Κι έτσι ξαφνικά..

Η Τζούντυ Γκάρλαντ ήταν η Τζούντυ Γκάρλαντ,και κανένας άλλος στη θέση της.Και είναι νεκρή εδώ και πάααρα πολύ καιρό,ας κρατήσω μόνο το ταλέντο της και τα τραγούδια της..

Γράφω πάντα πίνοντας κάτι,νερό,σόδα,καφέ ή τσάι.Νερό σήμερα.Από γυάλινο μπουκάλι,θερμοκρασία δωματίου.Γραφω καθισμένη σε ένα γραφείο,καμιά φορά ντυμένη,καμιά φορά με τη ρόμπα,καμιά φορά με μαγιώ όταν έχει καλοκαίρι.

Σήμερα,τέτοια μέρα,μάλλινο παντελόνι γκρι και λευκη φανέλα-σπασμένο ζαχαρί,λέει η μάνα μου,δεν μου πάει η ζακέτα της blumarine,οι ανγκορά κάλτσες μου τρύπησαν,έφτιαξα λίστες,καθάρισα το μπάνιο,όπως μπάινει το χινόπωρο που έλεγε η μακαρίτισσα η γιαγιά μου η Ε,ολιγομίλητη,με αδυναμία στις καραμέλες και τις λεμονάδες,και το παγωτό βανίλια.

Η γιαγιά η Λ.δεν έτρωγε τίποτα από ευχαρίστηση,μόνο από ανάγκη,και η ιερή στιγμή της μέρας της ήταν η στιγμή του καφέ.

Ο καφές θα μπορούσε να ναι η αφετηρία της ιστορίας της ζωής μου και όλης μου της οικογένειας.Ήταν εκτός από ξεκούραση,λόγος έρωτα,χωρισμού,ταξιδιών και λαθών και σωστών.

Μου φαίνεται δύσκολο να συμπαθήσω ανθρώπους που δεν πίνουν καφέ,νομίζω πως δεν είναι καν άνθρωποι.

Ξέφυγα απ'το θέμα.Το τραγούδι λέει,"όπως θα μπάινει η άνοιξη¨,τώρα,χινόπωρο.Το σπίτι,μου,αποφάσισα,δεν πρόκειται να νικηθεί.Η ταπετσαρία,κύριε Ουάιλντ,νίκησε,νίκησε.

Μα εγώ δεν είμαι ετοιμοθάνατη κύριε Ουάιλντ.Δεν είμαι καν 30.Έτσι,έχω ευκαιρίες ακόμα.

'Εκανα πολλά λάθη.Στη ζωή,στις σχέσεις,στα χρήματα,στις φιλίες,στο μπλογκ.Το πιο ασήμαντο.

μα τώρα είναι -αφετηρία-.Και έστω με ένα καθαρό μπάνιο και ένα γραφείο τακτοποιημένο,θα γίνει και το μυαλό,καθαρή,γάργαρη πηγή.

Και όπως μου τραγουδάει τώρα η Βίκυ,"θα κλείσω τα μάτια και όπου με βγάλει",η ρόμπα στο νερό και το σαπούνι να μουλιάζει,η Βέμπο γνέφει καταφατικά,το τατουάζ δε θα γίνει,θα γίνει ένα δαχτυλίδι να θυμίζει,θα το βάλω σε ένα κουτί άφιλτρα Σαντέ και το ροζ μαντώ θα ράβεται και θα ξηλώνεται.

Η αφετηρία,είναι εδώ.

υ.γ-το ποστ αυτό,αφιερωμένο με όλη μου την καρδιά στη thel.Ξέρει αυτή.