Σάββατα στα προάστεια

τα πρωινά ξυπνούν αργά.Οι νοικοκυρές κάνουν δουλειές.Η κίνηση ανυπόφορη.Τσιγάρα στα μπαλκόνια απο δίπλα.Κάποια χτεσινά μεθύσια.
Το δωμάτιό μου είναι ζεστό πια.Φόρεσα τη φούστα με τα τριαντάφυλλα και βγήκα έξω με τη βροχή.Άκουσα τραγούδια.Σουγιούλ,τη Νάπολη,Τρελαίνομαι,Κι ούτε ένας άνθρωπος,Χρόνια Σαν Τριαντάφυλλα,ο πασατέμπος σου για να περνάει η ώρα,δακρυσα,ένα κοριτσάκι με σύνδρομο Ντάουν στο κοινό μου χαμογέλασε,χαμογέλασα κι εγώ.
Παρλάτες,κοστούμια,γέλασα.Ο Νανούρης μου θυμίζει τον Όσκαρ Ουάιλντ.Ζακ Μπρελ και τρέμω.Η κυρία δίπλα μου είναι νευρωτική.Δε με νοιάζει.Ομόνοια Πλαζ,ο Φλερύ,μυρωδιά βότκα στο ποτήρι,Χιώτης,θυμάσαι;Θυμάσαι;
Μπα,εσύ σνόμπαρες το Χιώτη και εκνευριζόσουν με το καινούριο κούρδισμα.Ε,και;
Έβρεχε στο γυρισμό.Ζεστό δωμάτιο.Παγωμένα πόδια.Στα προάστια νεκρική ησυχία.
Κάποτε ήταν η Ελλάδα μια κούκλα..