Για άλλη μια φορά απογοητεύτηκα από το σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο.
Γαμώτο,αγαπώ τον κινηματογράφο πολύ-και δεν θέλω να παραστήσω τη νεκρόφιλη των ταινιών του Τζαβέλλα και του Σακελλάριου,αλλά δυστυχώς δεν προχωρήσαμε,με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Χτες ένα κανάλι έδειξε το "Δεκαπεντάυγουστο" του Γιάνναρη.Κάποιες συμπαθητικές ερμηνείες-πολύ καλή της Καστάνη και του Ιατρόπουλου,που δεν το περίμενα,και με εξέπληξε ευχάριστα.
Κατά τα άλλα,κατά την ταπεινή μου πάντα γνώμη,μηδέν.Μηδέν διάλογοι.Χαρακτήρες χωρίς ανθρώπινη υπόσταση,σχεδόν χάρτινοι.Αυτοσαρκασμός κανένας.Όλα τόσο μα τόσο σοβαροφανή.Μακάρι να έβρισκα περισσότερα θετικά στοιχεία από κάποια πλάνα.
Στενοχωρήθηκα.Τα τελευταία χρόνια είδα ελάχιστες καλές ελληνικές ταινίες-στα δάχτυλα ενός χεριού.Υπάρχει ο Νικολαιδης που δεν με εκφράζει προσωπικά,έχει όμως ύφος.
Υπήρχε μια ταινία που την έχουν δει λίγοι,λέγεται "Δια ασήμαντον αφορμή" ,και τη θυμάμαι ελάχιστα,αλλά ήταν με ουσία και περιεχόμενο.
Νομίζω πως οι Έλληνες σκηνοθέτες και σκηνογράφοι πάσχουν από ναρκισσισμό-πληγή μεγάλη..
Μια ταινία που δεν άρεσε-σε μένα άρεσε,ήταν το "οξυγόνο" αλλά η ταινία αυτή γράφτηκε από ένα ζευγάρι που έχει συνηθίσει σε κωμωδίες και μας ξένισε,αλλά κυρίως ξένισε γιατί έδειξε τον αληθινό εαυτό μας.Αυτοί είμαστε-ειδικά στις μικρές κοινωνίες.
Φλυάρησα πάλι.Θα διαφωνήσουν μαζί μου πολλοί.Καλά θα κάνουν φαντάζομαι.
Θα ελπίζω όμως.Γιατί αγαπώ πολύ το σινεμά,από τα 12 και μετά,που τον ανακάλυψα.
Και θα ήθελα η χώρα μου να παράγει πάλι αξιόλογα έργα,όπως έκανε κάποτε.