εμμονες

πόσο μου αρέσει να γράφω για κορίτσια λυπημένα με τσαλακωμένα φορέματα στο στρίφωμα, για νύχτες βροχερές και λουλούδια κίτρινα στο χρώμα του βουτύρου να ξεπροβάλλουν από το χώμα, για την κάμφορα  στις ντουλάπες μας για γραφομηχανές που λερώνουν τα χέρια οι κορδέλες τους
πόσο μου αρέσει να γράφω για τα μοναχικά αγόρια με ένα τσιγάρο μισόσβηστο στα δάχτυλα που σε φιλάνε ντροπαλά όσο σε κρατούν μέσα στο μαύρο τους παλτό να μην κρυώνεις και μετά μόνα τους γυρνούν σπίτι για να σε σκεφτούν μα δε στο λένε- για τα πράγματα τα αθώα, τα ευτελή που άλλοι προσπερνάνε, για καραμέλες με άρωμα βιολέτας , για μπαούλα ξύλινα με καλοδιπλωμένα λευκά μαντίλια.
Και να αναρωτιούνται όλοι-μα ακόμα σε αυτά δίνει σημασία? 
Ακόμα ένα γραπτό για μια αντανάκλαση στο τζάμι, τον απόηχο μιας φωνής, ένα σκισμένο γόνατο, μια άγρυπνη νύχτα ένα σκληρό πρωινό.
κι εγώ να απαντώ πόσο λαχτάρησα ένα απόγευμα στη θάλασσα, σε ένα καφενείο μαζί σου να λέω ας καούμε μαζί ας γίνουμε αφρός και όστρακα ας γίνουμε γλάροι-να σου γράφω σημειώματα και να μου απαντάς δεν χόρτασα  το δάκρυ σου που δεν κύλησε ακόμα