Εις μνήμην Μ.Κ

Μια μέρα γκρίζα μα ο καφές ήταν ζεστός,βάλσαμο,και η κοιλιά της πόλης ευπρόσδεκτη.
Γυμνοπαιδιές του Satie σε έναν πρώην καφενέ.Αγόρασα βιβλία.Ένα κείμενο αφιερωμένο σε εκείνην,το δεύτερο που βρίσκω.Δεν παντρεύτηκε.Δεν ήταν όμορφη.Μα αγάπησε και αγαπήθηκε.Έμεινε σε μια από τις πιο όμορφες πόλεις του κόσμου,στην Ερμούπολη της Σύρου,βέρα Συριανή.Δεν τη γνώρισα ποτέ.Έλεγαν πως ήταν υπέροχη.Ζωγράφιζε υπέροχα,διάβαζε,μιλούσε,γελούσε.Ήταν καλή φίλη της οικογενείας,σε εκείνο το μαγικό νησί.
Δεν ζει πια.Δεν θυμάμαι από τι πέθανε.Ήταν έλεγαν,σπουδαία.
Θυμάμαι και σκέφτομαι μήλα.Παλιά η μάνα μου έφτιαχνε κομπόστα μήλο.Τη μισούσα.Την κομπόστα μήλο.
Σήμερα είναι κακοδιάθετη και κουρασμένη και δε μου μιλάει.Νιώθω σα να φταίω.Σα να φταίω που υπάρχω μέσα στα πόδια της.
Ο πατέρας μου κάτι λέει για το Τείχος του Βερολίνου.Ήταν εκεί όταν χτιζόταν.Πέρασαν 18 χρόνια από τότε που έπεσε,πότε πέρασαν τα ρημάδια αναρωτιέται.
Εγώ σκέφτομαι,αν είναι η αγάπη έγκλημα,έχω εγκληματίσει.
Κόκκινο φόρεμα,σάπιο μήλο.Μόνο οι γυναίκες του δρόμου έχουν κόκκινα μαλλιά μου πες στα 16.
Δεν στο έχω συγχωρήσει.Ορφάνεψα,λέω καμιά φορά,ορφάνεψα.
Εις μνήμην Μ.Κ