πες

δεν κατάφερα να γίνω σαν τα άλλα κορίτσια, δεν έχω να πω ιστορίες για αγάπες έρωτες και φιλίες, να μιλήσω για φλερτ και βόλτες σε πλακόστρωτα, διακοπές και μαλώματα που μοιάζουν αστεία με τα χρόνια που ξεθωριάζουν σαν ρούχα αφημένα στον ήλιο και τη βροχή, δεν περπάτησα έφηβη σε σοκάκια επικίνδυνα με κρυμμένα στην τσάντα ψηλά τακούνια και κόκκινο κραγιόν, δεν παραπονέθηκα και δεν έκλαψα σε ώμους φίλων να πω είμαστε σύμμαχοι είμαστε ομάδα
όλοι μου είπαν σύνελθε σταμάτα να κλαις μη νοσταλγείς κι εγώ σκέφτηκα μα τότε εγώ θα πεθάνω και έτσι έκλεισα τις πόρτες και τις μαντάλωσα
με είπα Μπερνάρντα 'Αλμπα με είπα Τζελσομίνα με είπα Λώρα έβαζα μόνη αρώματα για να θυμάμαι πως έχω δέρμα και ιδρώτα
τα βράδια έκανα σημάδια στους καρπούς με τη μασιά του τζακιού αναμμένη σκεφτόμουν αν υπάρχουν και άλλες σαν κι εμένα να σαπίζουν πριν μεστώσουν
πες πως τράβηξα ένα δρόμο χωρίς παπούτσια στάζοντας πες πως ίσως κάποτε με γνώρισες πως ίσως καμιά φορά με θυμάσαι
όταν βλέπεις κάποια να καθρεφτίζεται σε βιτρίνες και να είναι αλλιώς η αντανάκλασή της, στις ουρές των ταμείων να περιμένει να πληρώσει ένα μολύβι νο 2 μόνο, με ένα λυτό κορδόνι, μυρίζοντας σαν μια πούδρα παλιομοδίτικη βιολέτα σε ένα κοριτσάκι στο καρότσι κρατώντας μια σπασμένη κούκλα