τα χρώματα και η ομορφιά τους δεν σου ανήκουν, δε θες να τα δεις, είναι Κυριακή, μοιάζει με Μάιο και είναι Νοέμβρης, ο Οκτώβρης πέρασε χωρίς να βρέξει πολύ, ήθελα να βρέξει και να μυρίζει το χώμα και να λέω γη και ύδωρ,γη και ύδωρ,παραδίδω και κρατάω τα δάκρυά μου κάτω από τα μάτια,δεν είναι η ώρα ακόμα για κλάμα ούτε γέλιο, είναι καιρός να δω χρώμα και ομορφιά, να πάλλεται ο σφυγμός στην όψη της ομορφιάς και των πικρών πρωινών με ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι να σκέφτομαι πως είμαι αυτό που δε θες να δεις,που δε θα καταλάβεις, που δε θες να καταλάβεις.
Και να λέω μη μου λεκιάζετε τη ζωή, είμαι ζωντανή παρόλες τις προβλέψεις και τις στατιστικές και τις υποθέσεις, θα γράφω γράμματα και σημειώματα που κανείς δε θα διαβάσει και δε θα θυμάται,ένας κόκκος άμμου μέσα στο στρείδι σας, το σημείο στο πεζοδρόμιο που πάντα σκοντάφτεις.
No comments:
Post a Comment