Δεν ξέρω πια τι να πετάξω

Τακτοποιώ συρτάρια απ'το πρωί.Ψάχνω ζεστά ρούχα και βρίσκω κάτι ελαφριες μάλλινες φανέλες.Δεν φτάνουν να καλύψουν το κρύο που νιώθω.Θα φορέσω την παλιά γκρίζα ζακέτα της μαμάς μου.Γκρίζα,όπως νιώθω κι εγώ τώρα.Γκρίζα,με μαλλιά να κρέμονται σα σπάγκοι,τη θάλασσα βρώμικη να απλώνεται κάτω από τα πόδια μου και να μου θυμίζει τη στασιμότητά μου.
Βάφω τα νύχια μου και ξεφτίζουν με το παραμικρό.Έτσι είναι το σκούρο χρώμα,δεν αντέχει τις κακουχίες.Τα τριψίματα,τα απλώματα,τα ξεσκονίσματα.
Το φαρμακείο κλειστό.Ο ουρανός χωρίς αστέρια.Που θα βρω λίγη αστερόσκονη;
Δυο τρεις τζάμπα μάγκες στο μπαρ προσπαθούν να κάνουν πολιτική συζήτηση.Σκύβω πιο βαθιά στο ποτήρι μου.Με ρωτάνε."Δεν έχω γνώμη" λέω.Δε λέω ψέματα,δεν έχω γνώμη.
Βρήκα ένα βρετανικό σουπερμαρκετ στο νετ.Δεν αναπληρώνεται η τάση σου για φυγή ψάχνοντας και τρώγοντας bird's instant custard.Αποφάσισε επιτέλους τι θέλεις.
Θέλω να κάνουμε έρωτα άλλη μια φορά πάνω σε εκείνο το στρώμα και να τυλιγόμαστε κάτω από τις πορτοκαλί κουβέρτες,που θα τσιμπάνε,λίγο.Τα γένια σου να τσιμπάνε τον ώμο και να νυστάζεις απαλά και να αποκοιμιέμαι πάνω στο μπράτσο σου.Η ανάσα σου θα με νανουρίζει καθώς ξυπνάει η πόλη και για λίγο,για λίγο,θα μαι πάλι ευτυχισμένη.
Μέχρι να θέλω ξανά να φύγω.