οι Κυριακές μου άρεσαν πάντα περισσότερο από τα Σάββατα.Όταν ήμουν παιδί, έβλεπα οικογενειακές ταινίες τα απογεύματα καθισμένη στο χαλί του σαλονιού με τα πόδια μου διπλωμένα και μια σοκολάτα στο χέρι, μου άρεσε που ξαναγυρνούσαμε στη ρουτίνα της Δευτέρας, έφηβη κάπνιζα κρυφά στο παράθυρο και έλεγα που θα πάει, τσαλάκωνα τις εφημερίδες,τις πετούσα στον κάδο και έλεγα πως να ζει ο κόσμος αλλού τις Κυριακές του, πως ζουν οι μόνοι άνθρωποι, εκείνοι που ζουν μόνοι, πάνε στον κινηματογράφο,κοιτάνε τις βιτρίνες με ανεβασμένο το γιακά τους,τρώνε πάστες στα ζαχαροπλαστεία, τι κάνουν ακριβώς? Σιωπούν?Χαίρονται που θα έρθει η Δευτέρα?
Κάνουν ίσως έρωτα τα ζευγάρια ή μελαγχολούν για το χρόνο που περνάει και δεν αναζητούν τα σώματά τους,σκεφτόμουν σε σταθμούς τραίνων με ατέλειωτους καφέδες κάπου στην Ευρώπη, τους λείπουν τα παιδικά τους χρόνια, ή ζουν το τώρα,αγοράζουν με χαρά την κυριακάτικη εφημερίδα ή απλά δίνουν τα κέρματα στον περιπτερά, οι άντρες έχουν το ποδόσφαιρο,οι γυναίκες τι έχουν,τι έχουν ακριβώς?
Ξετυλίγουν τη ρόμπα τους άλλες γυμνές από μέσα άλλες με μια νυχτικιά που δεν τις κολακεύει, κάπου τρέχουν τα νερά στο μπάνιο, σαπούνι λεβάντα ή λεμόνι ή τριαντάφυλλο,αγριοπασχαλιά ίσως, μια τελευταία ματιά στην πόρτα που κλείνει και το κλειδί που έχει γυρίσει δυο φορές,τα πορτοκαλιά φώτα στο δρόμο,εκείνος που κάπου ανασαίνει μακριά,δεν δείχνουν πια οικογενειακές ταινίες έτσι δεν είναι?θέλουν να πουν
μα δεν το λένε,κι έτσι δεν το λέω ούτε εγώ
No comments:
Post a Comment