυστυχισμένες χώρες του Καντάφι και του Χομεινί και φτάνει ως τις απελπισμένες πάμπες του Πινοσέ και του Βιντέλλα.
Πορνογραφία είναι ακόμα,η δολοφονία του αθώου βλέμματος αθώου βλέμματος χιλιάδων παιδιών της οικουμένης,ο εθισμός του κόσμου μας στο τρομαχτικό,η καλοζωισμένη αναισθησία μας στου διπλανού τον πόνο.Και όλα αυτά στο όνομα των αλλαγών και του μέλλοντος.Για να θυμάμαι πάντα τα λόγια ενός μαύρου φίλου μου στην Καλιφόρνια."'Οσοι δεν μπορούν ν' αγαπήσουν τον πλαινό τους επιδιώκουν ν'αγαπήσουνε τον κόσμο."
Αυτά έγραφε ο Μάνος Χατζιδάκις στο εσώφυλλο της "Πορνογραφίας" το 1982....

Τώρα που είναι Αύγουστος και οι περισσότεροι λείπουν νιώθω όπως όταν άρχισα να πρωτογράφω εδώ.Να γράφω στο κενό δηλαδή.Και είναι ωραία.
Η πρώτη φορά,η πρώτη φορά,η πρώτη φορά.Και καμιά φορά,δεν καλυτερεύει.
Η πρώτη φορά που σε είδα,η πρώτη φορά που έφαγα παγωτό ροδάκινο,η πρώτη φορά που μέθυσα,η πρώτη φορά που έμαθα να κολυμπάω-επιτέλους-χωρίς βοήθεια,μόνη,η πρώτη φορά που είδα άσπρη τρίχα στα μαλλιά μου,η πρώτη φορά που είδα σπυράκι της εφηβείας,η πρώτη φορά που είδα πως οι γονείς μου είναι άνθρωποι με αδυναμίες,η πρώτη φορά που είδα το θάνατο,η πρώτη φορά που πήγα σινεμά,η πρώτη φορά που έγραψα ημερολόγιο,που έβαλα ψηλά τακούνια,η πρώτη φορά,η πρώτη φορά.
Η πρώτη φορά που προχώρησα χωρίς να κοιτάξω πίσω.Αλλά αυτή,με τον καιρό,καλυτερεύει.

Τα όνειρά μου έχουν αρχίσει να μετατρέπονται ξανά σε εφιάλτες.
Μια έγκυος γυναίκα βγάζει από τους πόρους της κοιλιάς της πύον,πηχτό και γλοιώδες.
πεταμένες φλούδες από πορτοκάλι.Και άλλα πολλά.
Η ζέστη με εξαντλεί.Το δέρμα μου πάλι χλώμιασε.Τα μάτια-σαν πιατάκια του καφέ.Βάζω ρουζ και φαίνομαι σαν γελωτοποιός,λέω "Χριστέ μου" και το αφαιρώ,καλύτερα χλωμή και φυσική παρά γελοία φτιασιδωμένη.
Ιδρώτας.Οι Αθηναίοι πίνουν ούζα και τρώνε άπληστα.
Δεν κατεβαίνει κάτω τίποτα.Μια μέγγενη πιέζει το κεφάλι μου αδυσώπητα.
μακάρι να με παρηγορούσε το αλκοόλ αλλά με κάνει χειρότερα.
η μόνη σωτηρία είναι μέσα στο νερό.Γύρω μου μαζεύονται διάφορα μικροσκοπικά ψάρια.
Γητεύτρια ψαριών λέω μέσα μου και ξαναγελάω.Είναι γκρίζα.Και αεικίνητα.
Ψάρια-λαχτάρα, κατά τις δισιδαιμονικές ερμηνείες των ονείρων.
Το φόρεμά μου πιέζει το στήθος.Δύσπνοια.Ξεκουμπώνω δυο τρία κουμπιά.Τίποτα.
Κουνούπια.Οι πελάτες αφήνουν μισολιωμένα σαπούνια στο μπάνιο τους,ξυραφάκια,μισά μπουκάλια από αντιηλιακά.Γάλα που έχει ξινίσει στο ψυγείο.Θυμώνω.Μετά μου περνάει.
Σιγά μη μπορείς να αλλάξεις τους ανθρώπους.Του Αυγούστου είναι οι χειρότεροι.
Κυκλοφορούν οι άντρες ιδρωμένοι με γυμνό το πάνω μέρος του σώματός τους.Αφήνουν βρώμικες πετσέτες και σεντόνια γεμάτα άμμο.Δε βαριέσαι.
Υπάρχουν και ορισμένα καλά.Η βεράντα μου.Η πανακόττα ενός εστιατορίου απέναντι.Οι πίνακες του Χόππερ.Καμιά κάρτα που λαμβάνω που και που.
Δεν άλλάζουν οι άνθρωποι.Και στο κάτω κάτω,γιατί να αλλάξουν;Θα ήταν ανιαρό.Τουλάχιστον.

The rise and rise of the bad girl

Αύγουστος λοιπόν.Οικογενειακές διακοπές.Σιχαίνομαι το καρπούζι.Πάντα το σιχαινόμουν.
The rise and rise of the bad girl. Νομίζω πως σιχαίνομαι και τις οικογενειακές διακοπές αν και δεν έχω πάει ποτέ.
Ο πελάτης ίσως να χει πάντα δίκιο αλλά εγώ δεν θα υπηρετήσω.
Τηλεόραση."Το παιδί μου κλαίει για το σπίτι και τα παιχνίδια του.".Λίβανο βέβαια.
Την έκλεισα.Δεν υπάρχει πιο τραγικό πράγμα από ένα παιδάκι που κλαίει.
Σταματήστε εσείς οι ψευτοαριστεροί δήθεν να ρητορεύετε.Μερικοί βαρέθηκαν να σας ακούνε.
Και μην νομίζετε πως έχετε πάντα δίκιο.Και παραδεχτείτε το όταν έχετε άδικο.
Μάθετε-επιτέλους την ταπεινότητα.Με κουράσατε.Όλοι σας.
Με τα λόγια χτίζω ανώγια και κατώγια λέει η παροιμία.Δείτε πιο πέρα από τη συναχωμένη μύτη σας.
Και μην βάζετε ανθρώπους σε κατηγορίες.
Καλά μπάνια μέσα στους φραγμένους και ιδρωμένους πόρους σας που καλύπτετε με κολώνια και ρούχα που ζέχνουν μαλακτικό ρούχων.
Βγάλτε επιτέλους το σκασμό.Δεν κουράσατε ήδη τον εαυτό σας;