Το φεγγάρι είναι πράσινο το ποτάμι είναι βαθύ

Ψέματα.Το φεγγάρι είναι κατακόκκινο απόψε.

Σα να ναι θυμωμένο.Με μένα με σένα με όλους.Και κυρίως με την κατάντια μας.

Μετά από καιρό τραγούδησα."Έλα αγάπη μου και χόρεψε ίσα μ' αύριο το πρωί".Έβαλα σε τάξη βιβλία έκανα αρχειοθέτηση πέταξα κάτι όνειρα σκόρπια.Το τσάι ήταν δυνατό και δεν το γλύκανα απόψε.Χαίρομαι που είμαι μακριά απ'τον παραλογισμό.Που μπορώ να βλέπω τα σύννεφα να σκεπάζουν το θυμωμένο φεγγάρι.Και ίσως και να δα και μια κηλίδα αίμα μέσα του.

μα πάντα ήσουν ξένη σε αυτή τη χώρα,φιλοξενούμενη,περαστική.Μια στάση,όπως μια στάση του ΚΤΕΛ στη μέση του πουθενά για ένα τσιγάρο και πάλι πορεία.

Με μια παλιά μάλλινη φανέλα,ένα παλιό βλέμμα και καμιά ενοχή,έλα αγάπη μου και χόρεψε,ίσα με αύριο το πρωί.