Το πλοίο είχε το όνομα Πατρίδα

Πόσο θέλω να πάω μια βόλτα στο Λαύριο και να δω τα φορτηγά να φορτώνονται αγκομαχώντας στο φέρυ,τις μπλε κουβέρτες του πλοίου και τη μυρωδιά του λιμανιού.
Το Λαύριο μυρίζει διαφορετικά από τον Πειραιά.Μυρίζει εγκατάλειψη και σαπίλα και το λεωφορείο του ΚΤΕΛ που περιμένει,κακόγουστο,στην έξοδο.
Το σπιτάκι στις ράγες του τραίνου-μάλλον το παλιό γραφείο του κλειδοκράτορα των γραμμών.Θα ήθελα να μένω εκεί-διπλα σε αυτό το μαγαζί,ή πινακίδα που λέγεται "ταρσανάς"-δε θυμάμαι τι ακριβώς,παράξενο,τα θυμάμαι αυτά συνήθως.
Τα όνειρα σπάνια βγαίνουν αληθινά.Ονειροφαντασιές,μα αλλιώς η ζωή μας θα γίνει μια διαρκής έκπτωση πάνω στη καρέκλα του ψυχιάτρου.
Αυτός θα κάθεται σε μια καρέκλα και θα παίζει με το στυλό που του έκαναν δώρο οι φαρμακευτικοί αντιπρόσωποι και θα αποφεύγει να σε κοιτάξει στα μάτια.Στο λόμπυ θα έχει ένα σταθμό με αδιάφορα τραγούδια,πολύ ζέστη,ξεφτισμένα περιοδικά με σελίδες που λείπουν και χαρτομάντιλα από το Lidl.
Ω,αλοίμονο,δε ζητάω πολυτέλεια.Ζητάω να με κοιτούν στα μάτια.
Μα αυτή είναι ίσως,η μεγαλύτερη πολυτέλεια από όλα.
Μια Κυριακή σούρουπο θα με πας στο Λαύριο και θα καθόμαστε μέσα στο αυτοκίνητο,θα κοιτάμε τα φέρυ να φορτώνουν και θα πίνουμε τσάι από το παλιό κόκκινο θερμός.
Τα παράσιτα από το ραδιόφωνο θα γκρινιάζουν και τα Μεσόγεια θα μας πλακώνουν απειλητικά,μα δε θα μας νοιάζει.
Έτσι,κουτσή μου νεράιδα;
Υ.Γ(Εμπνευσμένο κάπως,από το τραγούδι του Γιάννη Σπανού,"το πλοίο είχε όνομα πατρίδα")