τρεις πληγές

τρεις πληγές στο πέλμα του δεξιού μου ποδιού να στέλνουν σήμα, δεν είναι καρφιά δεν είναι τρυπήματα,πως γίνεται στις μικρές πληγές να βγαίνει το αίμα το πιο βαθύ, πως γίνεται πάντα τα άκρα μας να μας προδίδουν πάνω στο σεντόνι.
Πληγή πρώτη-δε με πρόσεξες ποτέ. Μιλούσα μα δεν άκουγες και κουράστηκα να ανοιγοκλείνω χείλη και εικόνες. 
Πληγή δεύτερη-δε με φρόντισες όσο έπρεπε κι εγώ θα ανοίγω πάλι, τύλιξέ με με επίδεσμο κι εγώ πάλι θα τρέχω πάλι να σε καίω
πληγή τρίτη- θα στάζω να καθαρίζεις τα πατώματα, είμαι όλοι οι ανώνυμοι που πλήγωσες με αδράνεια 
μα νόμιζες πως ποτέ δε θα βγαίναμε από μέσα σου ρωτάνε.
Η κοκκινίλα τους γίνεται ποτάμι,ήρεμο, πλωτό κάτω από τη γη, γυρίζει από το ταξίδι της η Περσεφόνη με μάγουλα που κολλάνε από τους σπόρους του ροδιού.
Ακόμα και οι βασίλισσες του Άδη από λαιμαργία πάσχουν.