Αναρωτιέμαι πολλές φορές τι να κάνουν τα σπίτια όταν δεν τα ζούμε.
Το δικό μου αναπνέει και μαζεύει σκόνη-σα μαυσωλείο.Δεν έχω καταλάβει ακόμα αν το αγαπάω.25 χρόνια τώρα-το μισώ ή το αγαπώ;
Δεν το διάλεξα-το διάλεξαν οι γονείς μου ένα ζεστό καλοκαίρι ίδιο και απαράλλαχτο με το φετινό.Θα πήγαινα στο σχολείο τότε... για πρώτη χρονιά.
Μου είχαν πει πως θα είχα πια δικό μου δωμάτιο-με έπιπλα και γραφείο,και χώρο δικό μου για τα παιχνίδια,δεν θα κοιμόμουν πια στο ίδιο δωμάτιο μαζί τους στο κρεβατακι που από χρόνια δε με χώραγε.Ε,τότε ήταν αρκετό...
Πολλά χρόνια δεν το ζήσαμε.
Και όταν γυρνάω από ταξίδι,κοντινό ή μακρινό,για πολύ ή λίγο αν λείπω,μου μυρίζει εγκατάλειψη.Και με εκδικείται.
Τώρα θες δε θες θα με προσέξεις λέει.Θα αναγκαστείς να με καθαρίσεις γιατί είμαι πάλι μέσα στη σκόνη.Θα καθαρίσεις το μπάνιο-πάλι.Θα ανοίξεις τα παράθυρα τέρμα για να μπει ο φρέσκος αέρας και να ανεμίσουν χαρωπά οι κουρτίνες.Θα πλύνεις αυλές και θα φτιάξεις τα πάμπολλα αντικείμενά σου που με φορτώνεις και μετά φεύγεις.Γιατί με κουβαλάς,όχι ακριβώς σαν χελωνίτσα,αλλά σαν σταυρό.
Μιλάω λες και ζω σε κανένα τεράστιο σπίτι με βαριά έπιπλα και ακριβά διακοσμητικά.
Ψέματα-είναι ένα διαμέρισμα στα προάστια σαν όλα τα άλλα,διακοσμημένο από τη μάνα μου σαν εκείνη,δηλαδή πρακτικά και λιτά,το εικονοστάσι κοντά στο τζάκι,τα φαγωμένα έπιπλα,την καμαρά τους με τα ίδια κομοδίνα και πορτατίφ απ τη μια και την αλλη μεριά,μόνο το δικό μου διαφέρει,παπούτσια σπαρμένα,βιβλία και σημειώσεις,αποκόμματα από εφημερίδες,πινέλα για μακιγιάζ και καρτ ποστάλ από δω και από κει,τα στυλό με τα πούπουλα,τα βερνίκια νυχιών και τα καπέλα και τα βιβλία μαγειρικής που κληρονόμησα και δεν άνοιξα.
Το ψυγείο θέλει πάλι καθάρισμα με σόδα και χλιαρό νερό,και ας έχει μέσα μόνο μεταλλικό νερό και λεμόνια,δεν διάβασα ακόμα αυτά που έλεγα και ξεφυλλίζω πάλι τα Vanity Fair,και η μαμά μου λέει πως χρειάζομαι ένα δωμάτιο γκαρνταρόμπα και ξεχωριστό γραφείο γιατί "θα μας πετάξουν έξω απ το σπίτι πια αυτά",σκονίστηκε η φωτογραφία της Ώντρευ, ποτέ δεν απέκτησα το ξύλινο αλογακι μουρμουρίζω καθώς ρίχνω χλωρίνη στα σιφόνια,σελιδοδείκτες από βιβλιοπωλεία και το "If" του Κίπλινγκ στον τοίχο να με περιγελά,η Λίνα απ το ραδιόφωνο τραγουδάει 'ανεβάσαμε την τέντα στο μπαλκόνι' και εσύ τα κατάφερες πάλι,δεν τα κατάφερες;
Με εκδικήθηκες που σ' άφησα.Αλλά μ αγαπάς και ας αλληλοεξωντόμαστε,ποιος θα υποχωρήσει πρώτος.