περπατάμε στα άδεια πλακόστρωτα, οπλισμένες με καφεινη και χοντρά παλτά, ήρθε για λίγο ο ήλιος και μας χάιδεψε τα πρόσωπα, άρωμα eau des bienfaits, πορτοκάλι του αίματος και κέδρος, φαντάσου ένα απόγευμα στη Σικελία να κόβουμε λεμόνια από τις λεμονιές και να δαγκώνουμε τους χυμούς τους και να στάζουν στο σαγόνι και να γελάμε γιατί είναι όξινα και μυρωδάτα σαν τις ζωές μας και μας τσιμπάνε στη γλώσσα και το άρωμά τους μένει στα χέρια όσο και να τα πλύνουμε, να κόβουμε λεμόνια και να ακούμε Παγιουμτζή και Καλδάρα σε ένα μέρος θολό, κίτρινο και λευκό.
Και η ζωή συνεχίζεται και μετά από χλιαρές γιορτές, πέρασαν κι αυτές, φέτος καμία κάρτα και μαγκωμένες ευχές, όνειρα που είδα και είχαν μέσα πάλι ανθρώπους που έφυγαν αθόρυβα και μαλακά όπως έζησαν,παιδιά που μεγάλωσαν και μερικά που δεν μεγάλωσαν ποτέ, δεν έχει σημασία, ζουν κάτω από τις κουβέρτες τους σαν σε άλλη πολιτεία, σηκώνονται για να καπνίσουν και να κοιτάξουν λίγο έξω από το παράθυρο,και φέτος πέρασαν οι γιορτές, σε λίγο θα ξυπνήσω και θα είναι άνοιξη.
No comments:
Post a Comment