Δεν υπάρχουν αδυναμίες όταν βρέχει. Δεν υπάρχουν καλωσυνάτοι άνθρωποι που θα σου δανείσουν μια ομπρέλα,όλοι περπατούν ευθυτενείς σαν μαθητές με τιμωρία για να μη δείξει το νερό ελαττώματα και διαβρώσει τέλειες προσόψεις και συνειδήσεις.
Ηλικιωμένες κυρίες πέφτουν στη στάση του τραμ και κανένας δεν απλώνει το χέρι να βοηθήσει, κάνουμε όλοι τους συμπονετικούς στη θεωρία και από μέσα μας καγχάζουμε, στο κάτω κάτω ποιος θέλει να είναι ο ηττημένος...
και θέλω να πω δυνατά και να φωνάξω, έχει και αυτό την ηδονή του,την περηφάνεια του, να περπατάς με σπασμένο μεσαίο τακούνι και να λες είμαι εντάξει,καλύτερα ένα κουτσό πόδι, λες και δεν αμυνθήκαμε ποτέ στα χτυπήματα.
και εγώ εκείνες τις γυναίκες αγαπώ, με την αρχή του έρπη από το άγχος και τους πόντους στα καλσόν στρατηγικά κρυμμένους, πάντα όμως με άρωμα στους λοβούς των αυτιών που δεν προκαλούν καμιά εντύπωση μα είναι πάντα εκεί, στα καφενεία και στα μπακάλικα, στις τσάντες τους έχουν χαρτομάντιλα και παραμάνες, παυσίπονα σπίρτα αντισηπτικά, τα ξεθωριασμένα μαλλιά και αναρωτιέμαι αν τα μυστικά τους είναι μεγαλύτερα από πόνο ή ενοχή και αν κανείς ζωγράφισε αυτή τη γραμμή στο σαγόνι και το σφίξιμο στη μέση των χειλιών.
Περνάει από μητέρα σε κόρη άραγε? Είναι αυτό το μεγάλο μας μυστήριο?
No comments:
Post a Comment