Απόγευμα

Κι ήταν ένα τόσο όμορφο μαγιάτικο απόγευμα κι εσύ άλλη παντρευόσουν σαν καθήκον έκανα το δώρο σου με αγάπη μεγάλη πήγα στο γλέντι στο στρώσιμο του κρεβατιού τα όμορφα μάτια σου τα χέρια σου που χαν σκληρύνει κι είχα ντυθεί σα να γιόρταζα κι εγώ σε κάποιου άλλου τη γιορτή και χαμογελούσα πετώντας τα λουλούδια στο στρώμα σε κοίταζα με την άκρη του ματιού ίσως και να σουν στα μαύρα ντυμένος το αεράκι κουνούσε τα φύλλα ήθελα να κλαίω ασταμάτητα δεν το έκανα πρέπει πρέπει πρέπει όλα ανθισμένα στο προαύλιο της στολισμένης εκκλησίας κοιτούσα τους αστραγάλους μου και σε σκεφτόμουν άλλη άλλη άλλη κι εγώ μόνο εσένα αγάπησα από παιδί από παιδί ακόμα έπρεπε εγώ να είμαι στο πλάι σου και έτσι δεν έγινε μα χαμογελούσα και ας σπάραζε το πρόσωπο περίμενα πως θα ρθεις να με βρεις έστω για δυο λόγια τυπικά τι θα έλεγες αν ερχόσουν δε θέλω να το ξέρω δε θέλω να το μάθω ποτέ πονούσα ήθελα να βάλω το πρόσωπο μέσα στις παλάμες να κρυφτώ
δεν αντέχω τι να κάνω έχω κι έναν εγωισμό
μα σ αγαπούσα από παιδί ακόμα
η πρώτη νύχτα του γάμου σου το τρυφερό σου δέρμα στα σεντόνια τα χέρια σου τα χέρια σου
κι εγώ μόνη στο παγκάκι της εκκλησίας στην αυλή
κι έλεγα ψέματα στην εικόνα πως δε σε αγαπούσα δε με πίστεψε έγινα ψεύτρα και δειλή
ένα δέντρο φωτισμένο με γιρλάντες συντροφιά μου κι ούτε ένα ποτήρι νερό δε μου έδωσες και ακόμα εγώ σε αγαπούσα