Κάθε μέρα ανακαλύπτω πως οι Έλληνες δεν έχουν παιδεία.Και κάθε μέρα εκπλήσσομαι κι άλλο,μέχρι να δω κάτι ακόμα χειρότερο από τους συμπατριώτες μου.Δεν ξέρω,ίσως ζητάω πολλά.
Απ΄την άλλη,μπορεί να μαι απλά σνομπ.
Η θερμοκρασία πέφτει,φτιάχνω τσάγια,χύνω τσάγια,διαβάζω αστυνομικά του Μάρκαρη,δεν είναι υποχρέωση μου να μαι δούλος σας θέλω να φωνάξω,δεν μπορώ να το κάνω,απομονώνομαι,γράμματα χωρίς αποστολέα,τα ηρεμιστικά των πελατών στα κομοδίνα,βλέπω αφιερώματα στην Άννα Νικόλ Σμιθ,είναι αρρωστημένα,μα συνεχίζω να τα βλέπω,είμαι κι εγώ αρρωστημένη;
Η Αθήνα μου γνέφει,μπα ρε συ,δεν έχω όρεξη,μη μ'αφήνεις μόνη μου,κάποιος δεν απαντάει στο τηλέφωνο,κάποιος σταμάτησε να με σκέφτεται,κάποιος με ξέχασε,και άρχισα να ξεχνάω κι εγώ τον εαυτό μου.
3 comments:
Άρχισα να ξεχνάω κι εγώ τον εαυτό μου και κάποιος με ξέχασε,κάποιος σταμάτησε να με σκέφτεται,κάποιος δεν απαντάει στο τηλέφωνο,μη μ'αφήνεις μόνη μου.
Έβαλε ψύχρα ε;
''[...] Οι Έλληνες δεν έχουν παιδεία. [...]'': πολύ αφοριστικό και ισοπεδωτικό, δε νομίζεις κι εσύ ότι ''ακούγεται'' αυτό;
Αρρωστημένη; Όχι δα... Πληγωμένη, ίσως... Και γυρεύεις ''ασυλία, στα σινεμά και τα βιβλία''...
Η Αθήνα όντως σου γνέφει... Η αίσθησή μου για την επαρχία του επερχόμενου φθινοπώρου και του χειμώνα, αποτυπώνεται πολύ εκφραστικά ιδίως στο ρεφραίν του ακόλουθου, πανελληνίως αγνώστου αλλά ''χυμώδους'', τραγουδιού:
ΟΙ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ
Στίχοι: Λευτέρης Τηλιγάδας
Μουσική: Νίκος Δανίκας
Ερμηνεία: Βασίλης Γισδάκης
Ενορχήστρωση: Γιώργος Ζαχαρίου
Οι Κυριακές στην επαρχία
μυρίζουν καφενείο:
''- Φέρε ένα ούζο
και μεζέ για δύο!''.
''Βάλ' την τηλεόραση
τ' αθλητικά να δούμε.
Έχασ' η ομάδα μας,
μα εμείς δε θα χαθούμε.''.
''Βάλ' την τηλεόραση
τ' αθλητικά να δούμε.
Έχασ' η ομάδα μας,
μα εμείς δε θα χαθούμε.''.
Ξάνθη, Αγρίνιο, Καρδίτσα,
πατρίδες μου μοναχικές!
Γυρεύω λόγια να σας ντύσω,
κι εσείς μού κλέβετε σιωπές...
Ξάνθη, Αγρίνιο, Καρδίτσα,
πατρίδες μου μοναχικές!
Γυρεύω λόγια να σας ντύσω,
κι εσείς μού κλέβετε σιωπές...
Οι Κυριακές στην επαρχία
μυρίζουν καφενείο.
Βόλτα στην πλατεία,
στην τσέπη το λαχείο.
Έφυγε ο Νίκος
κι η Ρένα αγαπάει.
Κι ο Παντελής στην τρέλα του,
μονάχος του μιλάει.
Έφυγε ο Νίκος
κι η Ρένα αγαπάει.
Κι ο Παντελής στην τρέλα του,
μονάχος του μιλάει.
Ξάνθη, Αγρίνιο, Καρδίτσα,
πατρίδες μου μοναχικές!
Γυρεύω λόγια να σας ντύσω,
κι εσείς μού κλέβετε σιωπές...
Ξάνθη, Αγρίνιο, Καρδίτσα,
πατρίδες μου μοναχικές!
Γυρεύω λόγια να σας ντύσω,
κι εσείς μού κλέβετε σιωπές...
Στην Αθήνα, αν μη τι άλλο, έχεις περισσότερες εναλλακτικές λύσεις, για να διασκεδάσεις ή να ψυχαγωγήσεις τη μοναξιά σου...
Κάντυ,που ξέχασες το γαλάζιο σου ζακετάκι;
Σακη,αν ήσουν κι εσύ στο θέατρο που βρέθηκα εκείνο το βράδυ,θα εξαγριωνόσουν κι εσύ.Κινητά να χτυπάνε στη διάρκεια της παράστασης,φωτογραφίες να τραβιούνται παρόλο που απαγορεύεται,ένα κατα τα άλλα συμπαθέστατο μωράκι δυο ετών που φυσικά γκρίνιαζε,και η κλασική συνήθεια "κρατάμε την θέση με την τσάντα για άλλους 5-10-50 που άργησαν/δε βρίσκουν πάρκινγκ και θα ρθουν μετά" Το έργο βέβαια,πολύ καλό,αλλά..
Αρρωστημένη η κοπέλα,όχι.Αρρωστημένος τρόπος ζωής,για μια κοπέλα που έιχε ένα χάρισμα,να καταρρακώνεται σε ποτάμια αλκοοόλ και χαπιών,ενός κυκεώνα χωρίς τέλος.Να χάνει το γιο της.Και ήταν μια απλή σερβιτόρα που δεν ήξερε καλα καλα να διαβάζει και να γράφει.Κρίμα δεν είναι;
Είναι ακόμη νωρίς για την Αθήνα.Η θάλασσα είναι πανέμορφη.
Post a Comment