Και η ζωή θα συνεχίζεται
ανάμεσα στις ξεφτισμένες μου μάλλινες κουβέρτες
και στα καμένα μου χέρια
βουλοκέρια κόκκινα με νύχια φάρους
μέσα σε ένα πουκάμισο γκρίζο που θα δαγκώνω τα κουμπιά
στο σταθμό Λαρίσης μέσα στο στροβιλισμό του ζεστού αέρα
θα σκίζω τα ρούχα σου με τα δόντια
θα τα πετάω στα σκουπίδια
στα μουχλιασμένα πορτοκάλια στο μπαλκόνι θα συνεχίζεται η ζωή
τα άστρα και ο Πειραιάς και η Βιέννη
θα σε φωνάζω και θα σου λέω δε σε αντέχω
σωτήρα της ψυχής μου
το μυαλό ένα τεράστιο καρκίνωμα,μια πληγή ανέπαφη.
No comments:
Post a Comment