Και το δωμάτιο των γονιών μου...

Το καθάριζα σήμερα.Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά.Πόσο λίγο σας ξέρω γαμώτο;
Μπαμπά.Μπαμπά μου..η κιθάρες σου κάτω απ' το κρεβάτι μια ζωή ξεκούρδιστες...Τα βιβλία σου με τις συγχορδίες..τα κοστούμια σου στην ντουλάπα.Χρόνια έχεις να τα βάλεις.Ένα ένα διαλεγμένα και δεν σου άρεσε να φοράς κοστούμι,αλλά έπρεπε για τη δουλειά.Όταν σε έβλεπα με κοστούμι ήξερα πως έφευγες για δουλειά και σου έλεγα επίτηδες πως είσαι άσχημος.Πως δεν σου πάνε καθόλου.Και σκεφτόμουν-ο μπαμπάς μου είναι πιο όμορφος με το φθαρμένο του κοτλέ που αγόρασε απ το Μάνχαιμ...
Βιβλία-Τρίτο Στεφάνι,Τσιφόρος,Τσίρκας.Μου έδωσες την τριλογία του Τσίρκα,όταν άρχισα να καταλαβαίνω για πολιτική,το Τρίτο Στεφάνι όταν θεώρησες πως έγινα γυναίκα.Τσιφόρος..ο αγαπημένος σου.Και ο δικός μου,για άλλους λόγους.Χέμινγουέι που δεν μου άρεσε ποτέ.Πολιτική.Δίκη της Νυρεμβέργης.Ξανθούλης.Το πεθαμένο λικέρ."Το πεθαμένο βιβλίο" έλεγες.Βιβλία απ' τη σχολή.Πιραντέλλο.
Η μαμά βάζει φωτογραφίες σου από τότε που ήσουν νέος.Καμία δικιά της.Η μόνη δικιά της-το πατρικό της που γκρεμίστηκε.
Η παρουσία της διάχυτη στο δωμάτιο.Μυρίζει μαμά.Πούδρα παιδική και Νιβέα.Σε μάλωνα γιατί δεν βαφόσουν μαμά..Γιατί δεν είσαι σαν τις άλλες μαμάδες μαμά;
Μόνο εσάρπες και μαντίλια.¨Ενα ένα διαλεγμένα.Οι δύο που κρατούσες για να πάρω όταν μεγαλώσω.Ένα ζευγάρι παπούτσια με τακούνι.Το παλτό σου.Ολιγαρκής.¨Ηρεμη δύναμη.
Εφημερίδες στο πάτωμα.Διπλωμένα τα ρούχα στο κρεβάτι.Βιβλία και χαρτιά παντού.
Τι ειρωνία.Τόσο οργανωτική και μόνο στη δουλειά σου το χάος.
"Απλώσαμε τραχανά" που έλεγε ο μπαμπάς όταν τα έβγαζες και τα έβαζες παντού,στο σαλόνι,στον πάγκο της κουζίνας,μέχρι και στο νιπτήρα-θα ήσουν εντελώς ακατάλληλη γραμματέας!Το σημάδι από το αλέτρι στο νύχι σου.Κάποτε τα έβαφες.Ήταν και είναι πανέμορφα τα χέρια σου.Μακριά και λεπτά και εκφραστικά δάχτυλα.Πρήστηκαν απ' τις δουλειές και έβγαλες τη βέρα σου.Τα βράδια διαβάζεις οικονομικά ένθετα.Ταξιδιωτικά περιοδικά που συλλέγεις.Και ας μην ταξίδεψες.Ελάχιστα.Μόνο τότε στη Σουηδία.Δεν είχα γεννηθεί.Δεν μιλας για αυτό.Καλά κάνεις.Είναι δικό σου.
Οταν σε βλέπω να διαβάζεις στο κρεβάτι το βράδυ θυμάμαι τους στίχους.."Μα πιο πολύ η όψη της μητέρας μου,ξενυχτισμενη και χλωμή" .Χριστιανόπουλος νομίζω.Κάτι ξέχασα απ το στίχο.Δεν πειράζει.¨Ετσι κι αλλιώς δε σ΄αρέσει η ποίηση.
Βιβλία του Παισιου.Μια φορά,θυμάσαι που ακούσαμε μαζί το "Μαμά γερνάω" και κλαίγαμε και οι δύο;Τότε είχες χάσει εσύ τη δική σου μάνα.
Θυμάσαι που ακούγαμε το Μαρίνο στον 9.84;Θυμάσαι πως γελάγαμε;Θυμάσαι που σε πείραζα που είσαι παράφωνη;Αλλά μαζί τραγουδήσαμε "Ανατολικά της Εδέμ ήταν ένας τύπος μποέμ.." Μια μέρα τραγουδούσες στην κουζίνα " Κάθε σπίτι έχει μια φωλιά για τα πουλιά" και σ' άκουγα και έβαλα τα κλάματα απ' το δωμάτιο.Και δεν ήσουν παράφωνη.Ήσουν υπέροχη και ας μην είχες ιδέα πως έπιαναν τον τόνο.
Τα Σάββατα πηγαίναμε σινεμά στο κέντρο.Δεν σ'άρεσε.Για μένα το κανες.
Τα βράδια βλέπεις ειδήσεις,μαζί βλέπουμε κωμωδίες με το Λογοθετίδη που σ αρέσει.
"Αγαπάς το μπαμπά όπως ο Χορν τη Λαμπέτη στην Κάλπικη Λίρα;" "Πιο πολύ".
Ακόμα δεν σας ξέρω καλά...