Creme brulee

θέλω μια κρεμ μπρυλέ και έναν διπλό εσπρέσσο.

Έχω πονόλαιμο,η φωνή μου αρνείται να βγει.Φίλοι στέλνουν μηνύματα,ρωτούν,κι εγώ με βρεγμένα μαλλιά απαντάω τετριμμένα ενώ θέλω να πω τόσα,τόσα πολλά.

Θέλω να πω τόσα στη μαμά μου,που βλέπει τηλεόραση σιωπηλή και το βλέμμα γεμάτο ερωτήσεις,στον πατέρα μου που διαβάζει καπνίζοντας όπως τόσα χρόνια,ως το φίλτρο,σβήνει το τσιγάρο προσεκτικά,ρυτιδιασμένο μέτωπο,ένα δάχτυλο κομμένο,το σημάδι από την εγχείρηση κοντά στην άκρη των χειλιών.

Κάποτε φορούσε καλοσιδερωμένα ακριβά πουκάμισα και μάλλινα παντελόνια.

Τώρα δεν τον νοιάζουν τα πουκάμια και τα παντελόνια του είναι βαμβακερά,γέρασα λέει,ξεχνάω,δεν είμαι όπως παλιά,ξεχνάω.Τα πουκάμισα έγιναν ξεσκονόπανα.

Το μόνο που έμεινε ίδιο είναι ο τρόπος που καπνίζει και η εφημερίδα το κρεβάτι μετά το μεσημεριανό ύπνο,κάποτε ο καφές συνοδεία,γαλλικός δυνατός,ήμασταν από τους πρώτους που πήραν καφετιέρα όταν ήρθαν στην Αθήνα,όταν ήρθε επιτέλους στην Ελλάδα στα σουπερμάρκετ,και τα φίλτρα,δεν γυρνάς εύκολα στο νεσκαφε όταν πίνεις γαλλικό καφέ κάθε μέρα για δέκα χρόνια.Απλά δεν το κάνεις.

Διανύουμε ακόμα τον αστερισμό της Παρθένου,αναρωτιέμαι αν με σκέφτεσαι,σε ζητάει το στρωμένο μου κρεβάτι και ούτε μια ρημάδα κρεμ μπρυλέ δε μπορώ να έχω.Τουλάχιστον υπάρχει ο εσπρέσσο.