Χτες μέσα στον κήπο του Soul,ανάμεσα στα τζιν τόνικ της Γ και της Θ και τα δικά μου dry,κατάλαβα πως μεγαλώσαμε.Λίγο.
Ανάμεσα στο πουά φόρεμα της Γ. και το ριγέ δικό μου,τη μικρή μας Θ. που μόλις έπιασε δουλειά,τα μαλλιά μας τα ταλαιπωρημένα από την αρμύρα και τις ιστορίες των διακοπών.
Γιατί η Γ. φεύγει για Λος Άντζελες για μεταπτυχιακό.
Τη Γ. και τη Θ. τις γνώρισα σε ένα σεμινάριο όπου ξεχώριζαν από άλλους,μαζί με άλλες 2,την Κ. και την Α.Γιατί γελούσαν.Και έκαναν γκριμάτσες σαν κι εμένα.και δεν έπαιρναν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά,σαν κι μενα.Εστω.
Η Γ. βρήκε τον εαυτό της στο ΛΑ.Μέσα στην κουλτούρα του χιπ-χοπ έτσι κι αλλιώς,βρηκε τον εαυτό της κάτω απ τους φοινικες,τρώγοντας γαρίδες με καρύδα και γράφοντας στο Coffee Bean and Tea Leaf.Και πάει.Ίσως και να μην ξαναγυρίσει-πάντα αισθανόταν ξένη εδώ έτσι κι αλλιώς.¨Είναι μια αιτηση μακριά" μου είπε.Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες.
Πίνοντας και λέγοντας αστεία,τραγουδώντας το "tu vua fa americano" και τσουγκρίζοντας τα ποτήρια μας,δεν στενοχωρήθηκα.
Γιατί πια παίρνουμε αποφάσεις και επωμιζόμαστε τις συνέπειες.Και όταν φεύγουμε,δεν είναι το τέλος.Είναι απλά μια νέα αρχή.