ο ήλιος που δε θα κρατήσει πολύ, η καινούρια μου μπλε κατσαρόλα, κάποιος μου ζητάει ένα συνδετήρα,ένα πορτοκαλί φυτό στο μπαλκόνι, πυρόξανθο-δεν ξέρω το όνομά του μα το αμέλησα και διαλύεται στο μωσαικό.
Λες να με εκδικείται? Γεμίζω σελίδες και πιάνεται το χέρι μου το δεξί, κοιτάω τις γραμμές στην παλάμη μου μήπως άλλαξαν και εκείνες μα δε θυμάμαι.
Τα βράδια με καλούν σε γάμους και δεξιώσεις, τα ρούχα στη ντουλάπα δεν είναι δικά μου και αγωνίζομαι να βρω κάποιο που να μου κάνει, να κατεβαίνει στο σώμα και να μη σταματάει και ο χρόνος με πιέζει, όλοι θα δουν τα χέρια μου, τα χέρια μου και δεν κάνει περπατάω πάνω στα πλακάκια και ξέρω ενστικτωδώς πως κάποιος είναι νεκρός
μακάρι να ήταν όλος ο κόσμος στρωμένος με μοκέτες για να μην ακούγονται τα βήματά μας τη νύχτα σκέφτομαι, άλλοι στα κρεβάτια και άλλοι στα πατώματα έτσι πάει.
κάπου σα να είδα το γκρίζο σου σακάκι στα φώτα των διοδίων ψαροκόκκαλο και σκέφτηκα να που εξαυλωθήκαμε τελικά το συζητούσαμε και έγινε
ο καθένας χωριστά και ποτέ μαζί μα κανείς δεν υποστήριξε πως δεν κινούμασταν παράλληλα
No comments:
Post a Comment