βλέπω παντού κόκκινα, όχι ερεθισμένα σαν ταύρος μα με περιέργεια μωρού. χαζεύω κραγιόν σε βιτρίνες, τα χείλη που βάφονται και το αίμα που τα πλημμυρίζει όταν ερωτεύεσαι, όταν πονάς όταν δαγκώνεσαι, με ονόματα όπως κόκκινο της Σαγκάης, Εξπρές Οριάν,κόκκινο της παπαρούνας, κόκκινο του τούβλου, της τουλίπας.
στρώνω κόκκινες κουβέρτες και τις ακουμπάω στο μάγουλό μου,μου έλειψαν οι παλιές κουβέρτες και φλοκάτες, να τσιμπάνε λίγο το δέρμα να θυμίζουν πως ερχεται χειμώνας και μας τσιμπάνε και οι αναμνήσεις μας και θέλουν πλύσιμο στο χέρι και ξέπλυμα καλό, όχι ένα δυο στροφές στο πλυντήριο και δικτατορία του συνθετικού,ακόμα και αν πέσαμε στη γοητεία του προσωρινά,μαλλί που κάποιοι έγνεψαν και έπλεξαν και εξημέρωσαν.
Και έτσι είμαστε και εμείς, ευαίσθητοι και ευερέθιστοι και ψάχνουμε κάποιον να μας εξημερώσει, παλιά οι γυναίκες έβαφαν τα χείλη τους με χυμό μούρων και αγριοκέρασων μα έκρυβαν το αίμα του μήνα τους για να μη δείξουν τη δύναμή τους σε λευκά πανιά, κόκκινο και λευκό και ο κύκλος στο πακέτο των τσιγάρων μου, i am a stranger here myself, σπίθες στο τζάκι πέφτουν στο πάτωμα και πεθαίνουν,γευματίζω σήμερα πάνω σε παλιά τεύχη του Θησαυρού, μα δεν υπογραμμίζω πια με μολύβι τα λάθη, μαρμελάδα κεράσι σε πιάτο πορσελάνινο,code red,code red.
No comments:
Post a Comment