οι γκρίζες στάχτες μου λερώνουν το τραπεζομάντιλο, στάσιμες μέρες,ελώδης, λιμνάζουσες και εγώ κοιμάμαι με σπασμούς.Οι άνθρωποι περπατάνε με τις μύτες των ποδιών στις μπεζ πολυκατοικίες της γειτονιάς,οι δικές μας μέρες δεν είχαν trick or treat του Halloween με πορτοκαλί κολοκύθες φαναράκια και γελαστά παιδιά, δεν θα έχουν ημέρα των Ευχαριστιών με τα ευωδιαστά μούρα στρωμένα τραπέζια, βουνά από ψητές πατάτες και γλυκές πίτες και προσμονή για το χειμώνα που έρχεται.
Ο δικός μου χειμώνας είναι αμφιβολία και ακινησία και γκρίζο, καμένο λαιμό από το τσιγάρο και τα φώτα της πόλης που μετακινείται με τα αυτοκίνητά της, με την τσάντα στο μπροστινό κάθισμα και ένα ραδιόφωνο που στριγγλίζει στα αυτιά, καραμέλες έξω από το κουτί να λιώνουν και μια οργή που σιγοκοχλάζει.
Σκέφτομαι, λες και περιμένεις να κολλήσουμε ταινίες στα τζάμια για να είμαστε ασφαλείς όπως τότε που μας έλεγαν οι γιαγιάδες μας και σκουρόχρωμες κουρτίνες, για να μην κινδυνεύουμε από τον εχθρό και ταυτόχρονα θες να φωνάξεις μα από τον εαυτό μας και τους γύρω μας κινδυνεύουμε, ίσως μέσα στα σπίτια μας να είναι ο εχθρός και να μην θέλουμε να το δούμε, πατάω λίγο το άρωμα στον αέρα που πλανάται για να θυμιατίσω, kenzo jungle, γαρύφαλλο κάρδαμο κανέλα, βαρύ για την εποχή μα το χρειάζομαι, θέλω να δώσω χρώμα στην ταλαιπωρημένη μου νυχτικιά με τα τρυπημένα μανίκια, να αποξηράνω τα έλη τριγύρω με αλχημείες..
No comments:
Post a Comment