και χωρίς το μπάρμπα Αλέκο..

15 χρόνια τώρα.Διαβάζω άρθρο στη σημερινή Ελευθεροτυπία."Πως είστε;" τον ρωτάει ο δημοσιογράφος τον Ιούλιο του 1991 στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν."Ανάσκελα" απαντά εκείνος χαμογελαστός-πάντα.Μια μέρα πριν τη γιορτή του,έφυγε.
Αλλά μας άφησε σπουδαία κληρονομιά.Έργα που τότε θεωρούνταν ελαφρά,απλοικά,βλέπονται και φαίνονται ξανά φρέσκα και προφητικά σήμερα,(ας δει κάποιος το "οι Γερμανοί ξανάρχονται" να καταλάβει τι σημαίνει αντιπολεμικό έργο,)με το Λογοθετίδη στο τέλος να απελευθερώνει το καναρίνι,το Τζιτζιφρίγκο,τον τρελό Τσαγανέα να αποδεικνύεται γνωστικότερος από τους λογικούς," η κυρά μας η μαμή" που διακωμωδεί τη δεισιδαιμονία της επαρχίας που ακόμα δεν έχει εξαλειφθεί,τη "θεία από το Σικάγο" με την είσοδο των αμερικανικών εθίμων στην Ελλάδα,το "Υπάρχει και Φιλότιμο" με τα φάσκελα του Μαυρογιαλούρου,το πικρό τέλος του "Δεσποινίς ετών 39",τη Βασιλειάδου καφετζού να ξεσκεπάζει από τότε τις κομπίνες των μέντιουμ(τι άλλαξε αλήθεια;Τίποτα δεν άλλαξε!)την Αλίκη να τραγουδά Χατζιδάκι,και πόσα,πόσα άλλα...
Τα τραγούδια του να τραγουδιούνται από νέα παιδιά,το "Μάρω Μάρω μια φορά ειν τα νιάτα" τόσο φιλελεύθερο προς τις γυναίκες,Τότε!και πόσα,πόσα άλλα..
πάντα στις φωτογραφίες γελάει,ένας άνθρωπος που από τα μαθητικά του χρόνια έβγαζε χειρόγραφη εφημερίδα,που αρθογράφησε στις πιο έγκυρες εφημερίδες,που έγραψε και σκηνοθέτησε άπειρα θεατρικά και κινηματογραφικά...
που έγραψε για τους ανθρώπους: "Ούτε απόλυτα καλός,ούτε απόλυτα κακός.Έτσι είναι ο άνθρωπος και έτσι πρέπει να τον εκφράσεις.Με λίγο γέλιο και λίγο δάκρυ.."