και μετά απο μας?

σε δέκα χρόνια ίσως να είμαστε ακόμα έτσι, με μεγαλύτερη φθορά να στρώνουμε τραπέζι,εσύ αδύναμη και μερικούς πόντους πιο κοντή, εγώ με κουρασμένα μάτια να σε βοηθάω πια με τα ψώνια, στα γεράματά μας να γίνουμε πάλι όπως παλιά,ίσως να έρχομαι να σε βλέπω και να σου κάνω δουλειές, δέκα χρόνια, και πολλά και λίγα,ίσως και να κοιμάσαι ακόμα πιο λίγο τα βράδια,ίσως να βλέπουμε μαζί τηλεόραση και να σου λέω καληνύχτα με μια θερμοφόρα στο χέρι, να παραπονιέμαι για πόνους και εγχειρήσεις και φάρμακα,χέρι  χέρι στα νοσοκομεία να ετοιμάζω την τσάντα σου και όλοι να λένε, κρίμα που δεν έφτιαξε τη ζωή της και εγώ θα ακούω μα θα κάνω πως δεν άκουσα και θα πλένω τα χέρια μου σχολαστικά στο νιπτήρα να τρέχει η βρύση να τα παρασέρνει όλα και θα σου λέω μην κλαις βρε μάνα,δεν έγινε και τίποτα,πρέπει να υπάρχουμε και εμείς,δίνουμε και θέμα συζήτησης, και εσύ να μην απαντάς
και ίσως να μην υπάρχετε πιά,προχτές μου είπες τι να κρατήσω από τα πράγματά σου και το έλεγες τόσο φυσικά και απλά, τρόμαξα, έμεινα ψύχραιμη και είπα μέσα μου ναι τελικά είμαι κόρη σου,δεν θέλω να γίνω η μαμά σου,δεν θέλω να σε ταίσω με το κουτάλι όταν θα είσαι αδύναμη,δεν θέλω να σε βάζω για ύπνο,δεν θέλω να σου λιώνω τα χάπια όταν εσύ δε θα μπορείς να καταπιείς, δε θέλω να σε κάνω μπάνιο, δε θέλω να τα κάνω όλα αυτά μα είναι νόμος να γινόμαστε βάρος στους άλλους όταν είμαστε πια περιττοί και ακούμε πια τη φθορά στα χέρια μας και στο στήθος μας
είναι τόσο κλισέ που σε σκέφτομαι πάντα με το γαλάζιο σου φόρεμα και τα όμορφά σου νύχια στο γραφείο να δουλεύεις και να με κοιτάζεις όπως κάθομαι δίπλα σου και να μου χαμογελάς, γιατί έχει η μαμά σου άσπρα μαλλιά με ρωτούσαν,το λευκό σου νυχτικό να τσαλακώνει, η μοναδική βελούδινή σου φούστα και τα παλτά μας ενθύμιο στη ντουλάπα,οι σοκολάτες που έκρυβες,το φόρεμά σου στροβίλιζε στις σκάλες ήσουν πάντα εκεί και έχει περάσει τόσος καιρός και κάποια στιγμή μόνο εγώ θα τα θυμάμαι αυτά και μετά κανένας,από δω και πέρα κανένας.