και σιγά σιγά το χαρτί γίνεται γαλάζιο
λάμπουν τα λευκά πουκάμισα των γυναικών
και στα βράχια παίζουν τα παιδιά με το νερό
ανάβουν διαδοχικά τα φώτα
μόνο το καπέλο του γέρου ψαρά δεν άλλαξε.
Η ροζ κούκλα της Νάνας ξεχασμένη πάνω στην πολυθρόνα
η καθιερωμένη βόλτα του συνταξιούχου δασκάλου,
τακτική σαν κλεψύδρα τα τελευταία εξήντα χρόνια.
Τα γκαρσόνια κουβαλάνε κανάτες ξέχειλες με κρασί.
Βγήκε στον ουρανό ένα αστέρι.Νύχτωσε.
Τσούγκρισε το ποτήρι σου και υποδέξου το φθινόπωρο.
2 comments:
Ποιο φθινόπωρο που ακόμα σκάει ο τζίτζικας?!!
Δεν μπορείς να πεις σχολίασα επι της ουσίας! :-)
Η κάθε εικόνα μαχαιριά!
Σαν το δειλινό!
Θα πιω στο φθινόπωρο!
Post a Comment