Τις Κυριακές του χειμώνα βλέπω γυναίκες με καλυμμένα κεφάλια. Φορούν μαντίλια κόκκινα ή μαύρα, σκεπασμένα κεφάλια και ένα δάχτυλο μπροστά στα χείλη, σα να σε καλούν να συνωμοτήσεις κι εσύ στη σιωπή τους-περπατούν σε ζευγάρια και στις τσέπες τους κρύβουνη όλες τις ξηλωμένες κλωστές από τα ρούχα μας και αποκόμματα παλιών εφημερίδων που γράφουν για καταιγίδες.
όταν ήμουν παιδί κατέβαινα από ένα μονοπάτι γεμάτο αγκάθια σε μια παραλία που κανείς δεν κολυμπούσε-γέμιζε σκουπίδια από το ρεύμα και πίσσες. Ήταν γεμάτη πλαστικά μπουκάλια και φύκια και πίσσες, μα τα νερά ήταν συνήθως ήρεμα και γαλήνια, έψαχνα να βρω ναυάγια και σημειώματα σε μπουκάλια, έβρισκα μπουκάλια χλωρίνης και μύριζε πετρέλαιο και αλμύρα, δεκάδες μπουκάλια χλωρίνης σφουγγάρια κουζίνας απορρυπαντικά και φύκια υγρά και κρύα και σκεφτόμουν πως γίνεται η θάλασσα να είναι άσχημη, μα πήγαινα τα απογεύματα λέγοντας πάντα πως πάω αλλού, δεν ήθελα να με βλέπει κανένας και μετά έτριβα τις πίσσες από πόδια και χέρια και γελούσα, είχα μυστικά έτσι όπως όλοι, ξεχνούσα το επόμενο πρωί πως είμαι οκτώ, έντεκα ή δεκατριών, με γοήτευαν τα παρατημένα πράγματα, τα απομεινάρια των άλλων, ένα φάντασμα των καλών τους στιγμών γλιστρούσε πάνω μου και το σκεφτόμουν το χειμώνα που ερχόταν όταν κλεινόμασταν μέσα στα σπίτια.
Ο χειμώνας δεν είναι σκληρός δεν είναι δύσκολος δεν είναι άπονος.Είναι άνδρας, ο χειμώνας, με μια μάλλινη χοντρή κάπα, μας βάζει από κάτω της τις νύχτες για να αισθανόμαστε ρωμαλέοι, έχει κοκκαλιάρικα χέρια και ρόζους, κρύβεται από τον κόσμο τον πολύ ξεγεννάει αρνάκια σε ξέφωτα και σπηλιές-δεν φοβάται το σκοτάδι και δεν γράφει αποχαιρετιστήριες επιστολές, μα συνοδεύει τις γυναίκες με τα μαντίλια σε βάρκες και τις βοηθάει να ανέβουν αόρατος.
No comments:
Post a Comment