τα πεζοδρόμια αχνίζουν χειμωνιάτικα. μπήκε για τα καλά το κρύο, δεν σβήνω το βράδυ τις φωτισμένες χιονονιφάδες στο σαλόνι, χιονονιφάδες και κόκκινες πιπεριές τι αστείος συνδυασμός, μαζί με τα ξεραμένα μου χέρια που καμιά κρέμα δε θεραπεύει.
Ξεραίνονταν τα χέρια της Αγίας Άννας από τις δουλειές και τα πλυσίματα των ρούχων της μικρής Μαρίας? Κρύωνε? Τότε ήταν βέβαια απλά Άννα. Και ήθελε πολύ ένα κοριτσάκι κι ας της ξέραινε τα χέρια και τις θηλές τρώγοντας-να το ντύνει στα λευκά και να του στρώνει τη χωρίστρα.
Στον ύπνο μου έρημοι σταθμοί τραίνων και δρομολόγια, αγκαλιάζω τα γόνατά μου στο στήθος, τα γόνατα είναι λέει το πιο άσχημο μέρος του σώματος, κοκκαλιάρικα και ισχνά και οστεώδη, η φούστα πρέπει να τα κρύβει μα εγω τα βλέπω καθαρά, της μάνας μου μάζευαν υγρό και στρογγύλευαν,φούσκωναν σα μάγουλα, πρησμένα γόνατα γυμνά χειμώνα καλοκαίρι που δεν απολογούνταν.
σταθμοί τραίνων και τα σώματα και τα πρόσωπα, υγρά μάγουλα και γόνατα στο στήθος, τις Κυριακές είμαι αόρατη και παρατηρώ, είμαι όλες οι γυναίκες χάρτες, σταθμοί τραίνου και στάσεις.
No comments:
Post a Comment